ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1207

“ฉัน……” เหลียงซินเวยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรไปชั่วขณะ

ก็จริง เธอไปเจอเรื่องอะไรมากันนะ?

“พูดไม่ออกเหรอ?” เจียงสื้อสื้อนึกว่าเธอพูดไม่ออก จึงได้ให้กำลังใจไปเบาๆ ว่า “เธอมีอะไรก็พูดออกมาเลย ไม่ต้องคิดมาก”

เธออ่อนโยนขนาดนี้ พอเหลียงซินเวยนึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังหลอกเธอ ในใจก็รู้สึกแย่ขึ้นมาทันที

“พี่สื้อสื้อคะ ความจริงฉัน…” เธออยากที่จะพูดความจริง แต่ใบหน้าของฟางยู่เชินก็แวบเข้ามาในหัว ได้แต่ถอนหายใจออกมา แล้วพูดไปว่า “ฉันเจอปัญหาเรื่องหัวใจค่ะ”

“เรื่องหัวใจอย่างนั้นเหรอ?” เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้นเหรอ? พูดให้ละเอียดกว่านี้หน่อยได้มั้ย?”

“ฉะ……ฉันมีคนที่ชอบแล้วค่ะ” เหลียงซินเวยก้มหน้าลง สองมือประสานกันด้วยความกังวล

เธอมีคนที่ชอบแล้วจริงๆ ดังนั้นมันจึงไม่ถือว่าโกหก ในใจยังไงก็รู้สึกดีขึ้นดีขึ้นบ้าง

เจียงสื้อสื้อไม่รีบร้อนที่จะถามต่อ แค่จ้องเธออย่างเงียบๆ เท่านั้น

สักพัก ถึงได้ค่อยๆ พูดออกมาว่า “เป็นคนที่ฉันรู้จักรึเปล่า?”

พอได้ยินแบบนั้น เหลียงซินเวยก็เงยหน้าขึ้น สบตากับดวงตาของเธอที่มองทุกอย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว จากนั้นก็ต้องหลบตาด้วยความละอายใจ “ถะ ถือว่าใช่มั้ง”

เจียงสื้อสื้อยิ้มๆ แล้วถามต่อไปว่า “แค่รู้จักเองเหรอ?”

เหลียงซินเวยกัดริมฝีปาก แต่ไม่ได้ตอบ

เจียงสื้อสื้อคิดๆ ดู “เวยเวย การที่เธอมีคนที่ชอบมันไม่เคยเป็นปัญหาเลย สรุปเธอเจอปัญหาอะไรกันแน่?”

เหลียงซินเวยกำมือแน่น ลังเลไปแป๊บหนึ่ง ถึงได้พูดออกมาเบาๆว่า “ฉันชอบ……พี่ฟางค่ะ”

เธอต้องรวบรวมความกล้าอย่างมหาศาลกว่าจะมีความกล้ามากพอที่จะพูดมันออกมาได้

แต่หลังจากพูดออกไปแล้ว เธอก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที

เจียงสื้อสื้อตอบสนองแค่เลิกคิ้วบางๆ ขึ้นเท่านั้น และไม่ได้ดูตกใจอะไรมากมาย ราวกับรู้เรื่องนี้มานานแล้ว

แต่เธอรู้มาก่อนแล้วจริงๆ

“ชอบพี่ชายของฉันแล้วมันมีปัญหาตรงไหนเหรอ?” เธอมองเหลียงซินเวยด้วยความสงสัย

“ขะ……เขากำลังจะหมั้นกับคุณเย่ไม่ใช่เหรอคะ?”

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

เจียงสื้อสื้อแย้มปากแล้วพูดไปว่า “สรุปเธอคิดจะยอมแพ้แล้วใช่มั้ย?”

“ใช่ค่ะ” เหลียงซินเวยพยักหน้าเบาๆ

“ทำไมล่ะ?”

