ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1047

วันต่อมา หลังจากรับประทานอาหารเช้า เจียงสื้อสื้อกับซ่างหยิงก็ไปโรงพยาบาลด้วยกัน

หลังจากไม่ได้เจอหน้ากันหลายวัน ทันทีที่ฟางเสว่มั่นเห็นเจียงสื้อสื้อ ก็เซอร์ไพรส์ประหลาดใจอย่างมาก “สื้อสื้อ ลูกกลับมาแล้ว”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “อืม กลับมาแล้วค่ะ”

เพื่อปกปิดเรื่องที่เธอเป็นลมไปก่อนหน้านี้ ไม่ให้แม่ต้องเป็นห่วง น้าเล็กและคนอื่นๆ ต่างพากันโกหกว่าเธอเดินทางไปเที่ยวกับเพื่อนแล้ว

ฟางเสว่มั่นจับมือของเธอไว้ มองขึ้นลงอย่างพิจารณา ก่อนที่คิ้วจะขมวดเข้าหากัน “ทำไมถึงผอมลงล่ะ?”

“เหรอคะ?” เจียงสื้อสื้อก้มลงมองตัวเอง และไม่ได้รู้สึกว่าผอมลงเลยสักนิด

“พี่สาม พี่พูดแบบนี้ จะว่าฉันดูแลสื้อสื้อไม่ดีพอหรือเปล่าคะ?” ซ่างหยิงแสร้งทำเป็นไม่พอใจ

“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น” ฟางเสว่มั่นรีบอธิบาย “สื้อสื้อออกไปเที่ยวมาไม่ใช่เหรอ? อยู่ข้างนอกคงจะกินไม่อิ่มหลับไม่สบายแน่ๆ”

ซ่างหยิงหัวเราะ “ฉันรู้ค่ะ ฉันแค่ล้อพี่เล่นเท่านั้นแหละ”

เจียงสื้อสื้อโอบไหล่แม่ไว้ด้วยรอยยิ้ม “แม่คะ วางใจเถอะค่ะ ถึงหนูจะผอมลง เดี๋ยวน้าสะใภ้เล็กก็ช่วยหนูบำรุงให้กลับมาเหมือนเดิมค่ะ”

“ลูกคนนี้” ฟางเสว่มั่นแตะๆ มีของเธอ

“เอาล่ะ มาทานอาหารเช้าก่อน แล้วค่อยคุยกันเถอะค่ะ”

ซ่างหยิงจัดอาหารวางไว้บนโต๊ะหมดแล้ว รอแค่ฟางเสว่มั่นมาทานเท่านั้น

“พวกเธอทานมาแล้วเหรอ?” ฟางเสว่มั่นถาม

“ทานมาหมดแล้วค่ะ” ซ่างหยิงวางตะเกียบใส่ในมือเธอ “พี่ค่อยๆ ทานนะ เดี๋ยวฉันจะไปดูคุณพ่อก่อน”

เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงสื้อสื้อก็รีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “น้าสะใภ้เล็ก หนูไปด้วยค่ะ”

“จ้ะ”

อาการของคุณท่านฟางยังคงเหมือนเดิม ยังหลับอยู่ตลอด ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จึงจะฟื้นขึ้นมา

ทุกครั้งเมื่อเห็นคุณตาที่กระฉับกระเฉงมีชีวิตชีวาอยู่ ตอนนี้กลับกำลังนอนนิ่งอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลแบบนี้แล้ว เจียงสื้อสื้อก็อดรู้สึกเศร้าใจขึ้นมาไม่ได้

ซ่างหยิงยกอ่างน้ำอุ่นมา ก่อนจะช่วยคุณท่านเช็ดหน้าเช็ดตา เช็ดมือ

เจียงสื้อสื้อยืนมองอยู่ด้านข้าง ทันใดนั้นเอง เธอก็พบว่านิ้วมือของคุณตาดูเหมือนจะขยับแล้ว!

ตอนแรกเธอคิดว่าตัวเองตาฝาดและมองผิดไป จึงรีบขยี้ตาและมองอย่างตั้งใจอีกครั้ง ถึงมั่นใจว่ากำลังขยับอยู่จริงๆ

“น้าสะใภ้เล็ก คุณตาขยับแล้ว!” เธอตะโกนอย่างตื่นเต้น

ซ่างหยิงหันไปมองเธอปราดหนึ่ง ก่อนจะมองตามทิศทางที่เธอกำลังชี้อยู่ เห็นว่านิ้วมือของคุณท่านกำลังขยับอยู่จริงๆ

น้ำตาซึมออกมาในทันที หล่อนจับมือของคุณท่านเอาไว้ “พ่อคะ ได้ยินเสียงของพวกเราไหมคะ?”

นิ้วมือของคุณท่านขยับอีกเล็กน้อย

ทันใดนั้นซ่างหยิงก็หันไปพูดกับเจียงสื้อสื้อว่า “สื้อสื้อ คุณตาของหนูได้ยินแล้ว ได้ยินเสียงของพวกเราแล้ว”

หลังจากพูดจบ หล่อนก็ร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่

ทันทีที่หล่อนร้องไห้ เจียงสื้อสื้อก็พลอยแสบจมูกขึ้นมาด้วยเช่นกัน น้ำตาไหลเอ่อออกมา

“พ่อคะ ท่านต้องรีบฟื้นขึ้นมา…” ซ่างหยิงพูดไปด้วยร้องไห้ไปด้วย

เจียงสื้อสื้อก้าวเข้าไปกอดหล่อนไว้ พลางกดปุ่มเรียกพยาบาลเพื่อแจ้งสถานการณ์

คุณหมอช่วยตรวจอาการให้คุณท่าน ตามด้วยพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณท่านคงจะสามารถฟื้นขึ้นมาได้ในเร็วๆ นี้ พวกคุณสามารถพูดอยู่ใกล้ๆ หูของเขาให้มากๆ แบบนี้จะสามารถกระตุ้นเส้นประสาทสมองของเขาได้ ขอเพียงเส้นประสาทกลับมาทำงาน ก็จะฟื้นขึ้นมาได้ในอีกไม่ช้าครับ”

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ” ซ่างหยิงปาดน้ำตา

หลังจากผ่านไปนาน ในที่สุดก็เห็นความหวังเล็กๆ ขึ้นมาแล้ว

เจียงสื้อสื้อรีบบอกข่าวดีนี้กับแม่ของเธอ ทันทีที่ฟางเสว่มั่นได้ฟัง ก็รีบวางตะเกียบลงและไปที่ห้องของคุณท่านทันที

สายตาของฟางเสว่มั่นมองตรงไปที่คุณท่านที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย เดินเข้าไปใกล้อย่างเชื่องช้าทีละก้าวๆ