ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1023

ตอนที่​เจียงสื้อสื้อหลับแล้ว จิ้นเฟิงเฉินจึงเดินออกจากห้องไปอย่างแผ่วเบา

เขาเดินไปที่ห้องหนังสือ​ ฟางยู่เชินยังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ

ฟางยู่เชินเงยหน้าขึ้นตอนที่​ได้ยินเสียงเปิดประตู พอเห็นว่าเป็นเขา จึงรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “เฟิงเฉิน ทำไมคุณ​ยังไม่พักผ่อน​อีกล่ะ”

จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้ามาและถามด้วยน้ำเสียงเข้ม “สถานการณ์ของตระกูล​ฟางเป็นยังไง​บ้าง​”

พอเขาได้ยินคำถามนี้ ฟางยู่เชินก็รู้สึกหมดแรง​เล็กน้อย “ตำรวจยังจับคนร้ายไม่ได้เลย”

เมื่อคิดว่าใกล้จะถึงเส้นตายหนึ่งสัปดาห์แล้ว ยังจับคนร้ายไม่ได้ หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาต้องมอบฟางซื่อออกไปแล้ว​

พอนึกถึงใบหน้าที่ได้ใจของฟางอี้หมิง เขาก็โมโห​จนแทบจะบ้าแล้ว​

พอเห็นท่าทางโมโห​ จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยพูดด้วยท่าทางเรียบนิ่ง “ผมจะไปคุยกับฟางอี้หมิงเอง”

เมื่อได้ยินแบบนี้ ฟางอี้หมิงเบิกตาโตด้วยความประหลาดใจ​ “คุณ​จะไปหาเขาทำไมกัน”

“ถามอะไรนิดหน่อย” สายตาของจิ้นเฟิงเฉินหรี่ลงเล็กน้อย “ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ปล่อยให้คุณเสียฟางซื่อไปแน่นอน​”

ฟางยู่เชินยกยิ้ม “แน่นอน ผมเชื่อในสิ่งที่คุณพูด”

จิ้นเฟิงเฉินมองเขา ริมฝีปากบางยกขึ้นเล็กน้อย​ “ผมต้องการให้ตำรวจระงับการสืบสวน”

“หืม” ฟางยู่เชินคิดว่าเขาได้ยินผิดไป “หยุดการสืบสวนชั่วคราว เฟิงเฉิน คุณ​ล้อเล่นหรือเปล่า”

“อาการของสื้อสื้อคุณ​เองก็เห็นแล้ว ผมต้องการความช่วยเหลือจากฟางอี้หมิง”

ความหมายก็คือฟางอี้หมิงยังไม่สามารถแตะต้อง​ได้

ฟางยู่เชินไม่เข้าใจ “เรื่องที่เกิดขึ้น​กับ​สื้อสื้อเกี่ยวข้อง​อะไรกับฟางอี้หมิงด้วย”

“SAกรุ๊ปมีตัวอย่างไวรัสที่อยู่ในร่างกายของสื้อสื้อ”

ฟางยู่เชินตกตะลึง “ทำไมถึงเป็นอย่างนี้”

“ดังนั้นคุณควรจะเข้าใจว่าทำไมผมถึงทำแบบนี้”

“ผมจะรีบบอกให้ตำรวจระงับการสืบสวน ถ้าคุณยังต้องการความช่วยเหลือจากผม ขอแค่พูดออกมา” ฟางยู่เชินเข้าใจถึงลำดับความสำคัญของเรื่องราวทันที

เขาเข้าใจดี เขาจะนั่งอยู่ในตำแหน่ง​สูงสุด​ของ​ฟางซื่ออย่างมั่นคงได้หรือไม่ คงไม่สำคัญเท่ากับสื้อสื้อ

