ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1126

“เป็นยังไง​บ้าง​จ้ะ”

พอเห็นเจียงสื้อสื้อวางโทรศัพท์ลง ซ่างหยิงก็รีบถามทันที

เจียงสื้อสื้อยักไหล่ “ของขวัญซื้อได้แล้วค่ะ”

พอซ่างหยิงได้ยินแบบนี้ เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ซื้อแล้วก็ดีจ้ะ”

เธอมองไปที่เจียงสื้อสื้อด้วยท่าทางครุ่นคิด ก่อนจะถามด้วยความสงสัย “ทำไมเหรอ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าจ้ะ”

“พวกเขาบังเอิญไปพบกับเสี่ยวอี้ แล้วตอนนี้พี่ชาย​ก็กำลังไปเดินซื้อของ​กับเธออยู่ค่ะ” เจียงสื้อสื้อพูด

ซ่างหยิงดีใจขึ้นมา​ทันที “ทำไมถึงบังเอิญขนาดนี้ ตอนนี้ยู่เชินคงปฏิเสธไม่ได้แล้วล่ะ”

เจียงสื้อสื้อยิ้มๆ แต่ไม่พูดอะไร

เธอรู้สึกผิดต่อเหลียงซินเวยเล็กน้อย​

ถ้าเธอไม่ขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่าย คงไม่ต้อง​มาเจอกับเรื่องอับอายแบบนี้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็ถอนหายใจเบา ๆ วันหลังค่อยหาโอกาสไปขอโทษเวนเวยก็แล้วกัน

แต่สิ่งที่เธอไม่คิดไม่ถึงก็คือฟางยู่เชินจะกลับมาเร็วขนาด​นี้​

“ลูกไม่ได้ไปเดินซื้อของ​กับหนู​เสี่ยวอี้เหรอ ทำไมกลับมาเร็วแบบนี้” ซ่างหยิงเหลือบมองนาฬิกาที่ผนัง

นี่ยังไม่ถึงสามทุ่มเลย

“ผมไม่ได้ไปกับเธอครับ” สีหน้าของฟางยู่เชินไม่ค่อยดีนัก

พอซ่างหยิงได้ยินว่าเขาไม่ได้อยู่กับเย่เสี่ยวอี้ เสียงของเธอก็สูงขึ้นเล็กน้อย “ทำไมลูกไม่อยู่เป็นเพื่อนเธอล่ะ อุตส่าห์​ได้เจอกันทั้งที”

“ผมยังมีงานต้องทำครับ”

“งานเหรอ” ซ่างหยิงโกรธขึ้นมาทันที เธอชี้หน้าเขาต่อว่า “ในสมองของลูกนอกจากงานแล้ว คิดถึงเรื่องความรัก​บ้างจะได้ไหม เป็นแบบนี้ต่อไป ลูกจะหาภรรยาได้ยังไง แล้วเมื่อไหร่​แม่จะได้อุ้มหลานสักที”

ฟางยู่เชินไม่รู้​จะ​หัวเราะหรือร้องไห้ดี “คุณ​แม่ครับ ผมยังอายุไม่ถึงสามสิบ ไม่ต้องรีบร้อน​ก็ได้ครับ”

“นี่ลูกจะทำให้​แม่โมตายเลยหรือไง” ซ่างหยิงพูดขึ้นเสียง

เจียงสื้อสื้อรีบเข้าไปลูบหลังเธอ แล้วพูดปลอบ “น้าสะใภ้​เล็กคะ อย่าเพิ่งโมโห​ค่ะ น้าก็รู้นิสัยของพี่เขาดี ตอนนี้ในสมองเขาเต็มไปด้วยงาน บีบบังคับเขาก็ไม่มีประโยชน์อะไร ไม่ใช่​เหรอ​คะ​”

“แล้วเขาก็อยู่กับงานไปตลอดชีวิตเลยเถอะ” ซ่างหยิงส่งเมียงฮึดฮัด​ไม่พอใจ

เจียงสื้อสื้อหุบยิ้ม “น้าสะใภ้​เล็กคะ ถ้าน้าพูดแบบนั้น พี่เขาอาจจะทำจริงๆได้นะคะ”

“เขากล้าทำเหรอ” ซ่างหยิงมองไปที่ฟางยู่เชินด้วยความขุ่นเคือง

ฟางยู่เชินส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ “คุณ​แม่ครับ อย่าบังคับผมแบบนี้ได้ไหม ผมเองก็มีแผนชีวิตของตัวเอง ตอนไหนที่ผมควรจะแต่งงาน ผมมีการจัดการของตัวเอง”

“ได้” ซ่างหยิงพยักหน้า “งั้นลูกบอกแม่มา ว่าลูกจะแต่งงานเมื่อไหร่”

“รอพรหมลิขิต​”

พอได้ยิน​สี่คำนี้​ ทำให้ซ่างหยิงโกรธขึ้นมาอีกครั้ง “พรหมลิขิต​ พรหมลิขิต​ ถ้าพรหมลิขิต​ไม่มา ลูกก็จะอยู่เป็นโสดตลอดไปชีวิตเลยหรือเปล่า”

ฟางยู่เชินเลิกคิ้วอย่างไม่ปฏิเสธ​

“เจ้าลูกบ้าคนนี้” ซ่างหยิงโกรธมากจนยกกำปั้นทุบตีเขาหลายครั้ง “แม่คิดว่าลูกอยากจะทำให้​แม่อกแตกตาย”

“แม่ครับ ผมไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะครับ” ฟางยู่เชินโอบไหล่ของเธอ สีหน้า​ยิ้มเอาอกเอาใจ “ผมสัญญาว่าผมจะไม่โสดไปตลอดชีวิต แน่ๆ ผมจะหาลูกสะใภ้ที่ดีให้คุณแม่ แล้วมีหลานจ้ำม่ำให้คุณแม่ได้อุ้มอย่างแน่นอน​ครับ​”

พอได้ยินคำพูดเอาอกเอาใจน้าสะใภ้​เล็ก เจียงสื้อสื้อก็กระตุกมุมปากของเธอ เขาเป็นประเภทพูดเก่งแต่ทำไม่ได้

รอเขาหาแฟนเอง ไม่รู้ว่าต้องรอไปถึงเมื่อไหร่

ซ่างหยิงยิ้มเยาะ “ลูก​คิดว่าแม่จะเชื่อลูกไหม”

“คุณ​แม่ครับ ผมยังมีงานต้องทำ ผมขึ้นไปข้างบนก่อนนะครับ”

ฟางยู่เชินแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินคำถามของเธอ แล้วเดิน​ตรงขึ้นไปชั้นบน

“หยุดเดี๋ยว​นี้เลยนะ” ซ่างหยิงตะโกนสั่ง

ฟางยู่เชินทำได้เพียงหยุดเดินอย่างเชื่อฟัง

“ลูกเป็นลูกชายของแม่ ในใจลูกคิดอะไรอยู่ แม่รู้ดี​” ซ่างหยิงพูด “ลูกไม่ชอบเสี่ยวอี้ใช่ไหม”