ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1177

ระหว่างทางที่กลับไป เจียงสื้อสื้อมองไปนอกหน้าต่างตลอดเวลา ไม่พูดจาอะไรสักคำ

ฟางยู่เชินและจิ้นเฟิงเหราสบตากัน ถามว่า“สื้อสื้อ เธอเป็นอะไร”

ได้ยินเสียงเขา เจียงสื้อสื้อก็หันมา ยิ้มอ่อนๆ“ฉันไม่เป็นไรค่ะ”

“พี่สะใภ้ พี่อย่าคิดมาก ในเมื่อซ่างกวนเชียนรับปากแล้ว ก็ต้องช่วยพวกเราแน่”จิ้นเฟิงเหราพูดปลอบ

เจียงสื้อสื้อเม้มปาก“ฉันไม่ได้คิดมาก ฉันก็แค่กลัวว่าซ่างกวนหยวนจะไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆขนาดนั้น”

ฟางยู่เชินยิ้ม“เรื่องนี้เธอไม่ต้องเป็นห่วงจริงๆ ซ่างกวนเชียนต้องหาวิธีจัดการได้ พวกเราแค่รอข่าวจากเขาก็พอ”

เจียงสื้อสื้อรู้ว่าตอนนี้ตนเองคิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ ได้แต่แอบอธิษฐานอยู่เงียบๆขอให้จัดการทุกเรื่องได้อย่างราบรื่น

“เอาละ ไม่ต้องคิดแล้ว พี่จะส่งเธอกลับไปที่บ้านก่อน แล้วค่อยไปส่งเฟิงเหราที่สนามบิน”

“คุณจะกลับไปเลยมั้ย”เจียงสื้อสื้อหันไปทางจิ้นเฟิงเหรา

จิ้นเฟิงเหราพยักหน้า“อืม หวั่นหวั่นเพิ่งจะคลอดลูก ผมกลัวว่าถ้าผมไม่อยู่ข้างๆ เธอจะคิดฟุ้งซ่าน”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม“นายนี่เป็นสามีตัวอย่างเลย”

“ผมใช่เหรอ”จิ้นเฟิงเหราขมวดคิ้ว“ผมกลับคิดว่าพี่ชายผมต่างหากที่เป็นสามีตัวอย่าง”

“เขาก็ใช่”เจียงสื้อสื้อหันหน้าไปมองวิวข้างทางนอกหน้าต่าง สีหน้าท้อแท้สิ้นหวัง“แต่เสียดายที่ตอนนี้เขาไม่อยู่”

สัมผัสได้ว่าอารมณ์ของเธอหดหู่ลงไม่น้อย จิ้นเฟิงเหราก็อยากจะตบหน้าตัวเองสักฉาด จะพูดถึงพี่ชายขึ้นมาทำไม

เขารีบเสริมขึ้นว่า“พี่สะใภ้ อีกไม่นานพี่ชายผมก็จะกลับมาแล้ว”

เจียงสื้อสื้อส่งเสียงตอบ“อืม”เบาๆ ไม่ได้พูดอะไรอีก

ภายในรถเงียบลงอีกครั้ง

……

กลับมาที่บ้านตระกูลฟาง ตอนที่ซ่างหยิงเห็นเจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเหรา ก็ดีใจมาก

“พวกเธอมาได้ยังไง”

“สวัสดีครับคุณน้า”จิ้นเฟิงเหราทักทายอย่างมีมารยาท

“ไม่ต้องเกรงใจ รีบเข้ามานั่งข้างในเร็ว”

“ไม่เป็นไรครับ คุณน้า อีกเดี๋ยวผมก็จะกลับเมืองจิ่นแล้ว”จิ้นเฟิงเหราปฏิเสธความหวังดีของเธอ

ซ่างหยิงขมวดคิ้ว“รีบร้อนขนาดนี้เลยเหรอ”

เธอมองไปที่เจียงสื้อสื้อ ถามว่า“สื้อสื้อ เธอก็จะกลับไปด้วยเหรอ”

เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า“เปล่าค่ะ ฉันอยู่ที่นี่ค่ะ”

หากยังไม่มีข่าวเรื่องของเฟิงเฉิน เธอก็จะไม่กลับไปเมืองจิ่น

ในเมื่อ ซ่างกวนหยวนอาจจะพาตัวเฟิงเฉินกลับมาเมืองหลวงด้วยกันเมื่อไหร่ก็ได้

ซ่างหยิงพยักหน้า“งั้นก็ดี”

“แม่ สื้อสื้อได้รับบาดเจ็บ แม่ช่วยดูแลเธอหน่อยนะครับ”ฟางยู่เชินพูด

“บาดเจ็บเหรอ”ซ่างหยิงมองเจียงสื้อสื้ออย่างพินิจพิจารณา ขมวดคิ้วแน่น“บาดเจ็บตรงไหน”

“ที่หัวไหล่ แต่ใกล้หายแล้วค่ะ”เจียงสื้อสื้อคลำที่ไหล่

ยังเจ็บอยู่เล็กน้อย

ไม่มีใครสังเกตว่าเธอขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ทำไมถึงบาดเจ็บได้”ซ่างหยิงถามอย่างสงสัย

ครั้งนี้เธอถึงได้อยู่ที่เมืองจิ่นนานขนาดนี้ไง ทำไมถึงบาดเจ็บเหรอ

“ไปเจอพวกนักเลงเข้าค่ะ”เจียงสื้อสื้อบรรยายสั้นๆ เธอไม่คิดจะบอกความจริงกับซ่างหยิง เพื่อไม่ให้เธอเป็นห่วง

“ทำไมไม่ระวังตัวอย่างนี้”ซ่างหยิงถอนหายใจ“ต่อไปก็พยายามอย่าออกจากบ้าน รู้สึกว่าเด็กคนนี้เจออุบัติเหตุไม่คาดฝันมากมาย อยู่บ้านปลอดภัยกว่า”

เจียงสื้อสื้อยิ้มพลางพยักหน้า“ค่ะ จะเชื่อฟังคุณน้าทุกอย่างค่ะ”

รอจนฟางยู่เชินและจิ้นเฟิงเหราไปแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ขึ้นชั้นบนพร้อมกับซ่างหยิง