นี่มันเกี่ยวข้อง​กับ​ชีวิต​ของ​คน​ทั้งคนเลยนะ

อุตส่าห์​พาเธอกลับมาตระกูล​ฟางได้ จะปล่อยให้เกิดอะไรขึ้นกับเธอไม่ได้ ไม่อย่างนั้นตอนที่คุณปู่ฟื้นขึ้นมา เขาก็ไม่รู้​จะบอกกับท่านได้อย่างไร

“ขอบคุณ”

น้อยมากที่จิ้นเฟิงเฉินจะเอ่ยขอบคุณคนอื่น แต่ถ้าจะพูดขอบคุณ เขาก็พูดด้วยความจริงใจ

“ครอบครัวเดียวกันไม่จำเป็นต้องเกรงใจ”

ฟางยู่เชินไม่รู้ว่าจะปลอบเขาอย่างไร จึงได้แต่พูดว่า “สื้อสื้อจะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าเล็กน้อย “คุณทำงานต่อเถอะ”

พอพูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไป

เมื่อเห็นประตูปิดลง ฟางยู่เชินก็ถอนหายใจยาว

หวังว่าสื้อสื้อจะหายดีโดยเร็วที่สุด

……

วันรุ่งขึ้น เพราะเรื่อง​สุขภาพ เจียงสื้อสื้อจึงถูกห้ามไม่ให้ไปเยี่ยมฟางเสว่มั่นกับคุณ​ท่านฟางที่โรงพยาบาล

“หลานน่ะ พักผ่อนอยู่ที่บ้านให้สบาย ส่วนที่โรงพยาบาลน้าไปก็พอแล้ว​” ซ่างหยิงกำลังบรรจุอาหารเพื่อนำไปให้ฟางเสว่มั่น​ที่โรงพยาบาล​พร้อมกับพูดกับเจียงสื้อสื้อที่กำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่

“คุณน้าสะใภ้เล็กคะ หนู​ไม่เป็นไรแล้วจริงๆ​นะ​คะ​” เจียงสื้อสื้อไม่อยากอยู่บ้านตลอดเวลาแบบนี้ มันน่าเบื่อเกินไป

ซ่างหยิงเหลือบมองที่เธออย่างเริ่มไม่พอใจ “น้าบอกว่าไปไม่ได้ก็คือไปไม่ได้จ้ะ น้าไม่อยากให้หลานไปเป็นลมที่โรงพยาบาล แล้วทำให้แม่ของเธอตกใจจนเป็นลมไปด้วย”

เอาเถอะ เมื่อเธอพูดอย่างนั้น ก็ดับความคิดของเจียงสื้อสื้อที่จะไปโรงพยาบาลให้หายไปทันที

“ดีมากจ้ะ” ซ่างหยิงเหมือนจะนึกอะไรออก จึงรีบพูดออกมา “เจ้าตัวเล็กทั้งสองคนยู่เชินพาไปที่บริษัทด้วย เขาสั่งให้เลขาจัดคนดูแลเป็นอย่างดี หลานไม่ต้องห่วง”

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “แบบนี้รบกวนการทำงานของเขาหรือเปล่าคะ”

“ไม่หรอกจ้ะ วางใจได้”

ซ่างหยิงจัดของ​เสร็จ​ ก่อนจะถือทุกอย่างไว้ แล้วมองไปที่เจียงสื้อสื้อด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “เธอค่อยๆกินนะ กินเสร็จ​แล้ว​ก็ขึ้นไปพักผ่อนด้านบน น้าจะไปโรงพยาบาลแล้ว มีอะไรให้โทรหาน้านะ รู้ไหม”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้ารับ “ได้ค่ะ”

“งั้นน้าไปล่ะ”

“เดินทาง​ปลอดภัย​นะ​คะ​”

เมื่อเห็นซ่างหยิงเดินออกจากห้องอาหารไป เจียงสื้อสื้อก็หันกลับมามองอาหารเช้าที่อยู่ตรงหน้าของเธอ แล้วรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ค่อยๆ หายไป

จิ้นเฟิงเฉินออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว ไม่รู้ว่าเขากำลังยุ่งอะไรอยู่