ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1210

เหลียงซินเวยอึ้งไป “ฉัน……”

ด้วยความที่กลัวว่าเธอจะจริงจัง เจียงสื้อสื้อจึงรีบพูดไปว่า “ความจริงฉันแค่โกหกเย่เสี่ยวอี้เท่านั้น ฉันไม่รู้หรอกว่าพี่ชายเขามีคนที่ชอบอยู่แล้วรึยัง”

เหลียงซินเวย “ค่ะ” ออกมาเบาๆ และไม่ได้พูดอะไรต่อ

“เอาล่ะ เราไปดูร้านอื่นกันเถอะ” เจียงสื้อสื้อคว้าแขนของเธอแล้วจะเดินต่อ

“พี่สื้อสื้อ ไม่ต้องดูแล้วค่ะ” เหลียงซินเวยดึงเธอเอาไว้

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “ทำไมล่ะ?”

“ชุดราตรีนั้นราคาสูงมาก ฉันซื้อไม่ไหว อย่างมากก็แค่ขอลาในวันงานก็พอค่ะ”

ถึงแม้จะพูดออกมาง่ายๆ แต่ก็ดูออกว่าเธอนั้นอยากไปร่วมงานมาก

เจียงสื้อสื้อครุ่นคิด “ฉันยืมให้เธอเอามั้ย”

พอเหลียงซินเวยได้ยินแบบนั้น จึงรีบส่ายหน้าทันที “ไม่เป็นไรค่ะ พี่สื้อสื้อ ถ้าพี่ให้ฉันยืม ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะใช้พี่หมดเมื่อไหร่”

ที่สำคัญถึงเงินจะคืนหมด แต่บุญคุณก็ไม่มีทางคืนหมดอยู่ดี

เจียงสื้อสื้อหัวเราะออกมา “เด็กโง่ ฉันหมายถึงยืมชุดราตรี ไม่ใช่ยืมเงินซะหน่อย”

“อ๋อ” เหลียงซินเวยทนไม่ได้จนต้องหัวเราะออกมา “ขอโทษค่ะ ฉันเข้าใจผิดไป”

“ไม่เป็นไร ถ้าเธอไม่รังเกียจที่ฉันเคยใส่แล้ว เราก็ไปดูที่บ้านฉันกัน โอเคมั้ย?”

“ก็ต้องไม่รังเกียจอยู่แล้วค่ะ” เหลียงซินเวยลังเลไปแป๊บหนึ่งถึงได้พยักหน้า “ตกลง ฉันไปลองดูก็ได้ค่ะ”

ทั้งคู่กลับไปบ้านตระกูลฟางพร้อมกัน ซ่างหยิงไม่อยู่บ้าน เธอออกไปข้างนอกแล้ว

เหลียงซินเวยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโล่งอก คราวที่แล้วคุณหญิงฟางก็เคยเตือนเธอให้อยู่ห่างๆ ฟางยู่เชินแล้ว ถ้ารู้ว่าเธอมาที่บ้านตระกูลฟางละก็ จะต้องโกรธมากแน่ๆ

เจียงสื้อสื้อหันมามองเธอแวบหนึ่ง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เวยเวย ความจริงน้าสะใภ้เล็กนั้นไม่ได้หวังร้ายหรอก เธอไม่ต้องคิดมากกับคำพูดของท่านหรอกนะ”

จู่ๆ เธอก็พูดแบบนั้นออกมา เหลียงซินเวยก็ขมวดคิ้วทันที “พี่รู้ว่าเธอมาหาฉันเหรอคะ?”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ใช่ น้าสะใภ้เล็กเป็นคนบอกฉันเองน่ะ”

เธอคิดไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อว่า “ความจริงนะ คนเป็นพ่อแม่น่ะต่างก็ต้องการให้ลูกของตัวเองมีชีวิตที่ราบรื่นทั้งนั้นแหละ พอเจออุปสรรค บางทีก็ต้องมีช่วงที่ไขว้เขวกันบ้าง”

เหลียงซินเวยขำออกมาเบาๆ “ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณป้าดีค่ะ และที่เธอพูดมาก็ถูก ฉันมันไม่เหมาะกับพี่ฟางจริงๆนั่นแหละค่ะ”

“จะเหมาะสมรึเปล่านั้น พวกเธอไม่ได้เป็นคนกำหนดสักหน่อย” เจียงสื้อสื้อมองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง จากนั้นก็เปลี่ยนเรื่อง “เอาละ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว เราขึ้นไปดูเสื้อผ้ากันเถอะ”

……

อิตาลี

ตุ๊บ!

มือถือกระแทกเข้าที่กำแพงอย่างแรง มันแตกกระจายไปพร้อมๆ กับเสียง จากนั้นก็หล่นลงพื้น

ลี่ซาสีหน้าโกรธเกรี้ยว ใบหน้าที่เคยสะสวยถูกย้อมด้วยความโกรธจนดูดุร้ายขึ้นมาทันที

พ่อบ้านที่อยู่ข้างๆ พอเห็นมือถือที่แหลกละเอียดนั้นก็ถึงกับต้องกลืนน้ำลาย แล้วค่อยๆเดินมาข้างหน้า พูดห้ามด้วยท่าทางที่หวาดหวั่น “คุณหญิงครับ คุณอย่าโมโหไปเลยนะครับ ระวังจะโกรธจนร่างกายทรุดนะครับ”

“ฮึ” ลี่ซาขำออกมาอย่างไม่ชอบใจ “ทรุดแล้วมันจะทำไม? เขาจะหันมาสนใจฉันมากขึ้นรึไง!”

“คุณหญิง……”

พ่อบ้านอยากห้ามต่อ แต่ยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกขัดจังหวะไว้ก่อน

“พอแล้ว! ฉันไม่อยากได้ยินเรื่องไร้สาระ!”

สายตาที่โหดเหี้ยมมองมา พ่อบ้านก็รีบหลับตาและก้มหน้าลงทันที

ลี่ซาหัวเยาะเย้ยอย่างไม่ชอบใจออกมาต่อเนื่อง “เบอร์เกน คุณนี่มันแน่จริงๆ กล้าพาผู้หญิงคนนั้นไปออกงาน คุณเอาเมียหลวงอย่างฉันไปเก็บไว้ตรงไหนกัน?”

ถ้าไม่มีคนส่งรูปมาให้ เธอก็คงไม่รู้ว่าเบอร์เกนถึงขั้นหักหลังเธอด้วยการทำเรื่องที่ไร้ยางอายแบบนี้!

นึกถึงรูปนั่น เจียงสื้อสื้อกำลังคล้องแขนเบอร์เกนอย่างดูสนิทสนม โทสะของเธอพุ่งขึ้นไปบนหัวทันที

“อ้า!” เธอคว้าแก้วบนโต๊ะแล้วโยนลงพื้นด้วยความเหลืออด ทำเอาพ่อบ้านตกใจจนต้องกระโดดหลบไปข้างๆ