เหลียงซินเวยยิ้มเยาะเย้ยตัวเอง “ฉันมันเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว จะกล้าไปหวังสูงแบบนั้นได้ยังไงล่ะคะ”

“นี่เป็นความรู้สึกจริงๆ ของเธออย่างนั้นเหรอ?” เจียงสื้อสื้อจ้องเขม็งไปที่เธอ

เหลียงซินเวยตอบ “ค่ะ” ไปเบาๆ และไม่ได้พูดอะไรต่อ

“เวยเวย เรื่องของความรักมันสิ่งที่จะเอายศถาบรรดาศักดิ์มาเปรียบเทียบสักหน่อย แต่มันต้องใช้หัวใจต่างหาก” เจียงสื้อสื้อหายใจเข้าลึกๆ “ถ้าเธอรู้สึกชอบเขาจริงๆ แล้วทำไมถึงไม่ลองดูล่ะ บางทีเขาก็อาจจะชอบเธอก็ได้ไม่ใช่รึไง?”

“เขาชอบฉันอย่างนั้นเหรอ?” เหลียงซินเวยได้ยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่ขมขื่น “เขาจะมาชอบฉันได้ยังไงคะ?”

จากฐานะของฟางยู่เชิน มีผู้หญิงดีๆ มากมายรอให้เขาเลือกอยู่ แล้วเขาจะมาสนใจคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างเธอได้ยังไง?

“ทำไมเธอถึงต้องดูถูกตัวเองขนาดนั้นด้วย?”

เหลียงซินเวยส่ายหน้าเบาๆ “พี่สื้อสื้อคะ ฉันไม่ได้ดูถูกตัวเอง ฉันแต่รู้ข้อเสียของตัวเองเท่านั้น”

“รู้ข้อเสียของตัวเองอย่างนั้นเหรอ?” เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา “เวยเวยอย่าดูถูกตัวเอง เธอนั้นดีมากจริงๆ”

ตอนแรกที่พูดถึงเรื่องที่ตัวเองชอบฟางยู่เชิน ก็เพราะตอนนั้นมันนึกถึงเรื่องอื่นไม่ได้เท่านั้น แต่มาตอนนี้ พอได้ยินคำว่า “เธอนั้นดีมากจริงๆ” จมูกของเหลียงซินเวยก็รู้สึกเมื่อยล้าขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

เธอรู้มาตลอดว่าตัวเองกับฟางยู่เชินนั้นอยู่โลกคนละใบกัน เธอจึงไม่กล้าหวังสูงและไม่กล้าคาดหวังด้วย

“เวยเวย ในเมื่อเธอชอบเขา เธอก็ควรกล้าหาญกว่านี้หน่อย บางทีอาจมีเซอร์ไพรส์ก็ได้”

ถึงน้ำเสียงของเธอจะอ่อนโยนมาก แต่กลับรู้สึกได้ถึงพลังที่แฝงอยู่ข้างใน

หางตาของเหลียงซินเวยเปียกปอน เธอรีบสูดจมูก บังคับน้ำตาให้ไหลกลับเข้าไป แล้วยิ้มออกมา “พี่สื้อสื้อคะ นี่พี่กำลังเชียร์ให้ฉันไปสารภาพรักก่อนเหรอคะ?”

“ประมาณนั้น” เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “สิ่งสำคัญคือ ฉันไม่อยากให้เธอพลาดความรักช่วงนี้ไป”

เพราะเธอกับพี่ชายนั้นชอบเวยเวย บางทีถ้าเวยเวยเป็นฝ่ายเดินหน้าก่อน ทั้งคู่ก็อาจจะมีบทสรุปที่ดีก็ได้

เหลียงซินเวยเม้มปาก “แล้วถ้าเกิดว่า เขาไม่ชอบฉันล่ะคะ?”

“เป็นไปไม่ได้”

เนื่องจากเจียงสื้อสื้อตอบเร็วเกินไป ทันใดนั้นก็รู้ตัวว่าได้พูดผิดไป จึงรีบพูดเสริมไปว่า “ฉันหมายความว่า พี่ชายค่อนข้างประทับใจในตัวเธอ ไม่มีความรู้สึกที่ไม่ชอบอยู่เลย”

ที่แท้ฟางยู่เขินนั้นรู้สึกประทับใจในตัวเธอมาก