ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1203

“สวัสดีครับ คุณจิ่ง” เบอร์เกนยิ้มออกมาอย่างสุภาพ

“นี่เป็นครั้งแรกที่คุณเบอร์เกนร่วมงานในประเทศสินะครับ” จิ่งหลิวเยว่พูดด้วยรอยยิ้ม

เบอร์เกนพยักหน้า “ครับ ครั้งแรก”

“ถ้าอย่างนั้นจะไม่แนะนำคู่ของคุณให้ผมรู้จักหน่อยเหรอครับ?” จิ่งหลิวเยว่พูดพร้อมกับชี้ไปยังเจียงสื้อสื้อที่อยู่ข้างๆ

“วีนัสของผม โซเฟย่าครับ”

เบอร์เกนโอบเอวของเจียงสื้อสื้อไว้แน่น แนะนำด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

พอเห็นแบบนั้น แววตาของจิ่งหลิวเยว่ก็เป็นประกายขึ้นมา รอยยิ้มบนใบหน้าลึกซึ้งเข้าไปเรื่อยๆ “สวัสดีครับ คุณโซเฟย่า”

นี่เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเธออย่างนั้นเหรอ?

เจียงสื้อสื้อเก็บความสงสัยในใจไว้ มุมปากแย้มขึ้น แล้วพูดออกไปเบาๆ ว่า “สวัสดีค่ะ”

“คุณเบอร์เกนครับไม่ทราบว่าผมจะขอยืมตัวคู่ของคุณสักครู่ได้ไหมครับ?” จิ่งหลิวเยว่แสร้งทำเป็นถามไปลอยๆ

“หือ?” คิ้วของเบอร์เกนขมวดเป็นปม

จิ่งหลิวเยว่เลิกคิ้วขึ้น ทำให้รู้ว่าเขากำลังมองไปยังที่ไม่ไกล “ตรงนั้นมีผู้หญิงที่พ่อแม่ของผมจับคู่ให้ ผมไม่ชอบเธอ ดังนั้น……”

เขาหันมามองเจียงสื้อสื้ออย่างมีความนัย

เบอร์เกนนั้นเป็นคนที่ฉลาด เลยสามารถเข้าใจความหมายของเขาได้ในทันที จึงได้พูดด้วยรอยยิ้มว่า “เกรงว่าจะไม่เหมาะนะครับ คืนนี้เธอจะอยู่กับผมเท่านั้นครับ”

สิ่งที่เขาจะสื่อก็คือ เขาปฏิเสธแล้วนั่นเอง

จิ่งหลิวเยว่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีที่ผิดหวังอะไรออกมา ได้แต่ยิ้มออกมา “เห็นทีผมคงต้องพึ่งตัวเองแล้ว”

เบอร์เกนแค่ยิ้มออกมา แต่ไม่ได้พูดอะไร

ถ้าเธอทายไม่ผิด จิ่งหลิวเยว่นั้นน่าจะตั้งใจเข้ามาช่วยเธอ

เจียงสื้อสื้อกัดริมฝีปาก แล้วพูดออกไปว่า “เบอร์เกนคะ มีคำพูดหนึ่งพูดว่า ความสุขจากการช่วยคน คุณเคยได้ยินมั้ยคะ?”

“หมายความว่ายังไงครับ?” เบอร์เกนมองเธอด้วยความสนใจ

“การมีความสุขจากการที่ได้ช่วยเหลือคนอื่นค่ะ” เจียงสื้อสื้อหันมองจิ่งหลิวเยว่แวบหนึ่ง “ฉันอยากช่วยเขาค่ะ”

“หือ?” หันไปมองจิ่งหลิวเยว่ แล้วเลิกคิ้วขึ้น “คุณแน่ใจเหรอครับ?”

“แน่ใจค่ะ”

สีหน้าของเธอแน่วแน่มาก

เบอร์เห็นครุ่นคิดอยู่นาน ก่อนจะพยักหน้า “ตกลง ตามที่คุณต้องการเลยครับ”

ยังไงพื้นที่จัดงานก็มีอยู่แค่นี้ คนของเขาก็มีอยู่ทุกที่ ถ้าเธอคิดจะหนีก็ไม่ได้ง่ายอะไรขนาดนั้นหรอก

“ขอบคุณค่ะ”

เจียงสื้อสื้อกล่าวขอบคุณแล้วเดินไปกับจิ่งหลิวเยว่

“พี่สะใภ้ไปอยู่กับเขาได้ยังไงครับเนี่ย?”

