ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1044
เมื่อซูน่าได้ยินประโยคนี้ ความรู้สึกของเธอก็พังทลายลงทันที เธอร้องห่มร้องไห้ตะโกนให้จิ่งหลิวเยว่ช่วยเธอ
แต่จิ่งหลิวเยว่ก็ปฏิเสธอย่างไร้ความปรานี
“เธอทำเองนะ ฉะนั้นก็ยอมรับไปเถอะ”
“คุณจิ่ง คาดไม่ถึงเลยว่ากับเพื่อนของตัวเองคุณก็ยังไร้ความปรานีได้ถึงขนาดนี้” พิเอร์สกล่าวอย่างมีนัยนอกเหนือคำพูด
จิ่งหลิวเยว่ถอนหายใจออกมาหนักๆ “ในประเทศของเรามีคำโบราณกล่าวไว้ว่า จักรพรรดิกระทำความผิด โทษเท่าสามัญชน ความหมายก็คือ ในทางกฎหมายทุกคนเท่าเทียมกันทั้งหมด แม้ว่าคุณจะเป็นราชาจักรพรรดิแห่งสวรรค์ก็เหมือนกันหมด”
พิเอร์สทำหน้าเหมือนได้รับคำสั่งสอน “อย่างนี้นี่เอง”
“ดังนั้น ก็ให้เธอไปทบทวนตัวเองอยู่ในคุกเถอะ”
จิ่งหลิวเยว่มองไปที่ซูน่าอย่างลึกซึ้ง ส่วนซูน่านั้นใบหน้าเปรอะไปด้วยคราบน้ำตา เมื่อบวกกับแก้มบวมแดงของเธอแล้ว ดูจนตรอกหมดสภาพอย่างมาก
เขาแอบกำมือที่ล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงเอาไว้แน่น มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย “ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ผมไปก่อนล่ะ”
เมื่อพูดจบ เขาก็หันหลังเตรียมจะเดินจากไป
“เดี๋ยวก่อน”
พิเอร์สส่งสัญญาณให้ลูกน้องขวางเขาไว้
จิ่งหลิวเยว่หันกลับมา พลางพูดติดตลกว่า “คุณพิเอร์ส นี่คุณอาลัยอาวรณ์ไม่อยากให้ผลไปเหรอ?”
พิเอร์สมองเขาพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม “คุณจิ่ง หวังว่าคุณคงไม่ได้หลอกผมนะ ไม่อย่างนั้น SAกรุ๊ปไม่ปล่อยคุณไว้แน่”
“เรื่องนนี้คุณวางใจได้ ผมจะกล้าหลอกคุณได้ยังไง?” ใบหน้าของจิ่งหลิวเยว่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
พิเอร์สพยักหน้า “คุณไปเถอะ”
จิ่งหลิวเยว่กวาดหางตามองผ่านซูน่า วินาทีที่หันหน้ากลับสีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมในชั่วพริบตา ก่อนจะสาวก้าวยาวออกไปทางด้านนอก
เมื่อลงมาถึงที่ล๊อบบี้ชั้นหนึ่ง ก็ได้พบกับหยุนโม่เหิงกับจี้ตงถางที่เร่งฝีเท้าเข้ามาอย่างเร่งรีบเข้าพอดี
“พวกนายมาที่นี่ทำไม?” จิ่งหลิวเยว่มองพวกเขาอย่างแปลกใจ
เมื่อเห็นว่าเขาปลอดภัยเป็นปกติดี หยุนโม่เหิงกับจี้ตงถางต่างโล่งใจไปตามๆ กัน
“ก็กลัวว่านายจะเป็นอันตรายน่ะสิ” จี้ตงถางมองด้านหลังของเขา “ซูน่าล่ะ?”
“ชั้นบน”
หยุนโม่เหิงกับจี้ตงถางหันมองสบตากัน พลางเอ่ยถามด้วยความสงสัย “นายมาช่วยเธอไม่ใช่เหรอ?”
“ช่วยไม่ได้แล้ว” เมื่อจิ่งหลิวเยว่นึกถึงสภาพจนตรอกหมดสภาพของซูน่า ก็เกิดอาการใจร้อนอยู่ไม่เป็นสุขขึ้นมา
“ถ้าอย่างนั้นนายตัดสินใจจะทิ้งเธอแล้ว?” จี้ตงถางถาม
“เปล่า”
จิ่งหลิวเยว่เอียงศีรษะมองข้างหลังของเขาเล็กน้อย พูดด้วยเสียงแผ่วเบา “กลับไปค่อยคุย มีคนจับตามองอยู่”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น จี้ตงถางกับหยุนโม่เหิงต่างพากันมองไปทางด้านหลังของเขา แล้วก็เป็นอย่างที่คาดเอาไว้ ห่างออกไปไม่ไกลมีคนสองคนยืนอยู่ มองดูเหมือนกำลังยืนคุยกัน แต่ในความเป็นจริงกำลังจับตามองพวกเขาอยู่
“ไปเถอะ”
จิ่งหลิวเยว่เดินนำออกจากโรงแรม คนอื่นๆ ก็รีบเดินตามออกไปทันที
เมื่อถึงบนรถ จิ่งหลิวเยว่ก็พูดขึ้นว่า “ตงถาง นายไปเมืองจิ่นด้วยตัวเองที เอาแฟลชไดรฟ์นี้ไปส่งให้เฟิงเฉิน”
“โอเค” จี้ตงถางพยักหน้าตอบ
ภายในรถจมลงสู่ความเงียบ นานกว่าจิ่งหลิวเยว่จะเอ่ยปากพูดขึ้นมาอีกครั้ง “พิเอร์สตัดสินใจจะส่งซูน่าไปให้ตำรวจ ยื่นฟ้องเธอในข้อหาขโมยความลับทางการค้า”
หยุนโม่เหิงเลิกคิ้วขึ้นในทันที “หมายความว่ารักษาชีวิตของซูน่าเอาไว้ได้แล้ว”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็ยิ้มออกมาเบาๆ “ตราบที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็ย่อมต้องมีความหวัง ไว้ถึงตอนนั้นพวกเราค่อยคิดหาวิธีประกันตัวเธอออกมา”
จิ่งหลิวเยว่พยักหน้า “ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”
ถึงแม้ว่าซูน่าจะเป็นเพียงลูกน้องที่เขาฝึกมาเพื่อทุ่มเททำงานสุดชีวิตให้กับเขาเท่านั้น แต่เธอก็มีดีมากพอที่ทำให้เขาไม่สามารถตัดใจทิ้งไปแบบนี้ได้
…
เมื่อฟางยู่เชินกลับมาถึงที่บริษัท อันดับแรกเขาได้ให้ส้งหยาวไปรวบรวมหลักฐานที่แสดงว่าฟางอี้หมิงได้นำยาไปขายให้กับ SAกรุ๊ปเป็นการส่วนตัว
ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถทำให้ฟางอี้หมิงยอมรับได้ว่าเขาเป็นคนสั่งให้หยางจื่อเฉินฉีดยาพิษให้หลี่เผิง แต่เรื่องการขายยาเป็นการส่วนตัวนี้ ทางคณะกรรมการบริษัทไม่มีทางละเว้นเขาง่ายๆ แน่นอน
“ท่านประธาน นี่คือสิ่งที่คุณต้องการ” ส้งหยาวยื่นเอกสารหลักฐานทั้งหมดที่รวบรวมมาได้ให้ฟางยู่เชิน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！