ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1183

เหลียงซินเวยนึกไม่ถึงว่าจะได้พบกับฟางยู่เชินในสถานการณ์แบบนี้

เธอพาอานอานมาที่ร้านหนังสือแห่งหนึ่งในศูนย์การค้า ได้หนังสือมาสองเล่มแล้วเตรียมที่จะออกไป

แต่ใครจะไปคิด พอประตูลิฟต์เปิดออก ก็พบกับฟางยู่เชินและเย่เสี่ยวอี้พอดี

พอเย่เสี่ยวอี้เห็นเธอ ก็รีบเข้ามาคว้าแขนของฟางยู่เชินเอาไว้ เชิดคางขึ้น แล้วมองเธอด้วยความมั่นใจ

เหลียงซินเวยรู้สึกปวดใจขึ้นมาทันที พยักหน้าให้ทั้งสองครั้งหนึ่ง แล้วจูงมืออานอานเข้าไป

“สวัสดีครับลุงฟาง” อานอานกล่าวทักทายฟางยู่เชินด้วยความสุภาพ

ฟางยู่เชินยิ้มให้เขา “สวัสดีจ้ะ”

สายตามองไปยังเหลียงซินเวยที่กำลังหันหลังให้กับเขา แววตาของเขาปรากฏความรู้สึกที่ยากจะสังเกตเห็นออกมาแวบหนึ่ง

เย่เสี่ยวอี้มองดูท้ายทอยของเหลียงซินเวย มุมปากแย้มขึ้น ตั้งใจบีบเสียง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย้ายวนว่า “ยู่เชินคะเดี๋ยวเราไปกินอะไรกันดีคะ?”

พอได้ยินเสียงนั้น คิ้วของเหลียงซินเวยก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

“แล้วแต่”

สองพยางค์ที่แสนเรียบเฉย สามารถรับรู้ได้ว่าฟางยู่เชินนั้นไม่มีอารมณ์เท่าไหร่

เย่เสี่ยวอี้ทำปากจู๋ แล้วบ่นออกมาอย่างไม่พอใจ “คุณควรจริงจังกว่านี้หน่อยนะคะ คุณต้องตัดสินใจมาสิคะว่าเดี๋ยวเราจะไปกินอะไรกัน”

ฟางยู่เชินเหลียวมองเธอแวบหนึ่ง ด้วยสีหน้าที่รำคาญนิดหน่อย “คุณตัดสินใจเลยครับ ผมไม่รู้ว่าจะกินอะไรดี”

ทำไมเขายังเป็นแบบนี้อีก?

ไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด!

เย่เสี่ยวอี้รู้สึกโมโหขึ้นมานิดหนึ่งแล้ว ตอนที่เธอกำลังจะโวยวายออกมาอยู่นั้น แต่สายตาที่มองไปยังเหลียงซินเวยก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

“จริงด้วย คุณเหลียงทำงานอยู่ในร้านอาหารไม่ใช่เหรอคะ? เธอต้องรู้จักร้านอร่อยๆ แน่เลย”

พอได้ยินเย่เสี่ยวอี้พูดถึงตัวเอง กระดูกสันหลังของเหลียงซินเวยก็เกร็งขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ มือที่จูงอานอานไว้ก็กำแน่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

อานอานหันมามองเธอด้วยความสงสัย

“คุณเหลียงคะ คุณช่วยเราตัดสินใจหน่อยได้มั้ยคะ?”

เหลียงซินเวยหายใจเข้าลึกๆ “ต้องขอโทษด้วยนะคะ คุณเย่ นี่คือเรื่องส่วนตัวของพวกคุณ คนนอกอย่างฉันไม่เหมาะที่จะไปช่วยตัดสินใจแทนพวกคุณหรอกค่ะ”

พอได้ยินคำว่า “คนนอก” สองพยางค์นั้น สายตาของฟางยู่เชินก็มีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย

“คุณเองก็รู้เหรอคะว่าตัวเองนั้นเป็นคนนอก” เย่เสี่ยวอี้หัวเราะเยาะเย้ยออกมาทีหนึ่ง “ถือว่าคุณยังรู้จะเจียมตัวอยู่”

“ติ้ง——”

ลิฟต์ถึงแล้ว

ประตูเปิดออก เหลียงซินเวยจึงรีบจูงมืออานอานออกไป เดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับไปมองเลยแม้แต่นิดเดียว

เดินไปเร็วมาก

อานอานที่ก้าวตามไม่ทัน เสียหลักจนล้มลงไป

“อานอาน!”

เหลียงซินเวยรีบหยุดเท้าลง นั่งลงไปตรวจดูอาการของเขา

อานอานลุกขึ้นมา ตบๆ ตามตัว แล้วมองเธอด้วยความสงสัย “แม่ครับ วันนี้แม่เป็นอะไร? ทำไมถึงเดินเร็วขนาดนี้?”

“แม่……”

เหลียงซินเวยบังเอิญเหลือบไปเห็นฟางยู่เขินกับเย่เสี่ยวอี้ที่กำลังเดินเข้ามาจากทางหางตา แล้วเธอก็รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

เธอจับมือของอานอานขึ้นมาอีกครั้ง แล้วพูดไปว่า “เหมือนแม่จะลืมปิดน้ำในห้องน้ำ เราจึงต้องเดินให้เร็วหน่อย รีบกลับบ้าน ถ้าเรากลับไปช้า เดี๋ยวน้ำมันจะไหลเต็มบ้านไปหมด”

ในครั้งนี้ เธอเดินช้าลง เพื่อให้อานอานสามารถเดินตามเธอทัน

แต่ก็ยังถือว่าเร็วกว่าคนๆ อยู่ดี

เย่เสี่ยวอี้มองดูสองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล มุมปากก็แย้มขึ้นอย่างพึงพอใจ

ผู้หญิงคนนั้นถือว่ารู้จักเจียมตัวบ้างแล้ว

ฟางยู่เชินมองดูแผ่นหลังที่เดินไปไกลแล้ว ในใจก็เกิดความรู้สึกที่ยากจะอธิบายขึ้น

จากการกระทำของเหลียงซินเวย สามารถรับรู้ได้ว่าเธอกำลังตีตัวให้ออกห่างจากเขาอยู่

เป็นเพราะกู้เนี่ยนอย่างนั้นเหรอ?

เย่เสี่ยวอี้หันหน้ามา เห็นเขาที่มองไปยังทิศทางที่เหลียงซินเวยจากไปโดยไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ จึงได้รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที “แม่นั่นไปแล้ว คุณยังมองอะไรอยู่อีกคะ?”