ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1180

บนโต๊ะมีเอกสารเปิดอยู่ แต่ฟางยู่เชินอ่านไม่เข้าเลยสักตัว

เขามัวแต่คิดเรื่องของกู้เนี่ยนและเหลียงซินเวยอยู่ตลอด ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งกลุ้มใจ ไม่สามารถสงบจิตใจลงได้

กู้เนี่ยนและเหลียงซินเวย

นี่เป็นเรื่องที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน

กู้เนี่ยนชอบเหลียงซินเวย ยิ่งทำให้เขาตกใจ

เขาหลับตาลง เอนหลังพิงพนักเก้าอี้

ตกลงเป็นอะไรกันแน่

ในใจมีความรู้สึกบางอย่างที่พูดไม่ถูก เหมือนมีความรู้สึกสับสนจิตใจฟุ้งซ่าน

ทุกข์ทรมาน

“พี่คะ พี่ไม่ได้หึงหรอกนะ”

ทันใดนั้นเสียงเจียงสื้อสื้อก็ดังขึ้นข้างหูของเขา เขาลืมตาทันที ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยเหลือเชื่อ

เป็นไปไม่ได้!

เขาส่ายหน้า พูดพึมพำกับตัวเอง“ฉันจะหึงได้ยังไงกันนะ ฉันไม่ได้ชอบเวยเวย……”

ขณะที่พูด ก็มีรอยยิ้มที่ริมฝีปากเขา อย่างประหลาด

……

กลางคืน กู้เนี่ยนกลับมา

เจียงสื้อสื้อรอจะเรียกเขาจนแทบไม่ไหวแล้ว“กู้เนี่ยน นายไปหาเวยเวยมาเหรอ”

“คุณรู้ได้ยังไงครับ”กู้เนี่ยนแปลกใจมาก

“ในเมืองหลวงนอกจากเวยเวยแล้ว นายยังมีเพื่อนที่ไหนอีก”เจียงสื้อสื้อมองเขาอย่างเยาะเย้ย ถามต่อว่า“ทำไมกลับมาช้าขนาดนี้”

“พวกเราไปทานข้าวด้วยกันมาครับ”กู้เนี่ยนเกาศีรษะอย่างเขินๆ

“ทานข้าวเหรอ”เจียงสื้อสื้อยิ้มละมุนมากเป็นพิเศษทันที“ดูท่านายจะพัฒนาไปอย่างราบรื่นมากเลยนี่”

“ผมกับเวยเวยยังเป็นแค่เพื่อนกันครับ”กู้เนี่ยนรีบอธิบายไม่อยากให้เธอเข้าใจผิด

เจียงสื้อสื้อตบที่หน้าอกของเขา“วางใจเถอะ ฉันรู้ พวกเธอเป็นแค่เพื่อนกันชั่วคราว”

“ชั่วคราว”สองคำนี้ เจียงสื้อสื้อจงใจเน้นสองคำนี้หนักเป็นพิเศษ

กู้เนี่ยนฟังความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดเธอออก ผู้ชายอกสามศอกคนหนึ่งยิ้มอย่างเขินอาย

มองออกว่าเขาชอบเหลียงซินเวยจริง

อ่านเอกสารอยู่นานก็อ่านไม่เข้าหัว ฟางยู่เชินลุกขึ้นออกจากห้องหนังสือ คิดจะไปรินน้ำดื่มสักแก้วที่ชั้นล่าง เดินมาลงบันไดมาได้ครึ่งทาง ก็มองเห็นกู้เนี่ยนกลับมาพอดี

เขาก็ยืนตรงบันไดอยู่อย่างนั้น มองเจียงสื้อสื้อวิ่งไปตรงหน้ากู้เนี่ยน ซักถามเรื่องของเขากับเวยเวย

บทสนทนาของพวกเขา เขาได้ยินทั้งหมดเลย

มือที่จับราวบันไดอยู่จับแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ความกลัวผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

หรือว่า เขาจะมองดูกู้เนี่ยนจีบเหลียงซินเวยอย่างนี้เหรอ

เจียงสื้อสื้อคุยกับกู้เนี่ยนเสร็จแล้ว หมุนตัวมา หางตาเหลือบมองเห็นร่างที่อยู่ตรงบันไดอย่างไม่ตั้งใจ ยิ้มแล้วถามว่า“พี่คะ พี่ทำอะไรอยู่ตรงนั้นคะ”

เสียงเจียงสื้อสื้อลากสติฟางยู่เชินกลับมา เขาเก็บอารมณ์ไว้แล้วก้าวลงชั้นล่าง เดินตรงไปหาเธอ

“กู้เนี่ยนกลับมาแล้วเหรอ”เขายิ้มให้กู้เนี่ยน

กู้เนี่ยนพยักหน้า“อืม กลับมาแล้วครับ”

“พี่คะ เมื่อกี้พี่ทำอะไร ทำไมยืนอยู่ไม่ให้สุ้มให้เสียง”เจียงสื้อสื้อมองเขาอย่างสงสัย

ฟางยู่เชินเลิกคิ้ว“พี่จะไปรินน้ำที่ห้องครัว”

เขาหมุนตัวยกขาเตรียมจะไปห้องครัว ทันใดนั้น เขาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ หันหน้าไป ยิ้มให้กู้เนี่ยนพลางพูดว่า“กู้เนี่ยน ฉันรู้ว่านายมีความสามารถมาก แต่อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาทำให้เสียงานเด็ดขาด”

พูดจบ เขาจึงเดินไปทางห้องครัว

กู้เนี่ยนมีเครื่องหมายคำถามขึ้นในหัว “คุณหญิงครับ ทำไมจู่ๆคุณชายถึงได้พูดกับผมแบบนี้ละครับ”

เจียงสื้อสื้อยักคิ้ว“อาจจะกลัวว่านายจะลืมเรื่องสำคัญมั้ง”

“ไม่มีทาง ผมอยู่ที่นี่ ไม่มีเรื่องอะไรสำคัญไปกว่าเรื่องของคุณชายแล้ว”

“ฉันรู้”เจียงสื้อสื้อยิ้ม“คำพูดของพี่ชายฉันนายอย่าเก็บไปใส่ใจเลย”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อเดินไปทางห้องครัว