ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1179

เจียงสื้อสื้อลงมาชั้นล่าง เจอฟางยู่เชินกลับมาพอดี

เธอเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง ยิ้ม ถามว่า “พี่คะ วันนี้ทำไมกลับเร็วขนาดนี้”

ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานเลย

“มีข่าวดีจะบอกเธอ พวกเราไปคุยกันที่ห้องรับแขก”

เจียงสื้อสื้อเดินไปนั่งลงที่ห้องรับแขกตามที่บอก “ข่าวดีอะไรคะ”

“ซ่างกวนเชียนโทรหาพี่แล้ว” ฟางยู่เชินนั่งลงพลางพูดไปพลาง

“เขาบอกว่าอะไร” เจียงสื้อสื้อรีบซักถาม

ฟางยู่เชินยิ้ม “เขาบอกว่า อีกไม่กี่วันซ่างกวนหยวนจะกลับมาเมืองหลวง”

“พีา……พูดจริงใช่มั้ยคะ” เจียงสื้อสื้อไม่กล้าเชื่อเล็กน้อย เธอกลัวว่าตนเองคาดหวังมากไป ก็จะยิ่งผิดหวัง

“เป็นความจริง พี่ยืนยันเพื่อความแน่ใจแล้ว”

ได้รับคำตอบที่ถูกต้อง เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื้นตันใจ　ในขอบตาก็พลันมีน้ำตาเอ่อนอง เธอพยายามบีบน้ำตากลับ มุมปากโค้งขึ้นมา “ดีจังเลย ดีเหลือเกิน”

น้ำตาก็ยังอดไม่ได้ที่จะไหลร่วงออกมา

มองเห็นเธอร้องแล้ว ในใจฟางยู่เชินก็เจ็บปวดเล็กน้อย เขาลุกขึ้นเดินไปนั่งข้างๆเธอ โอบไหล่เธอเอาไว้ ปลอบเบาๆว่า “อย่าร้องเลย นี่เป็นข่าวดีนะ”

“ฉันอดไม่ได้” เจียงสื้อสื้อยกมือขึ้นปาดน้ำตา พยายามฉีกยิ้มออกมา “พี่คะ เฟิงเฉินจะกลับมาด้วยมั้ยคะ”

“ถ้าไม่มีอะไรนอกเหนือความคาดหมาย ก็คงจะมาด้วย！”

น้ำตาก็ยิ่งไหลพรากขึ้นทันที เจียงสื้อสื้อยกมือขึ้นมาปิดบังใบหน้าร้องสะอึกสะอื้นขึ้นมาอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป

กี่ค่ำคืนมาแล้ว คนที่เธอเฝ้าคิดถึงก็จะกลับมาข้างกายเธอ

ฟางยู่เชินเข้าใจความรู้สึกของเธอ ไม่ได้ปลอบเธออีก แต่กอดเธอเอาไว้แน่น ปล่อยให้เธอระบายความรู้สึกตนเองออกมา

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เสียงร้องไห้ก็ค่อยหยุดลง

ดวงตาเจียงสื้อสื้อร้องจนบวมเป่ง

ฟางยู่เชินสงสารเธอมาก จึงให้พ่อบ้านไปหยิบถุงน้ำแข็งมาประคบดวงตาเธอ

เขาประคบน้ำแข็งให้เธอพลางพูดพลาง “แม้ว่าซ่างกวนหยวนจะกลับมา แต่พวกเขาก็ต้องปรึกษาหารืออย่างเป็นเรื่องเป็นราวว่าจะทำอย่างไร”

“กู้เนี่ยนล่ะ” ฟางยู่เชินถาม

“เขาออกไปแล้ว บอกว่าจะไปหาเพื่อนค่ะ”

ฟางยู่เชินขมวดคิ้ว “เพื่อนเหรอ เขามีเพื่อนที่นี่ด้วยเหรอ”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “มีสิ ก็เวยเวยไงคะ”

เวยเวยเหรอ

ในแววตาของฟางยู่เชินฉายความแปลกประหลาดใจ กู้เนี่ยนกับเวยเวยเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เมื่อไหร่

เจียงสื้อสื้อหลับตา ไม่ได้ยินเสียงฟางยู่เชินพักใหญ่ คิ้วเรียวก็ขมวดเข้ามาอย่างไม่รู้ตัว “พี่คะ พี่เป็นอะไรไปเหรอคะ”

ถูกเสียงของเธอดึงสติกลับมา ฟางยู่เชินยิ้ม “ไม่มีอะไร ก็แค่แปลกใจว่ากู้เนี่ยนไปเป็นเพื่อนกับเวยเวยตั้งแต่เมื่อไหร่”

ได้ยินดังนั้น เจียงสื้อสื้อหยิบถุงน้ำแข็งออก ลืมตาที่บวมแดงของเธอมองไปที่เขา ถามอย่างจริงจังว่า “พี่คะ พี่บอกฉันด้วยความซื่อสัตย์ ว่าพี่ชอบเวยเวยมั้ย”

“พี่……” แววตาฟางยู่เชินเป็นประกาย “พี่ชอบสิ ทำไมเหรอ”

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “ความหมายของฉันคือชอบแบบหญิงชายชอบกันอย่างนั้น”

ฟางยู่เชินก้มหน้า ปกปิดความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในดวงตา พูดเบาๆว่า “พวกเราเป็นแค่เพื่อนธรรมดา”

“งั้นก็ดีแล้ว” เจียงสื้อสื้อตบมือสองข้าง ใบหน้าสวยกระจ่างเต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใส

“ดีอะไร” ฟางยู่เชินขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าเธอหมายความว่าอะไร

“กู้เนี่ยนชอบเวยเวย อาจจะอยากตามจีบเธอ ตอนแรกฉันยังกังวลว่าพี่จะคิดอะไรกับเวยเวยหรือเปล่า จึงไม่กล้าสนับสนุนพวกเขาสองคน”

ตอนที่พูดประโยคนี้เจียงสื้อสื้อจ้องไปที่ใบหน้าของเขา กลัวว่าจะพลาดเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเขาแม้เพียงนิดเดียว

ฟางยู่เชินคิดว่าตนเองหูฝาดไป “เธอพูดว่าอะไรนะกู้เนี่ยนอยากจะจีบเวยเวยเหรอ”

“ใช่ค่ะ” เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “เวยเวยโสด กู้เนี่ยนก็โสด ก็ดีมากเลยนะคะ”

“ไม่ใช่ ตอนนี้น้องเขยยังไม่ได้กลับมา ทำไมเขายังมีกะจิตกะใจไปคิดเรื่องส่วนตัวของตัวเองอีกนะ”น้ำเสียงฟางยู่เชินเห็นชัดว่าไม่พอใจ

เขาก็ไม่รู้ว่าตนเองกำลังโมโหอะไร