ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1046

จี้ตงถางไปที่เมืองจิ่นด้วยตัวเอง แต่กลับรู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินไม่อยู่ จึงส่งมอบแฟลชไดรฟ์ให้จิ้นเฟิงเหรา

“ลำบากพวกนายแล้ว” จิ้นเฟิงเหรากำแฟลชไดรฟ์เอาไว้ในมือ ก่อนจะยิ้มให้จี้ตงถางอย่างซาบซึ้งใจ

“ไม่ลำบากหรอก” จี้ตงถางเลิกคิ้ว “พี่ชายนายล่ะ?”

“เขาไปอิตาลีแล้ว”

“อิตาลี?” จี้ตงถางอุทานอย่างตกใจ “เขาไปทำอะไร?”

“ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

จิ้นเฟิงเหราเลือกที่จะปกปิด เพราะไม่อยากให้มีคนเป็นกังวลมากเกินไป

“นายเป็นน้องชายของเขาก็ไม่รู้เหรอ?” จี้ตงถางไม่เชื่อเขา

จิ้นเฟิงเหราหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ก็ไม่ใช่ว่านายไม่รู้จักนิสัยพี่ชายฉัน ที่ผ่านมาเขาทำอะไรก็ทำอย่างเงียบๆ มาตลอด อย่าว่าแต่ฉันที่เป็นน้องชายของเขาเลย แม้แต่พ่อแม่ก็ยังไม่รู้เลย”

เรื่องนี้จี้ตงถางเห็นด้วย “นั่นมันก็จริง”

จิ้นเฟิงเหรามองลงไปที่แฟลชไดรฟ์ในมือ พลางถาม “ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกใช่ไหม?”

แม้เขาจะถามอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แต่จี้ตงถางรู้ว่าเขากำลังถามถึงอะไร จึงถอนหายใจออกมาหนักๆ “คนของอะเยว่ถูกจับได้ อาจจะต้องติดคุก”

จิ้นเฟิงเหราขมวดคิ้ว “เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?”

“นายไม่ต้องห่วงหรอก” จี้ตงถางตบไหล่เขา “เรื่องนี้พวกเราจะจัดการเอง ยิ่งกว่านั้น ยังสามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว”

ในเมื่อพิเอร์สไม่ใช่คนจิตใจดีอะไร ครั้งนี้การที่เขาเลือกที่จะแจ้งตำรวจ สำหรับพวกเขามันถือว่าโชคดีมากในความโชคร้ายแล้ว

“ถ้ามีอะไรที่ต้องการความช่วยเหลือ บอกกับฉันได้ตลอดเวลานะ”

ก่อนที่พี่ชายของเขาจะเดินทางไปอิตาลี ได้กำชับกับเขาเป็นพิเศษว่าให้ติดตามใส่ใจสถานการณ์ของพวกจิ่งหลิวเยว่ เมื่อถึงเวลาที่ต้องการความช่วยเหลือก็ต้องลงมือช่วยเหลือทันที

จี้ตงถางยิ้ม “ฉันรู้”

ทั้งสองคนพูดคุยกันอยู่สักพัก กว่าจี้ตงถางจะกลับไป

ส่วนจิ้นเฟิงเหราก็นำแฟลชไดรฟ์ตรงไปที่สถาบันวิจัย

โม่เหยียกับหานยู่กำลังกลัดกลุ้มที่งานวิจัยไม่คืบหน้า หัวของพวกเขาสองคนแทบจะถูกเกาจนจะแตกอยู่แล้ว แต่ก็ยังไม่มีความคืบหน้าใดๆ เลย

การมาถึงอย่างกะทันหันของจิ้นเฟิงเหรา ทำให้พวกเขาทั้งคู่ประหลาดใจมาก

“คุณชายรอง ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?” โม่เหยียถาม

“เอาของมาส่งให้พวกนาย”

จิ้นเฟิงเหราเดินเข้าไปหาพวกเขาและยื่นมือออกมา

“แฟลชไดรฟ์?” โม่เหยียมองไปที่แฟลชไดรฟ์ในมือของเขา ก่อนหันไปมองหานยู่ด้วยสีหน้าแปลกใจ

หานยู่เองก็งงอยู่เช่นกัน เขาหยิบแฟลชไดรฟ์ขึ้นมาดู แล้วถามว่า “นี่อะไรครับ?”

“ข้างในนี้คือข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับไวรัส” จิ้นเฟิงเหรากล่าว

เมื่อได้ยินดังนั้น โม่เหยียก็ตื่นเต้นขึ้นมาในทันที เขารีบคว้าแฟลชไดรฟ์ไป “คุณชายรอง คุณพูดจริงเหรอครับ?”

เมื่อเห็นว่าเขาตื่นเต้นจนมือที่กำลังถือแฟลชไดรฟ์อยู่พลอยสั่นไปด้วยแล้ว จิ้นเฟิงเหราก็อดขำออกมาไม่ได้ “จริงอยู่แล้วสิ ฉันจะโกหกพวกนายเพื่ออะไร?”

“นี่…มาจากไหนเหรอ?” หานยู่ถาม

“พี่ชายฉันคิดหาวิธีเอามาได้น่ะ” เมื่อจิ้นเฟิงเหราเห็นว่าพวกเขายังคงยืนนิ่ง จึงพูดยิ้มๆ ว่า “พวกนายไม่ไปลองเปิดดูหน่อยเหรอ?”

โม่เหยียรีบหันกลับเดินไปที่คอมพิวเตอร์ เสียบแฟลชไดรฟ์เข้าไป ทันทีที่แถบแสดงความคืบหน้าในการอ่านข้อมูลสิ้นสุดลง เขาก็รีบเปิดมันทันที

ทันใดนั้น ข้อมูลของไวรัสก็ปรากฏต่อหน้าเขาทันที

หานยู่ที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา เมื่อเห็นเนื้อหาบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นมาช้าๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่น่าเชื่อ

มันคือข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับไวรัสจริงๆ

พวกเขาศึกษาวิจัยอย่างหนักเป็นเวลาหลายเดือน ก็สามารถวิจัยออกมาได้เพียงโครงสร้างส่วนหนึ่งของไวรัสเท่านั้น แต่ในข้อมูลนี้ เป็นข้อมูลของไวรัสอย่างละเอียด