ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1176

วันต่อมา

เจียงสื้อสื้อบอกแม่จิ้นว่าตนเองจะไปเมืองหลวง แม่จิ้นขัดขวางเธอทันที

“แผลของเธอยังไม่หายเป็นปกติดี ไปทำอะไรที่เมืองหลวง” แม่จิ้นน้ำเสียงดุเล็กน้อย ดูแล้วน่าจะไม่ค่อยพอใจ

“แม่” เจียงสื้อสื้อควงแขนเธอ “แม่ไม่อยากให้เฟิงเฉินกลับบ้านเร็วขึ้นเหรอคะ”

“ฉันอยากแน่นอน” แม่จิ้นดึงมือของเธอมา กุมเอาไว้ ถอนหายใจเบาๆ “แต่ร่างกายของเธอก็สำคัญเหมือนกัน เรื่องของเฟิงเฉินก็ให้พวกของเฟิงเหราจัดการไป เธออยู่บ้านพักฟื้นให้แผลหายดีเถอะ”

“แม่ ฉันต้องไปพบซ่างกวนหยวนด้วยตนเอง ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่อาจอยู่บ้านอย่างสงบสุขได้”

เจียงสื้อสื้อยืนกรานหนักแน่นมาก เธออยากรู้เรื่องเฟิงเฉินมาก อยากรู้ว่าตกลงเฟิงเฉินเป็นอย่างไรกันแน่

แม่จิ้นลังเลขึ้นมา

ถ้ายอมให้เธอไป แล้วเกิดไม่ระวังทำให้แผลเป็นอะไรขึ้นมา อย่างนั้นก็แน่เลย

แต่ถ้าไม่ยอม เธออยู่ที่บ้านก็ไม่อยู่ไม่สุขจริง

“แม่ แม่ก็ยอมตกลงให้ฉันไปนะคะ” เจียงสื้อสื้อเขย่ามือเธอ พูดอย่างออดอ้อน

ตอนนี้ พ่อจิ้นก็พูดออกมา

“คุณก็ให้สื้อสื้อไปเถอะ มีเฟิงเหราอยู่ด้วย ไม่มีอะไรหรอก”

ได้ยินดังนั้น เจียงสื้อสื้อหันหน้าไป เอ่ยขอบคุณพ่อจิ้น “พ่อ ขอบคุณค่ะ ยังไงพ่อใจดีเหมือนเดิม”

“หืม” แม่จิ้นขมวดคิ้ว แกล้งทำเสียงไม่พอใจว่า “เธอหมายความว่าฉันไม่ดีเหรอ”

เจียงสื้อสื้อจึงได้รู้ตัวว่าตนเองพูดผิด รีบฉีกยิ้มประจบเอาใจ“แม่ เปล่านะคะ แม่กับพ่อล้วนดีเป็นพิเศษเลยค่ะ หนูชอบพวกคุณที่สุดเลย”

“เอาละ ไม่ต้องมาไม้นี้ แม่จิ้นเหล่มองเธออย่างไม่สบอารมณ์ เผยให้เห็นรอยยิ้มที่อับจนหนทาง “ก็ได้ เธออยากไปก็ไป แต่ต้องระวังแผลด้วย อย่าให้เกิดเรื่องอะไร รู้มั้ย”

“หนูรู้ ขอบคุณค่ะแม่”

ดังนั้น เจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเหรา แล้วก็ฟางยู่เชินและกู้เนี่ยนเดินทางไปเมืองหลวงพร้อมกัน

เมื่อถึงเมืองหลวง พวกเขาก็ตรงไปที่บ้านตระกูลซ่างกวน

สำหรับการมาของพวกเขา ซ่างกวนเชียนไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังเป็นเรื่องที่คาดเอาไว้แล้ว

“พ่อบ้าน คุณไปรินน้ำชา”

ซ่างกวนเชียนสั่งพ่อบ้านเสร็จ จึงหันหน้าไปมองพวกของเจียงสื้อสื้อ มุมปากกระดกเล็กน้อย “ผมคิดว่าพวกคนจะมาช้ากว่านี้อีกสองสามวัน คิดไม่ถึงว่าจะมาหาผมเร็วขนาดนี้”

ฟางยู่เชินขมวดคิ้วทันที “ดูท่าคุณคงรู้จุดประสงค์ที่พวกเรามาหาคุณแล้ว”

“นั่งลงก่อนเถอะ พวกเราค่อยๆคุยกัน”

รอจนทุกคนนั่งลงแล้ว ซ่างกวนเชียนจึงได้เอ่ยอย่างเนิบๆว่า “เรื่องของประธานจิ้น ผมต้องขออภัย แทนน้องสาวของผมด้วย”

“ตอนนี่สิ่งที่พวกเราต้องการไม่ใช่คำขอโทษ แต่อยากจะรู้ว่าตอนนี้น้องเขยผมเป็นอย่างไรบ้าง” ฟางยู่เชินพูด

ซ่างกวนเชียนนิ่งเงียบอยู่สักพัก จึงเอ่ยปากพูดออกมาสามคำ“เขาสบายดี”

เจียงสื้อสื้อรีบร้อนขึ้นทันที แสดงเจตนาออกมาตรงๆ “คุณซ่างกวนคะ คุณช่วยเกลี้ยกล่อมหยวนหยวน ให้เธอคืนเฟิงเฉินให้ฉันได้มั้ย”

ซ่างกวนเชียนหันไปมองเธอ หัวเราะเบาๆ ในรอยยิ้มเต็มไปด้วยเยาะหยัน “คืนให้คุณเหรอ คุณคิดว่าเป็นไปมั้ย”

เจียงสื้อสื้อพูดไม่ออก

ใช่สินะ ซ่างกวนหยวนจะคืนเฟิงเฉินให้เธอได้อย่างไรกัน

จิ้นเฟิงเหราตบเบาๆที่หลังเธอแสดงความหมายว่าเธออย่าเพิ่งใจร้อน แล้วจึงพูดอย่างใจเย็นว่า “คุณซ่างกวน คุณช่วยบอก สภาพอาการของพี่ชายผมได้มั้ยครับ”

“เขาสบายดี”

สามคำนี้อีกแล้ว

คิ้วของจิ้นเฟิงเหราขมวดเข้าหากันแน่น“ถ้าเขาสบายดี ทำไมเขาไม่กลับมาด้วยตัวเอง”