หลังเดินไปสักพัก จิ่งหลิวเยว่ถึงได้กระซิบถามเธอ

“ตอนนี้ไม่มีเวลามาอธิบายให้คุณอย่างละเอียด แล้วคุณมาอยู่ในนี้ได้ยังไง?” เจียงสื้อสื้อถามไปก็แสร้งมองไปรอบๆ อย่างไม่ใส่ใจ

ไม่รู้ว่าเธอรู้สึกไปเองรึเปล่า เหมือนรอบจะมีคนคอยจับตาเธอดูอยู่ตลอดเลย

ถ้าทายไม่ผิด พวกนี้น่าจะเป็นคนของเบอร์เกนแน่ๆ

“ผมก็มาเข้าร่วมงานเลี้ยงเหมือนกันครับ แล้วไปเจอพี่ชายของพี่พอดี เขาเลยขอให้ผมช่วย” จิ่งหลิวเยว่ตอบไปตามตรง

“แล้วพี่ชายฉันล่ะ?”

พอเธอมาถึงโรงแรมก็ถูกเบอร์เกนเอาตัวไปทันที พี่ชายคงเป็นห่วงแย่แล้ว

“อยู่ทางนั้นครับ”

เจียงสื้อสื้อมองตามสายตาของจิ่งหลิวเยว่ไป จึงได้พบกับพี่ชายที่กำลังถูกผู้หญิงหลายคนรายล้อมอยู่

เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “นี่พี่ชายเขาคิดได้แล้วเหรอเนี่ย? ถึงได้รู้จักวิธีจัดการกับสาวๆ แล้ว?”

“เขาแค่ทำตัวให้กลมกลืนเท่านั้นครับ”

ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวเบอร์เกนนั่นจะรู้ตัว ฟางยู่เชินก็ไม่มีทางเสียสละแบบนี้หรอก

เจียงสื้อสื้ออดยิ้มออกมาไม่ได้ “งั้นเรารีบไปหาเขาเถอะ ฉันกลัวพี่ชายจะรับมือได้อีกไม่นานแล้ว”

ทั้งสองรีบเดินเข้าไปหา

พอเห็นทั้งคู่เดินมา ใบหน้าอันหล่อเหลาที่กำลังเคร่งเครียดนั่นก็ได้ผ่อนคลายลงทันที

“พี่คะ” เจียงสื้อสื้อเดินมาตรงหน้าเขา

ฟางยู่เชินรีบมองเธอจากหัวจรดเท้า “เขาไม่ได้ทำอะไรเธอใช่มั้ย?”

เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า “ไม่ค่ะ”

“งั้นก็ดี” ฟางยู่เชินรู้สึกโล่งอก เขามองไปทางเบอร์เกนแวบหนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “เธอจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว เราต้องไปเดี๋ยวนี้เลย”

พูดไป เขาก็คว้ามือของเจียงสื้อสื้อแล้วจะเดินไปทางประตูทันที

“เดี๋ยวก่อน พี่คะ” เจียงสื้อสื้อรีบห้ามเขาไว้

ฟางยู่เชินขมวดคิ้วอย่างแรง “มีอะไร?”

“เบอร์เกนยังไม่ได้บอกฉันเลยว่าซ่างกวนหยวนจะกลับมาเมื่อไหร่ จะยังไปไม่ได้นะคะ”

เธอยอมเป็นคู่ให้เบอร์เกนแล้ว แล้วจะให้ยอมแพ้กลางคันได้ยังไง?

“ไม่ได้ เธอต้องไปกับฉันเดี๋ยวนี้”

ฟางยู่เชินไม่สนใจคำอธิบาย จะดึงตัวเธอกลับอย่างเดียว

เจียงสื้อสื้อจึงต้องเหวี่ยงมือของเขาออกอย่างแรง “พี่คะ พี่มองไปรอบๆ สิคะ เราออกไปไม่ได้ง่ายๆ แบบนั้นหรอกค่ะ”