ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1139

วันต่อมา

ก่อนออกจากบ้าน เจียงสื้อสื้อกำชับเด็กสองคนอย่างไม่ไว้วางใจ “ไม่อนุญาตให้พวกเด็กๆวิ่งไปมา แล้วก็อย่างส่งเสียงดังเอะอะ รู้มั้ย”

“หม่ามี๊ พวกเรารู้แล้วค่ะ พวกเราจะเป็นเด็กดีเชื่อฟังคุณยายค่ะ” เถียนเถียนพูดรับรองกับเธอด้วยเสียงเล็กๆแบบเด็กๆ

“เป็นเด็กดีจริงๆ” เจียงสื้อสื้อลูบศีรษะของเธอ หันไปมองทางเสี่ยวเป่า “เสี่ยวเป่าล่ะ”

“ผมจะดูน้องสาวเอาไว้ ไม่ให้เธอวิ่งซน” เสี่ยวเป่าพูด

เวลานี้เจียงสื้อสื้อจึงเผยให้เห็นรอยยิ้มพอใจออกมา “เสี่ยวเป่าเก่งที่สุด”

“พวกเขาต่างก็เชื่อฟัง เธอวางใจเถอะ” ซ่างหยิงมองเธออย่างเหลืออด

เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างซาบซึ้ง “คุณน้าสะใภ้ รบกวนด้วยนะคะ”

ซ่างหยิงแสร้งเหลือบมองเธออย่างไม่พอใจ “คนบ้านเดียวกันไม่ต้องพูดแบบนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะโกรธแล้วนะ”

“ค่ะ ระหว่างทางระมัดระวังด้วยนะคะ เที่ยวให้สนุกนะคะ”

เจียงสื้อสื้อยิ้มส่งพวกเขาออกจากบ้าน มองดูรถที่พวกเขานั่งขับไกลออกไป จึงหมุนตัวกลับเข้าบ้าน

ถนนฝั่งตรงข้ามกับคฤหาสน์มีรถสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ หน้าต่างรถด้านหนึ่งลดลง ลี่ซามองร่างที่หมุนตัวเข้าไปในบ้าน หรี่ตามอง

“เจียงสื้อสื้อ ในที่สุดฉันก็ได้พบเธออีกครั้ง”

คาร์อันที่นั่งอยู่บนเบาะคนขับหันหน้ากลับมา　“คุณหญิง รอบๆคฤหาสน์หลังนี้มีกล้องวงจรปิดไม่น้อย อีกทั้งยังมีคนคอยเฝ้าอยู่ พวกเราอาจจะลงมือได้ไม่ง่ายนักนะครับ”

“ใครบอกว่าจะลงมือที่นี่ล่ะ” ลี่ซาเบนสายตากลับมา มองเขาอย่างเยือกเย็น

คาร์อันอึ้งตะลึง “หรือว่าไม่ใช่”

ลี่ซาหัวเราะเยาะ “แน่นอนว่าไม่ใช่ รอหล่อนออกจากบ้านแล้ว พวกเราค่อยลงมือ”

คาร์อันตอบรับอย่างนอบน้อม “ครับ”

……

เหลียงซินเวยพาอานอานมาที่สวนสนุก ยืนรอพวกของซ่างหยิงอยู่ที่ประตู

“แม่ครับ ทำไมคุณน้าสื้อสื้อมาไม่ได้ล่ะครับ” อานอานเงยหน้ามองเหลียงซินเวย ถามอย่างสงสัย

เหลียงซินเวยหันมามองเขา ยิ้มให้ “เพราะคุณน้าสื้อสื้อมีธุระ ดังนั้นเลยมาไม่ได้”

อานอานส่งเสียง “อ้อ” บ่นอุบอิบว่า “แต่ผมไม่ชอบคุณย่าฟางคนนั้นเลยครับ”

แม้ว่าเขาจะพูดเสียงเบามาก แต่เหลียงซินเวยก็ยังได้ยิน

เธอรู้สึกแปลกใจอย่างยิ่ง “ทำไมลูกไม่ชอบคุณย่าฟางล่ะ”

“เพราะว่า……” อานอานกัดริมฝีปาก ท่าทางอยากจะพูดแต่ไม่กล้าพูด

เหลียงซินเวยย่อตัวลง อยู่เสมอกับเขา พูดอย่างอ่อนโยนว่า “อานอาน บอกแม่มาเถอะไม่เป็นไร แม่จะไม่ดุลูก”

“เพราะว่า……ผมรู้สึกว่าเธอไม่ชอบแม่ครับ” อานอานก้มหน้า สองมือกุมกันไว้อย่างไม่สบายใจ

“เธอไม่ชอบแม่เหรอ” เหลียงซินเวยยิ่งแปลกใจ เธอลูบศีรษะน้อยๆของเขา “ลูกดูออกได้ยังไง แม่ยังไม่รู้สึกเลย”

“ก็รู้สึกได้ครับ” อานอานก็พูดไม่ออกว่าเหตุผลคืออะไร คือสัญชาตญาณของเด็กที่บอกเขาว่าคุณย่าฟางคนนั้นไม่ชอบแม่ของเขา

“ลูกคิดมากไปแล้ว คุณย่าฟางเขาไม่ได้ไม่ชอบแม่ เขาดีกับแม่มาก วันนั้นลูกก็เห็นแล้ว ไม่ใช่หรือ”

อานอานพยักหน้า “อืม”

เหลียงซินเวยยิ้ม “นี่ก็ถูกต้องแล้ว เด็กไม่ต้องคิดฟุ้งซ่านมาก รู้มั้ย”

“รู้แล้วครับ”

ผ่านไปประมาณสิบกว่านาที นี่สุดซ่างหยิงและเด็กสองคนก็มาถึง

“พี่อานอาน” เถียนเถียนพอเห็นอานอาน ก็ปล่อยมือจากซ่างหยิงทันที วิ่งมาทางอานอาน

“เถียนเถียน ช้าๆหน่อย ” ซ่างหยิงได้แต่ร้องตะโกนพลางวิ่งตามไป

พออานอานเห็นเถียนเถียนกับเสี่ยวเป่า บนใบหน้าก็มีรอยยิ้มเจิดจรัสขึ้นทันที

“สวัสดีค่ะคุณน้า” เหลียงซินเวยก้มศีรษะทักทายกับซ่างหยิงอย่างมีมารยาท

“เวยเวย” ซ่างหยิงยิ้มตาหยีมองมาที่เธอ