ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1211

กลางคืน พอฟางยู่เชินกลับถึงบ้าน ก็ได้เรียกพ่อบ้าน ถาม “คุณหนูอยู่บ้านไหม?”

“อยู่ครับ”

“กลับมาตอนไหน?”

“ตอนใกล้เที่ยงครับ กลับมากับคุณเหลียง”

ฟางยู่เชินขมวดคิ้ว “คุณเหลียง?”

“ครับ”

ฟางยู่เชินก็ไม่ได้ถามอะไรมาก ก็ได้ขึ้นชั้นบน

ก๊อกๆ ——

ฟางยู่เชินเคาะประตูห้อง “สื้อสื้อ ฉันเอง”

ไม่นาน ประตูก็ได้ถูกเปิดออก

“พี่ ทำไมวันนี้กลับมาเร็วขนาดนี้?” เจียงสื้อสื้อถามด้วยความสงสัย

“ช่วงนี้ไม่ค่อยยุ่งน่ะ” ฟางยู่เชินมองเข้าไปข้างใน เหมือนพูดออกมาอย่างไม่รู้ตัว “ได้ยินว่าเวยเวยมาที่บ้านแล้ว?”

เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้วเรียวบาง หยอกถามว่า “พี่มาถามเรื่องนี้โดยเฉพาะเหรอ?”

“เปล่า” สีหน้าของฟางยู่เชินไม่เป็นตัวเองไปสักพัก “ฉันจะมาถามว่าพวกเธอวันนี้เที่ยวกันเป็นยังไงบ้าง?”

“อืม......” เจียงสื้อสื้อก็ได้ตั้งใจคิด “ไร้คำพูด และก็น่าเบื่อมากๆ”

“หมายความว่าไง?” ฟางยู่เชินขมวดคิ้วแน่น

“ฉันไปเลือกชุดออกงานเป็นเพื่อนเวยเวยไม่ใช่เหรอคะ? ใครจะรู้ว่าจะเจอเข้ากับเย่เสี่ยวอี้ พี่ก็รู้เย่เสี่ยวอี้คนนั้น ชอบแกล้งเวยเวย สุดท้ายชุดออกงานก็ซื้อไม่ได้ ทำได้แค่กลับบ้าน”

“งั้นเขาเป็นอะไรหรือเปล่า?” ฟางยู่เชินก็ได้รีบถามออกไป

เจียงสื้อสื้อถามกลับ “พี่คิดว่ายังไงล่ะ?”

เห็นว่าสีหน้าเขาไม่ปกติ เจียงสื้อสื้อก็ได้ตบไปที่แขนของเขา พูดอย่างมีเล่ห์นัยว่า “พี่ เดินตามหัวใจของตัวเองเถอะ ไม่ต้องลังเล ไม่อย่างนั้นต้องเสียใจที่หลังแน่”

ฟางยู่เชินเงยหน้า ก็ได้เจอเข้ากับสายตาที่เป็นกำลังใจของเธอทันที เห็นทีเธอรู้หมดแล้ว ก็ได้ขำออกมา “ได้ ฟังที่เธอแนะนำ”

เจียงสื้อสื้อก็ได้หัวเราะออกมา “งั้นตระกูลฟางก็ต้องมีข่าวดีเร็วๆ นี้แน่”

“พวกหนูพูดคุยอะไรกันอยู่จ้ะ?”

ซ่างหยิงขึ้นมา ก็ได้เห็นพวกเขาสองคนพูดคุยกันอยู่ที่หน้าประตู อีกอย่างดูแล้วเหมือนมีความสุขมากๆ

“ไม่มีอะไรค่ะ” เจียงสื้อสื้อเห็นว่าเธอเดินมา ก็ได้ควงแขนของเธอ “น้าสะใภ้เล็กค่ะ มื้อค่ำเตรียมเสร็จหรือยังค่ะ? หนูหิวแล้ว”

ซ่างหยิงก็ได้มองฟางยู่เชินสักพัก หัวเราะพูด “เตรียมเสร็จหมดแล้ว น้ามาเรียกพวกเราไปทานข้าวกันอยู่นี่ไง?”

“ดีเลยค่ะ ทานข้าวแล้ว”

เจียงสื้อสื้อหันไปแล้วก็หยักคิ้วให้กับฟางยู่เชิน

ฟางยู่เชินยิ้มกลับ

ทั้งหมดก็ได้เกิดขึ้นแบบไม่ต้องพูด

......

ทานมื้อค่ำเสร็จ ตอนเจียงสื้อสื้อเตรียมขึ้นชั้นบน ก็ได้ยินพ่อบ้านร้องออกมาอย่างเซอร์ไพสร์

เธอก็ได้หันไปดูอัตโนมัติ ก็ได้เห็นฟางเถิงเดินเข้ามา

“สื้อสื้อ”

เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น เจียงสื้อสื้อก็ได้ยิ้มออกมา “น้าชายเล็ก ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ”

ซ่างหยิงที่ได้ยินเสียงก็ได้วิ่งออกมาจากห้องครัว ตอนที่เห็นสามีนั้น ก็ได้ยิ้มอย่างอดไม่อยู่ “คุณกลับมาสักทีนะคะ”

“เห็นท่าทีของพวกเธอแล้ว เหมือนว่าคิดถึงผมมากๆ เลยสินะ” ฟางเถิงก็ได้มองเจียงสื้อสื้อ แล้วก็มองภรรยา ก็ได้หัวเราะแล้วพูดหยอก

“น้าสะใภ้เล็กคิดถึงน้าชายเล็กมากๆ จริงๆ แหละค่ะ” เจียงสื้อสื้อก็ได้เดินไป ก็ได้ส่งซิกให้ฟางเถิง

ฟางเถิงก็ได้รับทราบ ก็ได้เข้าไปกอดซ่างหยิง “ผมกลับมาแล้ว”

“ก็ไม่ได้จากบ้านไปกี่ปีสักหน่อย ไม่ต้องเลี่ยนขนาดนี้ก็ได้” ซ่างหยิงก็ได้ผลักเขาออกอย่างทำตัวไม่ถูก ก็ได้พูดอย่างเก้อเขิน

“น้าสะใภ้เล็ก ถึงแม้ว่าน้าชายเล็กจากบ้านไม่นาน แต่สำหรับน้าสะใภ้แล้วน่าจะผ่านไปราวกับเป็นปีจริงไหมคะ” เจียงสื้อสื้อก็ได้พูดล้อเล่นแล้วก็หัวเราะ

“เป็นเด็กก็เงียบไปเลย” ซ่างหยิงแกล้งโมโหแล้วจ้องเธอ “น้ากับน้าชายเล็กหนูเป็นสามีภรรยามานานแล้ว ไปมีอะไรผ่านวันหนึ่งเหมือนผ่านเป็นปีอีก”

เจียงสื้อสื้อหัวเราะ ไม่ได้พูดอะไร

เวลานี้ ฟางยู่เชินก็ได้เดินมา “พ่อ จัดการเสร็จหมดแล้วเหรอครับ?”