ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1048

เมื่อซ่างกวนหยวนมาถึงสถาบันวิจัย ก็รีบเปลี่ยนใส่เสื้อกาวน์ขาวทันที เธอมองดูตัวเองในกระจก ริมฝีปากแดงโค้งขึ้นเล็กน้อย

ด้านรูปลักษณ์หน้าตา เธอไม่แพ้เจียงสื้อสื้อ

ด้านความสามารถ เธอก็ไม่แพ้เจียงสื้อสื้อ

แต่ทำไมในสายตาของจิ้นเฟิงเฉินถึงมีแต่เจียงสื้อสื้อ?

คิดถึงเรื่องนี้ทีไร ภายในใจของเธอก็มักจะไม่พอใจเสมอ

เธอผ่อนลมหายใจออกมายาวๆ เพื่อคลายความหดหู่ภายในใจลงเล็กน้อย

“ซ่างกวนหยวน เพียงแค่เธอสามารถวิจัยยากำจัดไวรัสออกมาได้ เธอก็จะมีโอกาสชนะ”

ซ่างกวนหยวนส่งเสียงเชียร์ให้กำลังใจตัวเองในกระจก สูดหายใจเข้าลึกๆ ยืดหลังตรง หันหลังเดินออกจากห้องแต่งตัวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ตลอดทั้งเช้า การวิจัยไวรัสดำเนินการไปอย่างมีระบบระเบียบ

ซ่างกวนหยวนนำไวรัสที่สกัดออกมาฉีดเข้าไปในร่างกายของหนูทดลอง น่าแปลกมากที่หนูทดลองตายไปอย่างรวดเร็ว

ระยะฟักตัวของไวรัสในร่างกายของหนูนั้นสั้นมาก และกระจายแตกตัวเร็วมาก

ขณะมองไปที่หนูทดลองที่ตายไป ซ่างกวนหยวนขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น สีหน้าดูเหมือนกำลังครุ่นคิด

แบบนี้ไม่ถูกต้อง

ไวรัสในร่างกายของเจียงสื้อสื้อน่าจะอยู่มานานระยะหนึ่งแล้ว แต่หล่อนก็ยังใช้ชีวิตดีอยู่เลย

แม้ว่าสุขภาพร่างกายจะค่อนข้างแย่ แต่ก็ยังใช้ชีวิตได้ดีอยู่จริงๆ

นี่มันเป็นเพราะอะไรกันแน่?

หรือจะเกี่ยวข้องกับลักษณะเฉพาะของบุคคลที่แตกต่างกัน?

แต่ถึงแม้ลักษณะเฉพาะของบุคคลที่แตกต่างกัน แต่ไวรัสภายในร่างกายของเจียงสื้อสื้อก็ไม่มีทางที่จะมีแตกตัวโจมตีมาโดยตลอดแบบนี้สิ

ซ่างกวนหยวนรู้สึกว่าตัวเองคิดแบบนี้ไปก็เปล่าประโยชน์ เพราะคิดหาเหตุที่สมเหตุสมผลไม่ได้เลย ฉะนั้นจึงถอดใจไปก่อนชั่วคราว

สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้คือการพัฒนายาเพื่อกำจัดไวรัส

เมื่อใกล้ถึงเที่ยงวัน ซ่างกวนหยวนได้รับโทรศัพท์จากฟางยู่เชิน

“หยวนหยวน ตอนเที่ยงเธอว่างหรือเปล่า?”

ปลายสายสะท้อนเสียงระมัดระวังของฟางยู่เชินกลับมา

ซ่างกวนหยวนหันไปมองนาฬิกาที่ผนังเล็กน้อย แล้วถามกลับไปว่า “มีธุระอะไรเหรอ?”

ฟางยู่เชินนั่งอยู่ในรถ มือหนึ่งกำลังจับพวงมาลัยรถ อีกมือหนึ่งกำลังถือโทรศัพท์ หันศีรษะสายตามองผ่านกระจกกันลมทะลุไปที่ตึกใหญ่ของซ่างกวนกรุ๊ป

“ฉันอยู่ชั้นล่างบริษัทเธอ”

“นายไปทำอะไรที่นั่น?” ซ่างกวนหยวนขมวดคิ้ว

ฟางยู่เชินหัวเราะเบาๆ “ไม่ได้ทำอะไร แค่ออกมาเจอลูกค้า แล้วก็ขับผ่านมาพอดี”

“แล้ว?”

“แล้ว…” ฟางยู่เชินลังเลเล็กน้อย “ออกไปทานอาหารเที่ยงด้วยกันจะสะดวกหรือเปล่า?”

“ขอโทษนะ ฉันไม่ได้อยู่ที่บริษัท”

แม้จะปฏิเสธตามที่คาดการณ์เอาไว้แล้ว แต่ฟางยู่เชินก็ยังคงผิดหวังมาก เขาหัวเราะเยาะตัวเอง “ฉันเข้าใจแล้ว”

ถึงแม้จะคุยผ่านโทรศัพท์ แต่ก็ยังสามารถได้ยินความผิดหวังภายในน้ำเสียงของเขาได้อยู่

ไม่รู้ว่าทำไม ซ่างกวนหยวนรู้สึกขอโทษในใจขึ้นมาเล็กน้อยอย่างน่าประหลาด

ความรู้สึกที่ฟางยู่เชินมีต่อเธอ เธอรู้ชัดเจนดี แล้วก็ปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาไปแล้ว

แต่เขารั้นเกินไป และไม่ตัดใจยอมแพ้ไปเสียที

บางทีอาจจะเป็นเพราะเป็นพวกหัวอกเดียวกันก็ได้

เมื่อซ่างกวนหยวนคิดแบบนี้ เธอเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “ทานที่ไหน? เดี๋ยวฉันจะตรงไปเลย”

หัวใจที่เดิมทีร่วงลงไปถึงก้นบึ้งแล้ว เมื่อได้ยินประโยคนี้มันก็พุ่งขึ้นมาจุกคอหอยในทันที ฟางยู่เชินถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เธอจะมาเหรอ?”

“อืม”

แค่ ‘อืม’ นิ่งๆ คำเดียว ทำให้ฟางยู่เชินตื่นเต้นจนแทบจะร้องตะโกนออกมา

แต่เขากลั้นเอาไว้ “ก็ร้านอาหารญี่ปุ่นที่อยู่ใกล้ๆ กับบริษัทของเธอร้านหนึ่ง เธอรู้ไหมว่าร้านอยู่ที่ไหน?”

“อ้อ ฉันรู้แล้ว” ซ่างกวนหยวนกล่าว

ฟางยู่เชินเอ่ยถามอีกครั้ง “เธออยู่ที่ไหน ให้ฉันไปรับไหม?”

“ฉันอยู่ที่สถาบันวิจัย เดี๋ยวฉันขับรถไปเอง แล้วเจอกัน”

“แล้วเจอกันครับ”

ฟางยู่เชินวางสายโทรศัพท์ เขามองไปที่โทรศัพท์อย่างตกตะลึง ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าซ่างกวนหยวนจะตอบรับคำเชิญของเขาจริงๆ

เขาบีบแก้มตัวเองอย่างแรง

เขาเปล่งเสียงร้องเจ็บปวดออกมา ก่อนจะรีบเอามือลูบๆ แก้มที่เจ็บเล็กน้อยและยิ้มออกมาอย่างพอใจ