ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1212

เห็นแบบนั้น ส้งหยาวก็ได้ยิ้มด้วยสีหน้าที่ปกติ “คุณหนูซ่างกวน คุณได้เตรียมการมาแล้วนี่ครับ”

“ไปบอกฟางยู่เชิน เฟิงเฉินไม่ได้เป็นจิ้นเฟิงเฉินในเมื่อก่อนแล้ว เขาตอนนี้เป็นผู้ชายของฉัน ใครก็อย่าคิดที่จะแย่งเขาไปจากฉัน”

ตอนที่พูดประโยคนี้นั้น ซ่างกวนหยวนก็ได้จับมือจิ้นเฟิงเฉินแน่น

เธอได้ให้เขามาอยู่ข้างกายตนอย่างยากลำบาก จะปล่อยมือไปง่ายๆ ได้ยังไง

ส้งหยาวไม่อยากที่จะมาไม้แข็ง ก็ได้สั่งให้คนของตัวเองถอยไป กลายเป็นทั้งสองฝั่งได้ยืนประจันหน้ากัน

ตอนที่ทั้งสองฝ่ายได้เผชิญหน้าต่อไปไม่ไหวนั้น ฟางยู่เชินกับเจียงสื้อสื้อก็ได้รีบมาถึง

ตอนที่ได้เห็นจิ้นเฟิงเฉินนั้น ตาของเจียงสื้อสื้อก็ได้แดงเลยทันที ก็ได้วิ่งไปทางเขาโดยอัตโนมัติ

เดินไปถึงครึ่งหนึ่ง ก็ได้ถูกคนขวางไว้

“หลีกไป!” เจียงสื้อสื้อก็ได้พูดเสียงดัง

อีกฝ่ายไม่ขยับเลยสักนิด

“นายถอยไป หลีกไป!” เจียงสื้อสื้อเหมือนบ้าไปเลย ร้องไห้แล้วก็ตีคนคนนั้น

เฟิงเฉินของเธอกลับมาแล้ว ได้อยู่ตรงหน้า แต่ทำไม......ทำไมไม่ให้เธอเข้าใกล้?

เธออยากจะกอดเขา บอกเขาว่าเธอคิดถึงเขาขนาดไหน!

“สื้อสื้อ” ฟางยู่เชินก็ได้กอดเธอไว้ ปลอบเสียงเบาว่า “เธอใจเย็นก่อน ไม่ต้องใจร้อนไป พวกเราต้องคิดหาวิธีให้เฟิงเฉินกลับมาหาเธอแน่”

เจียงสื้อสื้อก็ได้พิงที่อกของเขา ร้องไห้ออกมา เหมือนว่าความคิดถึงในช่วงนั้นทั้งหมดก็ได้ระบายออกมาทันที

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้มองชายหญิงที่ได้กอดกันในที่ไม่ใกล้ สายตาก็ได้น่ากลัวขึ้นมา

ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกว่าภาพเหตุการณ์นี้บาดตามากๆ

ซ่างกวนหยวนก็ได้สังเกตเห็นอารมณ์ที่ได้เปลี่ยนไปของเขา ในใจก็ได้เป็นห่วงขึ้นมาเล็กน้อย เขาคงไม่ได้จำอะไรได้แล้วใช่ไหม?

“เฟิงเฉิน นายเป็นอะไรไป?” เธอก็ได้ถามลองเชิงอย่างระวัง

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้เก็บสายตา หันไปมองเธอ เจอกับสายตาที่เป็นกังวลของเธอ ก็ได้ยิ้มอย่างอ่อนโยน “ฉันไม่เป็นไร”

เขาก็ยังเหมือนเดิม ไม่ได้เปลี่ยน

ซ่างกวนหยวนก็ได้ถอนหายใจเบาๆ “ไม่เป็นไรก็ดี”

“หยวนหยวน คนนั้นเป็นใคร?” จิ้นเฟิงเฉินชี้เจียงสื้อสื้อแล้วถาม

สายตาของซ่างกวนหยวนได้หวั่น “เธอเหรอ เธอก็เป็นเพื่อนของฉันคนหนึ่ง”

“เพื่อน?” จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว

“เอาหน่า นายไม่ต้องรู้ว่าเธอเป็นใคร” ซ่างกวนหยวนก็ได้ตบมือของเขาเบาๆ มองไปยังพวกฟางยู่เชิน “พวกนายคิดว่าแบบนี้ก็จะแย่งคนไปได้เหรอ?”

อารมณ์ของเจียงสื้อสื้อสงบได้อย่างลำบาก ได้ยินแบบนั้น ก็ได้ระเบิดเลยทันที ผลักฟางยู่เชินออก แล้วก็ตะคอกใส่เธอ “ซ่างกวนหยวน เธอยังมีจิตใจของคนอยู่ไหม เฟิงเฉินเป็นสามีของฉัน เชิญเธอคืนเขามาให้ฉัน!”

น้ำตาก็ได้ไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้อีกครั้ง

น้ำตาได้ไหลไป เธอเห็นว่าจิ้นเฟิงเฉินได้มองเธอ แต่ว่าสายตาดูไม่คุ้นเคยเอามากๆ

เขาลืมเธอไปแล้ว

ก็เหมือนกับมีดที่แหลมคมได้แทงมาที่ใจของเธออย่างแรง เจ็บจนเธอหายใจไม่ออก

“เฟิงเฉิน......” เธอก็ได้เม้มปากแน่น น้ำตาได้ไหลออกมาอย่างหนัก

เธอร้องไห้จนเหมือนว่าเป็นเด็กน้อยที่ได้เสียของเล่นที่รักไป

จิ้นเฟิงเฉินยกมือไปจับที่หน้าออกตน คิ้วได้ขมวดแน่น

ทำไมเห็นเธอร้องไห้ แล้วเขาปวดใจล่ะ?

ซ่างกวนหยวนก็ได้เลิกคิ้ว พูดอย่างไม่ร้อนไม่หนาวว่า “เฟิงเฉิน เธอบอกว่านายเป็นสามีของเธอ นายรู้จักเธอไหม?”

“ไม่รู้จัก”

คำที่เฉียบขาดสามคำ ไม่มีความสงสัยเลยแม้แต่น้อย

เห็นสีหน้าที่ซีดเลยทันทีของเจียงสื้อสื้อ ซ่างกวนหยวนก็ได้แบมือ มีสีหน้าที่ช่วยไม่ได้ออกมา “สื้อสื้อ เขาบอกว่าไม่รู้จักเธอ ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ จริงไหม?”

“อย่าเรียกฉันสื้อสื้อ!” เจียงสื้อสื้อก็ได้เช็ดน้ำตาอย่างแรง ยิ้มอย่างเยาะเย้ย “ซ่างกวนหยวน เธอทำอะไรกับเขาบ้าง ในใจของเธอรู้ดี ฉันขอเตือนเธอไปคำนะ ของที่ขโมยมาไม่เป็นของเธอตลอดไปหรอก”