ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1189

เจียงสื้อสื้อคิดว่าฟางยู่เชินจะพูดอะไรอีก แต่ใครจะไปคิด ว่าเขาพูดออกมาแค่คำเดียวว่า “ดึกมากแล้ว รีบไปนอนเถอะ”

จากนั้น เขาก็เดินเข้าห้องหนังสือไป

เจียงสื้อสื้อ “……”

เธออยากตามเข้าไปถามให้ชัดเจนมาก แต่พอคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา เธอถามมากไปมันก็ไม่ดี

พอคิดได้แบบนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

วันก่อนเพิ่งบอกเองว่าเขากับเวยเวยเป็นแค่เพื่อนทั่วไป วันนี้พอได้กินหม้อไฟกับเวยเวยก็ยิ้มหน้าระรื่นเลย

ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่

ได้แต่หวังว่าเขาจะเข้าใจความรู้สึกที่ตัวเองมีต่อเวยเวยดี อย่าได้ไปทำร้ายเวยเวยเลย

เจียงสื้อสื้อชะโงกหน้ามองไปทางห้องหนังสือ เห็นฟางยู่เชินนั่งอยู่ตรงโต๊ะหนังสือ ก้มหน้าอ่านเอกสารอยู่

เธอเบ้ปาก ยื่นมือไปปิดประตูเบาๆ จากนั้นก็เดินลงชั้นล่างไป

พอลงมาถึงข้างล่าง ก็ถูกมือของหนึ่งที่จู่ๆ ก็ยื่นออกมาจากห้องครัวดึงไว้ถ้าไม่ใช่เพราะมองออกว่าเป็นน้าสะใภ้เล็กเจียงสื้อสื้อคงได้หัวใจวายตายไปแล้ว

“น้าสะใภ้เล็กคะ นี่น้าทำอะไรคะเนี่ย?” เจียงสื้อสื้อมองหน้าซ่างหยิงด้วยความจนใจ

“วันนี้พี่ชายของเธอไปกินข้าวกับใครมาเหรอ?” ซ่างหยิงถา

เจียงสื้อสื้อทำหน้าเมินเฉยไปแป๊บหนึ่ง “หนูไม่รู้ค่ะ”

ดูสิว่าเธอนั้นแสนดีขนาดไหน ที่ยอมช่วยพี่ชายปกปิดความจริงแบบนี้

ซ่างหยิงหรี่ตาลง “ไม่รู้จริงๆ เหรอ?”

“ไม่รู้จริงๆ ค่ะ” เจียงสื้อสื้อยังคงส่ายหน้า

“เมื่อกี้ฉันได้ยินหมดแล้ว” ซ่างหยิงรู้สึกโมโหนิดๆ

เจียงสื้อสื้อรู้สึกตกใจ จึงรีบถามไปว่า “ได้ยินหมดเลยเหรอคะ?”

“ได้ยินเธอถามพี่ชายของเธอว่าไปกินหม้อไฟกับเวยเวยมาใช่มั้ย”

คิ้วบางๆ เลิกขึ้น เจียงสื้อสื้อถามไปว่า “แล้วน้าได้ยินพี่ชายเขายอมรับมั้ยล่ะคะ?”

ซ่างหยิงพูดไม่ออกทันที

เพราะไม่ได้ยินนี่แหละ ถึงได้มาถามเธอนี่ไง

เจียงสื้อสื้อหัวเราะออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ “น้าสะใภ้เล็กคะ น้าอย่าคิดไปเองสิคะ ฉันแค่ถามลอยๆ ไปเท่านั้นแหละค่ะ ที่พี่ชายไม่ได้ยอมรับ แล้วใครจะไปรู้ล่ะคะว่าวันนี้เขาไปกินหม้อไฟกับใคร ไม่แน่อาจจะเป็นเสี่ยวอี้ก็ได้นะคะ?”

“ไม่มีทางเป็นเสี่ยวอี้ได้หรอก” ซ่างหยิงพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นอกมั่นใจ

เจียงสื้อสื้ออดสงสัยไม่ได้ “แล้วน้าแน่ใจได้ยังไงคะว่าไม่ใช่เสี่ยวอี้? หรือน้าเข้าใจความจริงแล้วว่าพี่ชายกับเสี่ยวอี้นั้นเป็นไปไม่ได้?”

“ไม่ใช่” ซ่างหยิงถลึงตาใส่เธออย่างไม่ชอบใจ “คืนนี้เสี่ยวอี้เพิ่งโทรศัพท์หาฉัน บอกว่าอยากมาเยี่ยมฉันที่บ้าน ถ้าเธออยู่กับยู่เชิน แล้วเธอจะโทรหาฉันทำไมล่ะ?”

ทำไมมันถึงได้บังเอิญแบบนี้นะ?

มุมปากของเจียงสื้อสื้อกระตุกเบาๆ แล้วแบบนี้เธอจะช่วยพี่ชายปิดบังยังไงอีกละเนี่ย?

“คืนนี้เขาต้องไปอยู่กับเวยเวยนั่นแน่เลย” ซ่างหยิงเริ่มโมโหแล้ว “ฉันเคยบอกเขาว่าอย่าไปเข้าใกล้ผู้หญิงคนนั้นแล้ว ทำไมเขาถึงยังไม่ยอมฟังนะ?”

“น้าสะใภ้เล็กคะ ต่อให้วันนี้พี่ชายไปกินหม้อไฟกับเวยเวยจริงๆ มันก็เป็นเรื่องปกติของคนเป็นเพื่อนกันนี่คะ น้าห้ามวิ่งไปถามพี่ชายนะคะ เดี๋ยวพี่ชายจะไม่พอใจเอาได้”

การเตือนของเจียงสื้อสื้อกลับทำให้ซ่างหยิงโมโหยิ่งกว่าเดิม “ไม่พอใจอย่างนั้นเหรอ? ฉันบอกเขาไปตั้งนานแล้ว ว่าให้เขาไปมาหาสู่กับเสี่ยวอี้บ่อยๆ แต่ไม่ใช่เหลียงซินเวยนั่น”

“แต่พี่เขาไม่ชอบเสี่ยวอี้นี่คะ”

เจียงสื้อสื้อพึมพำออกมาเบาๆ

ซ่างหยิงทำเสียงฮึดฮัด “ชอบเหรอ? แต่ชอบแล้วมันสามารถส่งเสริมการงานของเขาได้มั้ยล่ะ? ถ้าไม่ใช่เพราะเฟิงเฉินเขาจะสามารถยืนอย่างมั่นคงได้ในฟางซื่อกรุ๊ปรึเปล่า? ท้ายที่สุด เขาก็ยังต้องมีคนที่แข็งแกร่งคอยสนับสนุน เขาถึงจะสามารถเอาผู้บริหารพวกนั้นอยู่”

คำพูดนี่ฟังแล้วทำไมมันถึงได้รู้สึกขัดใจยังไงไม่รู้?

เจียงสื้อสื้อฟังแล้วก็รู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่ “น้าสะใภ้เล็กคะ นี่น้ากำลังไม่เชื่อมั่นในความสามารถของพี่ชายอยู่ใช่มั้ยคะ?”

จุดประสงค์ของน้าสะใภ้เล็กนั้นเป็นความหวังดี แต่พอพูดออกมาแล้ว ถ้าพี่ชายมาได้ยินเข้า คงจะรู้สึกแย่กว่าเธอแน่ๆ