ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1182

ข่ายสื้อลินเข้าไปในสถาบันวิจัย เดินมาถึงหน้าห้องวิจัย ตอนที่เธอกำลังจะเปิดประตูนั้น จู่ๆ ประตูก็เปิดออก

เป็นชาร์สนั่นเอง

พอเธอเห็นหน้าข่ายสื้อลิน เขาก็ตกใจจนสะดุ้ง “คุณมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง?”

สายตาของข่ายสื้อลินเป็นประกาย “ฉันแค่อยากมาดู”

“อ๋อ” ชาร์สพยักหน้า จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างเอาใจ พร้อมกับถามไปว่า “ในเมื่อมาแล้ว คืนนี้ไปกินข้าวด้วยกันหน่อยมั้ยครับ?”

“คุณเลี้ยงเหรอคะ?”

ชาร์สเชิดคางขึ้น “แน่นอน มีอย่างที่ไหนให้ผู้หญิงเป็นคนจ่ายล่ะครับ”

ข่ายสื้อลินค่อยๆ ยิ้มออกมา “ก็ได้ค่ะ”

พอเห็นว่าเธอรับปากแล้ว ชาร์สก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างถึงที่สุด “งั้นคุณรอผมแป๊บหนึ่งนะครับ ผมขอไปบอกอาจารย์ก่อน”

เขาเดินเข้าห้องวิจัยไป โดยที่ไม่ได้ปิดประตู

ข่ายสื้อลินชะโงกหน้าเข้าไปมองด้านใน แล้วเห็นศาสตราจารย์คูรี่ที่กำลังหันหลังให้เธออยู่ ไม่รู้ว่ามือของเขากำลังยุ่งอยู่กับอะไร

พอชาร์สพูดกับศาสตราจารย์คูรี่เสร็จ เขาก็รีบวิ่งกลับมา ปิดประตู ขวางกั้นสายตาของข่ายสื้อลินเอาไว้

ข่ายสื้อหลินสีหน้าเคร่งขรึมลงไปเล็กน้อย

“เราไปกันเถอะครับ” ชาร์สไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของเธอ แล้วพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

ข่ายสื้อลินเดินตามหลังเขาไป ระหว่างนั้น เธอก็หันมองไปยังประตูของห้องวิจัยที่ปิดอยู่

……

ชาร์สพาเธอมาถึงร้านอาหารร้านหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ สถาบัน

“อยากกินอะไรก็สั่งได้เลยนะครับ” ชาร์สวางเมนูอาหารไว้ตรงหน้าเธอด้วยท่าทางที่ใจกว้างมาก

ข่ายสื้อลินยิ้มออกมาจากทางมุมปากอยู่ตลอดเวลา “ขอบคุณค่ะ”

การที่เธอยอมมาตามคำชวนของชาร์ส ก็เพื่อต้องการล้วงเอาข้อมูลการวิจัยล่าสุดออกมาจากปากของเขาเท่านั้น การมากินข้าวกับเขาจึงเป็นเรื่องที่จำเป็นมาก

ดังนั้น เธอจึงสั่งแค่สเต๊กเนื้อจานหนึ่งเท่านั้น

เธอยกน้ำบนโต๊ะขึ้นมาดื่มไปทีหนึ่ง แล้วแสร้งทำเป็นพูดออกมาลอยๆ ว่า “ช่วงนี้พวกคุณคงเหนื่อยมากเลยใช่มั้ยคะ?”

“ไอ้เหนื่อยก็ไม่ถือว่าเหนื่อยหรอกครับ แค่ยังไม่เคยได้ใช้ยานั่นกับคนจริงๆ เท่านั้น ไม่รู้ว่ามันจะใช้กับไวรัสได้จริงๆ รึเปล่า”

“คุณเบอร์เกนได้เดินทางไปจับตัวเจียงสื้อสื้อด้วยตนเองแล้ว เชื่อว่าจะต้องได้ผลทดลองที่ดีแน่ๆ”

ข่ายสื้อลินวางแก้วลง หันมองไปรอบๆ แล้วยิ้มออกมา “ร้านอาหารร้านนี้ใช้ได้เลยนะคะ”

ชาร์สจ้องเขม็งมาที่เธอ “คุณชอบก็ดีแล้วครับ”

ข่ายสื้อลินหันมายิ้มให้เขา “ฉันชอบมากเลยค่ะ”

พอเห็นเธอยิ้มให้ตัวเอง หัวใจของชาร์สก็ละลายไปในทันที สายตาที่มองเธอไม่อาจปิดกันความรู้สึกชอบที่มีต่อเธอได้อีกแล้ว

“ลิน ถ้าคุณไม่รังเกียจ ต่อไปผมจะชวนคุณมากินข้าวที่ร้านนี้ตลอดเลยนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ” เธอไม่ได้ปฏิเสธ

จากที่รู้จักเธอมาตั้งนาน เธอเอาแต่ทำตัวเย็นชาใส่เขา เอาแต่ใส่ใจเรื่องของฝู้จิงเหวินนั่น ที่ผ่านมาเขาอิจฉาจนแทบจะขาดใจตายอยู่แล้ว

ด้วยเหตุนี้เขาถึงได้ชอบไปหาเรื่องฝู้จิงเหวินอยู่บ่อยๆ

แต่ว่า ตอนนี้เธอไม่ได้ทำตัวเย็นชากับเขา เขาก็สามารถปล่อยวางได้แล้ว

ฝู้จิงเหวินอะไรนั่นก็ไม่สำคัญอีกต่อไป

ระหว่างที่กินข้าวกัน ด้วยความที่ชาร์สกลัวบรรยากาศจะเงียบจนทำให้อึดอัด เขาจึงพยายามอย่างหนักที่จะพูดเรื่องตลกออกมามากมาย

และสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกมีกำลังใจก็คือ ทุกมุกตลกที่เขาพูดออกไป ก็ทำให้ข่ายสื้อลินหัวเราะออกมาได้ตลอด

หลังกินข้าวเสร็จ จ่ายเงิน ทั้งคู่ก็เดินออกจากร้านอาหารพร้อมกัน

ข่ายสื้อลินหยุดเดิน หมุนตัวมา พร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “ขอบคุณค่ะ ชาร์ส วันนี้ฉันมีความสุขมากเลย”

“ดีแล้วครับ” ชาร์สรู้สึกชื่นอกชื่นใจมาก เขามองหน้าเธอ สายตาหันไป แล้วลองถามไปว่า “เราไปเดินเล่นกันต่อมั้ยครับ?”

“ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันยังมีอย่างอื่นที่ต้องไปทำอีก ไว้วันหลังนะคะ”

ครั้งนี้ข่ายสื้อลินปฏิเสธแล้ว