ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1035

“สื้อสื้อ พรุ่งนี้เธอพอมีเวลามั้ย ฉันอยากนัดเธอทานข้าวด้วยกัน”

ตอนที่เจียงสื้อสื้อรับโทรศัพท์สายนี้ของซ่างกวนหยวน ก็ตกใจเล็กน้อย

เธอคิดว่าผ่านเรื่องครั้งก่อนแล้ว ซ่างกวนหยวนก็จะไม่นัดพบเธออีก

คิดไม่ถึงเลยว่า……

ด้วยสัญชาตญาณเธอไม่อยากไปพบกับซ่างกวนหยวน หลังจากลังเลอยู่พักใหญ่ ปฏิเสธอย่างสุภาพว่า “พรุ่งนี้เหรอ ฉันอาจจะไม่มีเวลา”

แต่ซ่างกวนหยวนไม่ยอมถอดใจด้วยเหตุผลนี้ เธอถามอย่างตรงไปตรงมา “สื้อสื้อ เธอเกลียดฉันมั้ย”

“เปล่านะ”

“อย่างนั้นทำไมเธอปฏิเสธฉัน ฉันก็แค่อยากจะกินข้าวกับเธอธรรมดาๆเท่านั้น”

แม้ว่าจะมีโทรศัพท์กั้นอยู่ แต่ก็ได้ยินน้ำเสียงที่แฝงความอ้อนวอนขอร้องของเธอ เจียงสื้อสื้อจึงใจอ่อนอย่างไม่รู้ตัว พูดรักษาน้ำใจว่า“ก็ได้ งั้นเจอกันพรุ่งนี้”

ก็แค่กินอาหารมื้อหนึ่ง ก็คงไม่เป็นอะไรมั้ง

“ขอบคุณนะ สื้อสื้อ เสียงซ่างกวนหยวนดังขึ้นมา “อีกเดี๋ยวฉันจะส่งที่อยู่ร้านอาหารให้เธอนะ”

“ได้”

เจียงสื้อสื้อวางสาย มองดูหน้าจอที่ดำสนิทของหน้าจอโทรศัพท์ จึงถอนหายใจอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร

ตอนแรกก็ไม่อยากจะติดต่อข้องแวะกับซ่างกวนหยวนอีก พอเป็นอย่างนี้แล้ว ก็เหมือนตนเองตบหน้าตัวเอง

จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้ามา มองเห็นเธอนั่งถอนหายใจอยู่ข้างเตียง ขมวดคิ้วเล็กน้อย เดินเข้ามาใกล้ เอ่ยถามเบาๆว่า “ทำไมเหรอ”

เจียงสื้อสื้อเงยหน้า เม้มปากยิ้ม “ไม่มีอะไร ก็แค่หยวนหยวนนัดฉันไปกินข้าวด้วยพรุ่งนี้ค่ะ”

จิ้นเฟิงเฉินนัยน์ตาจับจ้อง “ปฏิเสธไปแล้วเหรอ”

“เปล่าค่ะ” เจียงสื้อสื้อถอนหายใจลึก อธิบายว่า“ความจริงฉันก็ปฏิเสธ แต่เธอก็ยืนหยัดเหลือเกิน ฉันไม่สามารถปฏิเสธได้”

นอกจากซ่างกวนหยวนจะมีความรู้สึกที่ไม่ควรมีกับจิ้นเฟิงเฉินแล้ว อย่างอื่นก็ดีมาก น่าจะเห็นเธอเป็นเพื่อนอย่างจริงใจ

แต่แค่เรื่องของจิ้นเฟิงเฉินนี้ ก็มากพอให้จะให้เธอแยกตัวออกไปได้

เห็นเธอถอนหายใจอีก มุมปากจิ้นเฟิงเฉินก็เหมือนยิ้มแต่ไม่ได้ยิ้ม “ถ้าคุณไม่อยากไป พรุ่งนี้ก็หาข้ออ้างไป”

“ไม่ได้ คำพูดคนเราต้องมีความน่าเชื่อถือ” เจียงสื้อสื้อยักไหล่ “ก็คิดเสียว่าเป็นครั้งสุดท้ายก็แล้วกัน”

พูดถึงตรงนี้ จู่ๆเจียงสื้อสื้อก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เธอค่อยๆหรี่ตา ใช้สายตาจับผิดจ้องมองเขา “ตอนนั้นทำไมคุณให้ฉันหลีกเลี่ยงที่จะติดต่อกับซ่างกวนหยวนให้น้อยที่สุด สัมผัสได้ถึงอะไรเหรอ”

จิ้นเฟิงเฉินไม่เพียงไม่ตอบแต่กลับย้อนถามว่า “คุณรู้สึกถึงอะไรได้แล้วบ้าง”

“อืม……” เจียงสื้อสื้อขบคิดขึ้นมาอย่างจริงจัง“เธอ……ชอบคุณเหรอ”

จิ้นเฟิงเฉินอึ้ง “คุณพูดอะไรของคุณ”

เขามีสีหน้าตกใจ เห็นชัดว่าไม่รู้เรื่องนี้

แม้ซ่างกวนอ้ายจะเคยพูดกับเขาอยู่บ้างเรื่องที่เขากับสื้อสื้อไม่เหมาะสมกัน แต่เขาก็ไม่เคยคิดในแง่อื่นมาก่อน

และก็ไม่รู้ความคิดเหล่านี้ของซ่างกวนหยวน

ผู้ชายมักจะมีความรู้สึกช้าในเรื่องแบบนี้จริงๆ

เจียงสื้อสื้อเบ้ปาก “ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่เดาไปมั่วๆ”

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว “คุณคิดว่าเธอชอบผมเหรอ”

“อาจจะใช่มั้ง” เจียงสื้อสื้อไม่อยากจะพูดเรื่องไม่สบายใจต่อไปอีก จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที ถามว่า “พรุ่งนี้คุณมีเวลาว่างมั้ยคะ ถ้ามีไปส่งฉันหน่อยนะคะ”

“ได้”

……

เที่ยงวันต่อมา เจียงสื้อสื้อมาถึงที่ร้านอาหารฝรั่งเศสร้านหนึ่งในเขตเมืองตามเวลานัด

ที่ซ่างกวนหยวนจองไว้คือห้องส่วนตัว

เจียงสื้อสื้อผลักประตูเปิด เห็นว่าซ่างกวนหยวนมาถึงแล้ว

ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวซ่างกวนหยวนหันหน้ามา มองเห็นเธอ ก็รีบลุกขึ้นมาต้อนรับ ใบหน้าที่แต่งหน้าอย่างสวยงามเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สดใส “สื้อสื้อ รีบเข้ามาเร็ว”

เจียงสื้อสื้อเดินเข้าไป มองไปรอบๆห้อง ฉีกยิ้มที่มุมปาก “พวกเราก็มีแค่สองคน ไม่เห็นต้องจองห้องใหญ่ขนาดนี้เลยนะ”

“ตอนนี้เป็นตอนเที่ยง ด้านนอกต้องมีคนเยอะแยะ ค่อนข้างเสียงดัง เธอสุขภาพไม่ค่อยดีไม่ใช่เหรอ อยู่ที่เงียบหน่อยดีกว่า”

ในคำพูดของซ่างกวนหยวนดูเหมือนจะคำนึงถึงเธออย่างเต็มที่

ต้องบอกว่า รู้สึกประทับใจอยู่บ้างจริงๆ

“ขอบคุณ” เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างซาบซึ้งให้เธอ