ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1042
ซ่างกวนหยวนทานอาหารเช้าและตรงไปหาพิเอร์สที่โรงแรมทันที
“คุณพิเอร์ส ฉันสนใจไวรัสตัวนั้นมาก”
ทันทีที่พบหน้า เธอก็บอกจุดประสงค์ของตัวเองอย่างตรงไปตรงมาทันที
พิเอร์สเลิกคิ้ว “ถ้าอย่างนั้นนี่คือคุณตกลงที่จะเข้าร่วมทีมวิจัยของSAแล้ว?”
“ไม่ใช่” ซ่างกวนหยวนส่ายหัว “ฉันอยากร่วมมือกับพวกคุณ”
“หมายความว่ายังไง” พิเอร์สไม่เข้าใจความหมายของเธอ
ซ่างกวนหยวนยิ้ม “ซ่างกวนกรุ๊ปก็มีสถาบันวิจัยของตัวเองเช่นกัน ซึ่งฉันเป็นผู้รับผิดชอบ ฉันคิดว่าพวกเราสามารถร่วมมือกันได้”
พิเอร์สส่ายหัว “คุณหนูซ่างกวน ผมคิดว่าผมพูดไปชัดเจนมากแล้ว ทีมวิจัยของSAกรุ๊ปต้องการคุณ แค่คุณเท่านั้น”
เขาเจาะจงเน้นคำว่า ‘เท่านั้น’ หนักเป็นพิเศษ
“คุณพิเอร์ส ร่วมมือชนะไปด้วยกันมันดีกว่าไม่ใช่เหรอคะ?” แน่นอนว่าซ่างกวนหยวนไม่มีทางยอมแพ้
พิเอร์สเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ผมต้องพูดตามตรง เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของSAกรุ๊ป ซึ่งไม่สามารถแบ่งปันกับคนอื่นได้”
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ การวิจัยไวรัสสามารถทำได้โดยSAกรุ๊ปเท่านั้น คนอื่นอย่าได้คิด
ซ่างกวนหยวนหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง “คุณพิเอร์ส คุณตรงไปตรงมามากจริงๆ ถ้าอย่างนั้นโอเคค่ะ วันนี้ถือเสียว่าฉันไม่เคยมาที่นี่ก็แล้วกัน”
เธอพูดพลางลุกขึ้นยืน ทำท่าเหมือนกำลังจะออกไป
“เดี๋ยวก่อน” พิเอร์สรีบรั้งเธอไว้อย่างรวดเร็ว “คุณหนูซ่างกวน คุณยังไม่ได้บอกผมเลยว่าคุณยินยอมเข้าร่วมทีมวิจัยของพวกเราหรือเปล่า?”
“ขอโทษด้วย ฉันไม่ยินยอมค่ะ” ซ่างกวนหยวนปฏิเสธอย่างเด็ดขาดมาก
“ทำไม? สถาบันวิจัยของ SAกรุ๊ปถึงไม่สามารถพูดได้ว่าดีที่สุดในโลก แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าสถาบันวิจัยที่คุณอยู่ตอนนี้ ยิ่งไปกว่านั้นคุณมีเงื่อนไขอะไร เสนอมาได้ตามใจเลย ผมจะพยายามตอบสนองทุกเงื่อนไขที่คุณต้องการอย่างเต็มที่”
“ขอบคุณสำหรับความโปรดปรานของพวกคุณนะคะ แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากทุ่มเทแรงกายแรงใจทำงานให้คนอื่น โดยที่ตนเองไม่ได้ผลประโยชน์อะไรเลย ฉันแค่ต้องการทำวิจัยที่ฉันอยากจะทำ”
พิเอร์สเป็นคนตรง ซ่างกวนหยวนก็เป็นคนตรงเช่นกัน
เธอมาที่นี่ในวันนี้ เพื่อเจรจาหารือเรื่องความร่วมมือ
ในเมื่อเจรจาความร่วมมือไม่สำเร็จ ถ้าอย่างนั้นก็ช่างมันไปเถอะ ถึงอย่างไรเธอก็ยังมีตัวอย่างไวรัสอยู่ในมือศึกษาวิจัยด้วยตัวเองก็ได้
“เมื่อถึงที่สถาบันวิจัยของ SA คุณสามารถศึกษาวิจัยได้อย่างอิสระเลย” พิเอร์สกล่าว
ซ่างกวนหยวนไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไป ได้แต่ยิ้มๆ และพูดว่า “ฉันจะกลับแล้ว ไว้วันหลังฉันจะเชิญคุณไปทานอาหารกันนะคะ”
เมื่อคำพูดนั้นพูดออกไป ไม่ทันรอให้พิเอร์สตอบโต้ เธอก็หันหลังเดินออกไปแล้ว
“บ้าเอ้ย!”
พิเอร์สหยิบแก้วบนโต๊ะขึ้นก่อนจะกระทุ้งลงพื้นอย่างแรง โชคดีที่พื้นปูด้วยพรม แก้วไม่แตกแต่ก็กลิ้งไปสองสามรอบ แล้วก็บังเอิญหยุดอยู่ที่เท้าของซูน่าพอดี
ทันทีที่พวกเขาเจรจากันเสร็จซูน่าก็รีบออกมาทันที และเห็นฉากที่พิเอร์สอารมณ์เสียเข้าพอดิบพอดี
เธอย่อตัวลงไปเก็บแก้ว ถือไว้ในมือครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปข้างๆ พิเอร์สอย่างเชื่องช้า
“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?” ซูน่าเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
พิเอร์สเอียงศีรษะเหลือบมองเธอเล็กน้อย จากนั้นก็นั่งลง “ซ่างกวนหยวนนั่นไม่ยินยอมเข้าร่วมทีมวิจัยของSA”
“ทำไมคะ เจรจาเงื่อนไขไม่ลงตัวเหรอคะ?” ซูน่านั่งลงข้างๆ เขา
“ไม่ใช่ สิ่งที่หล่อนต้องการคือความร่วมมือ”
ซูน่าขมวดคิ้ว “ความร่วมมือ?”
“อืม หล่อนสนใจไวรัสมากก็จริง แต่สนใจผลประโยชน์เบื้องหลังที่ตัวไวรัสจะนำมาให้มากกว่า”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ พิเอร์สก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อย เขาหันไปพูดกับซูน่า “ช่วยชงกาแฟให้ฉันแก้ว เข้ม ไม่ต้องใส่น้ำตาล”
“ค่ะ”
ซูน่าลุกขึ้นเดินไปที่บาร์เพื่อชงกาแฟให้เขา
ขณะที่เธอกำลังเทผงกาแฟลงไป ก็หันกลับไปเหลือบมองพิเอร์สซึ่งนั่งอยู่ในห้องรับแขกด้วย แววตาพลันเปล่งประกาย
เธอเบือนสายตากลับมา รอให้กาแฟชงเสร็จอย่างเงียบๆ
“เสร็จหรือยัง?”
สักพักพิเอร์สก็ถามขึ้น
“เสร็จแล้วค่ะๆ”
ขณะที่ซูน่ารับกาแฟ ก็พลางหยิบยาเม็ดขนาดเล็กออกจากกระเป๋าเสื้อโยนใส่ลงไปในแก้วด้วย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！