ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1027

วันเวลาผ่านไปอย่างสงบสุข​อยู่สองวัน เพื่อไม่ให้ส่งผลกระทบต่อการพักฟื้นของเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินขอให้กู้เนี่ยนพาเด็กน้อยทั้งสองกลับไปที่เมืองจิ่นก่อน

ในวันที่เดินทางจากไป เถียนเถียนกอดคอเจียงสื้อสื้อไว้แน่น แล้วร้องไห้อย่างเสียอกเสียใจ

“หนูไม่อยากแยกจากหม่ามี๊​ หนูอยากอยู่กับหม่ามี๊​”

ถึงแม้​เสี่ยวเป่าจะไม่ได้ร้องไห้ แต่ขอบตา​ของเขาก็แดงก่ำ

เมื่อเห็นจมูกที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ​ของเด็กที่กำลังร้องไห้ เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอ

“เราให้พวกเขาอยู่ต่ออีกสักสองสามวันดีไหมคะ” เจียงสื้อสื้อหันไปมองจิ้นเฟิงเฉิน

“ไม่ได้” การตัดสินใจของจิ้นเฟิงเฉินมั่นคงมาก

ร่างกายของสื้อสื้อควรจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ได้แล้ว ไม่สามารถดูแลเด็กสองคนนี้ได้

เมื่อเถียนเถียนได้ยิน เธอก็ร้องไห้หนักขึ้น “แด๊ดดี้ใจร้าย หนูไม่รักแด๊ดดี้แล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินไม่รู้​ว่า​ควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี และพยายามพูดเกลี้ยกล่อมอย่างใจเย็น​ “เถียนเถียน หม่ามี๊ของลูกไม่ค่อยสบาย ถ้าลูกอยู่ที่นี่ หม่ามี๊จะต้องแบ่งเวลามาดูแลลูกๆอีก รอหม่ามี๊อาการดีขึ้น แด๊ดดี้จะไปรับพวกลูกกลับมาอีกครั้ง ตกลงไหม”

เสียงร้องไห้หยุดลงกะทันหัน เถียนเถียนมองเขาด้วยดวงตาเบิกโต “จริงเหรอคะ”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มอย่างอ่อนโยน​ “จริงสิ แด๊ดดี้เคยหลอกพวกลูกตอนไหน”

เถียนเถียนสูดน้ำมูก “ถ้าอย่างนั้น...ถ้าหม่ามี๊อาการดีขึ้น แด๊ดดี้ต้องมารับพวกเรานะคะ”

ขณะที่พูด เถียนเถียนยื่นนิ้วก้อย​ของเธอออกมา “เกี่ยวก้อย​สัญญา​ค่ะ”

จิ้นเฟิงเฉินเกี่ยวก้อย​สัญญา​กับ​เธอ และลูบศีรษะ​เล็กๆ ของเธอ “เถียนเถียน ดีมากลูก”

เขายังลูบศีรษะของเสี่ยวเป่าด้วย “เสี่ยวเป่า ดูแลน้องสาวของลูกดีๆ รู้ไหม”

เสี่ยวเป่าเป็นเหมือนสุภาพ​บุรุษ​ร่างเล็ก แล้วพยักหน้ารับ “ไม่ต้องเป็นห่วงครับแด๊ดดี้ ผมจะดูแล​น้องเอง”

กู้เนี่ยนอุ้มเถียนเถียนไว้ “คุณชาย คุณนายน้อยครับ พวกเราไปแล้ว​นะครับ”

เจียงสื้อสื้อซุกอยู่ในอ้อมแขนของจิ้นเฟิงเฉิน และเฝ้าดูรถของกู้เนี่ยนขับออกไป จนกระทั่งรถหายออกไปจากสายตา

“ฉันไม่อยากให้พวกลูกจากไปจริงๆ” เจียงสื้อสื้อรู้สึกแสบจมูก​อยากจะร้องไห้อย่างช่วยไม่ได้

จิ้นเฟิงเฉินหุบยิ้ม “ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้เห็นกันอีกแล้วสักหน่อย​ พอคุณอาการดีขึ้น เราจะกลับไปที่เมืองจิ่นพร้อมกัน”

“ได้ค่ะ” เจียงสื้อสื้อหันไปมองเขา “เข้าไปข้างในกันเถอะ”

จิ้นเฟิงเฉินจับมือเธอไว้ แล้วทั้งสองก็จูงมือ​กันเดินเข้าไปในบ้าน

ในเวลาเดียวกัน ที่บริษัท​ฟางซื่อกรุ๊ป

ภายในห้องประชุมขนาดใหญ่ ที่เงียบผิดปกติ​ และมีบรรยากาศที่ตึงเครียดมาก

สีหน้าของฟางยู่เชินเคร่งเครียด​มาก​ สายตากวาดมองไปที่กรรมการทุกคนที่อยู่ในห้อง และพูดขึ้นช้าๆ “ต้อง​ขอโทษด้วยครับ แต่เรื่องไฟไหม้ในโกดัง ผมยังตรวจสอบ​ความจริง​ไม่ได้ว่าเป็นฝีมือใคร”

พอท่านหยางได้ยิน คิ้วก็ขมวดแน่น แล้วมองมาที่เขาด้วยสีหน้า​กังวลใจ

กรรมการคนอื่นๆ มองหน้ากันไปมาด้วยสายตาที่ต่างออกไป

คณะกรรมการคนหนึ่งเอ่ยถาม “พวกเราให้เวลาคุณสองสัปดาห์ แต่คุณกลับบอกพวกเราว่ายังหาตัวคนร้ายไม่เจอ นี่มันไร้สาระชัดๆ”

“ใช่ คุณทำให้พวกเราผิดหวังมากจริงๆ​”

“ผมนึกว่าทายาทที่คุณท่านเลือกจะเก่งมากซะอีก แต่คิดไม่ถึงว่าจะทำได้แค่นี้”

“ผมคิดว่าถ้าฟางซื่ออยู่ในมือเขา ต้องจบสิ้นแน่ๆ”

……

มีหลายคนที่เห็นด้วย และคำพูดทุกคำก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจที่มีต่อฟางยู่เชิน

พวกเขาทั้งหมดเป็นคนของฟางอี้หมิง ก็เป็นเรื่องปกติที่จะพูดอย่างนั้น

ดังนั้นฟางยู่เชินจึงไม่ใส่ใจ เขาอธิบายอย่างไม่รีบร้อน​ “เรายังไม่พบคนร้ายที่ฉีดยาพิษ​ใส่หลี่เผิงครับ ทางตำรวจบอกว่าพอจะมีเบาะแส​บ้างแล้ว และจะได้ผลได้ผลสรุป​ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า”