ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1188

เหลียงซินเวยเดินไปตบหลังเขาเบาๆ “ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะ? เธอต้องบอกว่ายินดีต้อนรับครับลุงฟางสิ”

อานอานแลบลิ้นออกมา “ยินดีต้อนรับครับลุงฟาง”

ระหว่างที่ลุงฟางถือของเข้าห้องครัวไป ก็ถามด้วยรอยยิ้มว่า “ปกติคุณสอนลูกแบบนี้เหรอครับ?”

“ก็ไม่หรอกค่ะ” เหลียงซินเวยรีบเดินตามไป “ปกติฉันไม่ค่อยได้สอนอานอานหรอกค่ะ เขาเป็นเด็กที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร”

“คุณลุง ผมเป็นเด็กที่รู้เรื่องและเป็นเด็กดีด้วยครับ” อานอานพูดเสริมด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

ฟางยู่เชินวางของแล้วเดินออกมา เดินไปหาอานอาน แล้วพูดแซวไปว่า “มีใครเขาพูดชมตัวเองกัน”

“ผมไม่ได้ชมตัวเองนะครับ ผมแค่พูดความจริงเท่านั้น” อานอานเชิดคางขึ้นด้วยความมั่นใจ

ฟางยู่เชินยิ้มออกมาพร้อมกับเอามือไปขยี้หัวเขา

ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง เหลียงซินเวยก็ยิ้มออกมาเหมือนกัน

“มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ?” ฟางยู่เชินหันหน้าไป แล้วเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอพอดี แววตาก็ดูอ่อนโยนลงไปมาก

เหลียงซินเวยไม่ทันสังเกต ส่ายๆ หน้า “ไม่มีค่ะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

“คุณลุงครับ ถ้าลุงไม่ไปช่วยละก็ แม่ผมต้องเอ้อระเหยแน่ๆ กว่าเราจะได้กินหม้อไฟก็คงดึกมากแล้ว” อานอานกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูเขา

ฟางยู่เชินหันมองเหลียงซินเวยที่เดินเข้าไปในครัว แล้วมุมปากก็แย้มขึ้น “งั้นฉันไปช่วยก่อนนะ เธอเล่นไปคนเดียวแล้วกัน”

“ครับ”

อานอานที่เห็นเขาก็เดินเข้าไปในครัว ก็เอามือปิดปากแล้วแอบขำออกมา

แบบนี้แม่ก็มีโอกาสได้อยู่กับลุงฟางตามลำพังสักที

……

ฟางยู่เชินใส่ผ้ากันเปื้อน ตอนที่ยื่นมือไปข้างหลังเพื่อจะผูกเชือก กลิ่นอายที่เย็นวาบสายหนึ่งก็ได้ห้อมล้อมเข้ามา

เธอหันหน้าไปมอง เป็นฟางยู่เชินนั่นเอง

เขาช่วยเธอผูกเชือกจนเสร็จ

ทำไมเขาถึงสามารถทำเรื่องพวกนี้ได้อย่างเป็นธรรมชาติกันนะ?

เป็นธรรมชาติจนเธอเผลอคิดไปแวบหนึ่งว่าพวกเธอเป็นแฟนกันอยู่เลย

เหลียงซินเวยรีบส่ายหน้า เพื่อสะบัดความคิดเพ้อเจ้อพวกนั้นให้ออกจากหัวไป

“พี่ฟางคะ คุณช่วย……”

เธออยากบอกว่าให้เขาอย่าทำเรื่องที่ทำให้เธอต้องคิดมากได้มั้ย

แต่พอเห็นสีหน้าที่เป็นธรรมชาติของเขา มันก็ทำให้เธอเข้าใจว่าเขาอาจจะแค่ทำไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไรเกินไปกว่านั้นก็ได้

ถ้าเทียบกันแล้ว เป็นเธอนั่นแหละที่คิดมากไปเอง จะไปโทษเขาไม่ได้

พอคิดได้แบบนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

ฟางยู่เชินมองเธอด้วยความขบขัน “ทำไมอยู่ๆ ถึงถอนหายใจออกมาล่ะครับ?”

เหลียงซินเวยรีบส่ายหน้า “ไม่มีอะไรค่ะ”

“คุณไปนั่งรอในห้องรับแขกเถอะค่ะ ไม่ต้องช่วยฉันก็ได้” เธอพูด

ฟางยู่เชินเลิกคิ้วขึ้น “ผมจะมากินแบบฟรีๆ ไม่ได้ ได้ช่วยอะไรบ้างก็น่าจะดีกว่านะครับ”

“ของพวกนี้คุณก็เป็นคนจ่าย คุณไม่ได้กินฟรีซะหน่อย” เหลียงซินเวยพึมพำเบาๆ

ฟางยู่เชินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เขากลับไปหยิบของในถุงออกมา

พอเห็นแบบนั้น เหลียงซินเวยก็รีบยื่นมือเข้าไปห้ามทันที “คุณไม่ต้องช่วยจริงๆ ค่ะ ฉันทำคนเดียวก็พอแล้ว”

ฟางยู่เชินหลบมือของเธอ แล้วหันมาพูดกับเธออย่างจริงจังว่า “ถ้าคุณยังจะเถียงกับผมต่อไป คืนนี้เราก็คงไม่ต้องกินแล้วล่ะครับ หม้อไฟน่ะ”

เมื่อห้ามเขาไม่ได้แล้วจริงๆ เหลียงซินเวยก็ได้แต่ต้องตามใจเขา

แต่ว่า พอมีเขาคอยช่วย หลังผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็ได้กินหม้อไฟแล้ว

เนื่องจากฟางยู่เชินไม่กินเผ็ด เหลียงซินเวยจึงตั้งใจต้มซุปมะเขือเทศโดยเฉพาะ

“พี่ฟางคะ คุณคิดซะว่าเป็นบ้านของคุณ ทำตัวตามสบายเลยนะคะ” เหลียงซินเวยยื่นตะเกียบให้เขา

ฟางยู่เชินยิ้มออกมา “ครับ”

……

บ้านใหญ่ตระกูลฟาง