ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1025

ซ่างกวนหยวนมาเพื่อลองถามเจียงสื้อสื้อ​ แต่ในเมื่อถามอะไรไม่ได้เลย เธอจึงไม่จำเป็นต้องอยู่อีกต่อไป

“สื้อสื้อ ฉันต้องกลับไปทำงานที่บริษัทแล้ว คงอยู่คุยด้วยไม่ได้แล้วล่ะ” เธอลุก​ขึ้นยืนแล้วพูดยิ้มๆ

“อืม เดินทางปลอดภัย​นะ​”

เจียงสื้อสื้อเดินไปส่งเธอที่ประตู พอเห็นเธอจากไปแล้ว​จึงหันกลับและเดินเข้าบ้านไป

ขณะที่เธอเดินขึ้นไปชั้นบน เธอก็คิดไปด้วยว่าตกลงแล้วซ่างกวนหยวนมาหาเธอจริงหรือเปล่า​

เธอหยุดเดินขึ้นมากะทันหัน​

ไม่ใช่สิ อีกฝ่ายไม่ได้มาหาเธอจริงๆ แต่แค่จะมาหลอกถามเธอ

ไม่อย่างนั้นคงไม่ถามคำถามพวกนั้นออกมา

“สื้อสื้อ ถ้าฉันบอกว่าคนที่ฉันชอบคือประธานจิ้น เธอจะโกรธไหม”

พอคิดถึงคำถามนี้ ริมฝีปากของเจียงสื้อสื้อก็ยกยิัม แต่รอยยิ้มนั้นกลับไม่ปรากฏ​ในแววตาของเธอ

เธอยังเคยคิดว่าซ่างกวนหยวนอยากเป็นเพื่อนกับเธอจริงๆ แต่เธอไม่คิดเลยว่ามันจะมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง

พอนึกถึง​ตนเองที่คิดว่าซ่างกวนหยวนเป็นเพื่อนสนิท และปฏิบัติต่อเธอด้วยความจริงใจ แต่ท้ายที่สุด อีกฝ่ายกลับอยากแย่งสามีของเธอ

เธอรู้สึกอึดอัดและไม่ชอบใจเอามากๆ

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ และแอบบอกตัวเองในใจว่าจากนี้ไปต้องลดการติดต่อกับซ่างกวนหยวนให้น้อยที่สุด

…...

จิ้นเฟิงเฉินเดินทางไปที่ฟางซื่อกรุ๊ป​พร้อมกับฟางยู่เชินตั้งแต่​เช้า

“เฟิงเฉิน คุณ​แน่ใจเหรอว่าต้องการจะคุยกับฟางอี้หมิงตรงๆ” ฟางยู่เชินเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ

เขากลัวว่าฟางอี้หมิงจะไม่ยอมรับ

จิ้นเฟิงเฉินตอบเสียงเรียบนิ่งออกมาว่า “อืม”

ฟางยู่เชินไม่รู้ว่าจะพูดอะไรแล้ว จึงพูดออกมาเพียงประโยคเดียว “ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้คุณโชคดี”

ฟางยู่เชินยืนมองจิ้นเฟิงเฉินเดินออกจากห้องทำงานของประธานไป

ในห้องทำงานรองประธานบริษัท​ ฟางอี้หมิงหยิบปฏิทินบนโต๊ะขึ้นมา แล้วขีดกากบาทบนตัวเลขวันที่ด้วยปากกา

“หนึ่ง สอง สาม……”

เขานับตัวเลขที่ถูกกากบาทไว้บนนั้น แล้วยกยิ้มกริ่ม​ “วันนี้เป็นวันที่ห้าแล้ว ฉันจะคอยดูว่าฟางยู่เชินจะเปลี่ยนกระแสวิกฤต​นี้ไปได้อย่างไรในอีกสามวันที่เหลือ”

“ก๊อก​ก๊อก​”

มีเสียงเคาะประตูสั้นๆดังขึ้น​

เขาหันกลับไปมอง “มีอะไร”

“รองประธานครับ ประธานจิ้นมาขอพบครับ” เสียงที่พูดรายงานอย่างระมัดระวัง​ของผู้ช่วยดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่งของประตู

จิ้นเฟิงเฉินอย่างนั้น​เหรอ​

สีหน้าของฟางอี้หมิงเปลี่ยนไปทันที ไม่ทันคิดพิจารณา​ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงมาที่นี่ เขารีบวางปฏิทินลง รีบลุกขึ้นและเดินไปเปิดประตูด้วยตัวเอง

พอเปิดประตู ก็เห็นจิ้นเฟิงเฉินที่ยืนอยู่ข้างหลังผู้ช่วยของเขาด้วยท่าทางสงบนิ่ง​

“น้องเขย มาได้ยังไงกันครับ”

ฟางอี้หมิงพยายามใช้คำเรียกที่สนิทสนม​ว่า “น้องเขย” เพื่อดึงความสัมพันธ์​ระหว่าง​ทั้งสองให้ดูใกล้ชิดกันมากขึ้น

จิ้นเฟิงเฉินทำเหมือนไม่ได้ยิน เขาเพียงถามเสียงเรียบนิ่ง “รองประธานฟาง คุณมีเวลาไหม ผมอยากคุยกับคุณสักหน่อย​”

“มีครับ มีแน่นอน” สีหน้าของฟางอี้หมิงเต็มไปด้วยรอยยิ้มประจบประแจง​ เขาจะกล้าบอกว่าไม่มีได้อย่างไร

“เชิญข้างในห้องเลยครับ”

ฟางอี้หมิงหันข้าง หลบทางให้เขาเข้าไป ก่อนจะหันกลับไปสั่งงานผู้ช่วย “ไปชงกาแฟมาสองแก้ว”

“ครับ” ผู้ช่วยรีบเดินออกไป

หลังจากปิดประตู ก็มีแสงเย็นวาบผ่านดวงตาของฟางอี้หมิงไป เขาสูดลมหายใจ ก่อนจะปรับสีหน้า​ให้ยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังกลับแล้วเดินไปหาจิ้นเฟิงเฉิน