ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1213

มองสีหน้าที่เจ็บปวดของจิ้นเฟิงเฉิน เจียงสื้อสื้อก็ได้ค่อยๆ หลับตา ใจเหมือนมีดบาด พูดด้วยเสียงที่แหบ “พี่ค่ะ ปล่อยพวกเขาไปเถอะ”

พอพูดออกไป ฟางยู่เชินก็ได้ตกใจมากๆ “สื้อสื้อ เธอ......”

“ขอแค่เขายังแข็งแรงปลอดภัย ฉันก็วางใจแล้วค่ะ” รอยยิ้มที่ขมขื่นก็ได้ปรากฏที่ริมฝีปาก เจียงสื้อสื้อลืมตา สายตาก็ได้มองจิ้นเฟิงเฉิน

“ส่วนเรื่องอื่น พวกเราค่อยหาวิธีอีกที”

เขาได้กลับมาที่เมืองหลวงแล้ว เชื่อว่าผ่านไปไม่นาน ก็ได้กลับมาหาเธอแน่นอน

เธอไม่เชื่อ ว่าเขาจะลืมเธอไปแล้วจริงๆ!

“ตัดสินใจแล้วเหรอ?” ฟางยู่เชินกลัวว่าเธอจะเสียใจที่หลัง ก็ได้ถามไป

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ค่ะ ตัดสินใจแล้ว”

ได้ยินแบบนั้น ฟางยู่เชินก็ได้สั่งให้คนหลีกทาง จ้องมองซ่างกวนหยวนที่พาจิ้นเฟิงเฉินขึ้นรถแล้วขับออกไป

มองรถที่ได้ขับห่างออกไป เจียงสื้อสื้อก็ได้หน้ามืด

“สื้อสื้อ!” ฟางยู่เชินก็ได้ร้องออกมาอย่างตกใจ ก็ได้รีบไปอุ้มเธอขึ้นมา แล้วก็สั่งไปว่า “ส้งหยาว รีบไปขับรถมา”

“ครับ”

ส้งหยาวก็ได้รีบไปขับรถออกมา ฟางยู่เชินก็ได้อุ้มคนขึ้นรถ ไปที่โรงพยาบาล

ผ่านการตรวจจากคุณหมอ เจียงสื้อสื้อก็ได้เป็นลมเพราะว่าอารมณ์แปรปรวนมากไป

“คุณหมอ ไม่เป็นไรจริงๆ เหรอครับ?” ฟางยู่เชินก็ได้พยักหน้าอย่างไม่วางใจ

“ไม่เป็นไรครับ รอเธอตื่นมา ไม่ต้องให้เธออารมณ์แปรปรวนมากๆ ก็พอ”

พูดจบ หมอก็ได้ออกไป

ฟางยู่เชินมองเจียงสื้อสื้อที่อยู่บนเตียงคนไข้ คิ้วก็ได้ขมวดแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

รู้ว่าเธอรับความกระทบกระเทือนทางอารมณ์ไม่ได้แท้ๆ ยังพาเธอไปที่สนามบิน

เขาเป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่องเอง

เวลานี้ โทรศัพท์เขาก็ได้ดังขึ้น

เป็นแม่ของเขา

เขาก็ได้รับสาย “แม่ครับ”

เสียงก็ได้แหบเล็กน้อย

ซ่างหยิงก็ได้ขมวดคิ้ว “ยู่เชิน ลูกเป็นอะไร?”

ฟางยู่เชินหันหน้าไปมองเจียงสื้อสื้อสักพัก พูดความจริงออกไป “ผมอยู่ที่โรงพยาบาล”

“โรงพยาบาล?” ซ่างหยิงก็ได้ร้องออกไปด้วยความตกใจเบาๆ

ฟางเถิงที่อ่านหนังสือก็ได้วางหนังสือลง เงยหน้า มองเธอด้วยความสงสัย

ซ่างหยิงก็ได้รีบถามไป “เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ทำไมถึงได้อยู่ที่โรงพยาบาล?”

“สื้อสื้อสลบไปครับ”

ได้ยินแบบนั้น ร่างกายของซ่างหยิงก็ได้เซ ฟางเถิงก็ได้รีบไปประคองเธอ

สองมือก็ได้จับโทรศัพท์แน่น เธอก็ได้ถามต่อ “นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ทำไมสื้อสื้อถึงได้สลบไป?”

“แม่ครับ พูดในโทรศัพท์มันไม่เข้าใจ กลับไปเดี๋ยวค่อยๆ เล่าให้พวกท่านฟังครับ”

“พวกลูกอยู่ที่โรงพยาบาลไหน?” เธอจะไปรอให้พวกเขากลับมาไหวได้ยังไง? ในใจร้องรนจนแทบตาย!

ฟางเถิงกับซ่างหยิงก็ได้รีบไปที่โรงพยาบาล มองเจียงสื้อสื้อที่นอนอยู่ที่เตียงคนไข้นั้น ทั้งสองก็รับไม่ได้เล็กน้อย

ตอนที่ออกจากบ้าน คนก็ยังดีๆอยู่แท้ๆ นี่ผ่านไปเท่าไหร่เอง ก็ได้นอนอยู่ตรงนี้ไม่ขยับแล้ว

“ยู่เชิน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?” ฟางเถิงหันไป สายตาที่แหลมคมก็ได้มองไปทางลูกชาย

ฟางยู่เชินก็ได้เงียบไปสักพัก ถึงได้ค่อยๆ พูดออกมาว่า “พ่อครับ แม่ครับ มีเรื่องหนึ่งที่ผมได้ปิดบังพวกท่านมาตลอด”

ได้ยินแบบนั้น ฟางเถิงกับซ่างหยิงก็ได้สบตากัน จากนั้นก็ได้มองไปทางเขา

“ก่อนหน้านี้เฟิงเฉินได้หายตัวไปในอิตาลีครับ”

“หายตัว?” ซ่างหยิงตกใจเอามากๆ

“ครับ ต่อมาถึงรู้ว่าซ่างกวนหยวนเป็นคนเอาตัวไป”

“หยวนหยวน?”

นี่มันน่าตกใจยิ่งกว่าเรื่องที่จิ้นเฟิงเฉินหายตัวไปอีก

“หยวนหยวนจะเป็นไปได้ยังไง?” มากกว่าความตกใจ ซ่างหยิงก็ยังไม่เชื่อเล็กน้อย

“วันนี้เธอได้พาตัวเฟิงเฉินกลับประเทศแล้วครับ”

“ก็ไม่ถือว่ามีวิธี ผมก็แค่คิดว่าถ้าเกิดไม่ได้จริงๆ ล่ะก็ ก็แย่งคนมาเลย”

“ตอนนี้เป็นสังคมกฎหมาย แกจะไปแย่งยังไง? พุ่งไปในบ้านของเขาแบบนั้นเหรอ?” ฟางเถิงไม่เห็นด้วยกับวิธีของเขา

“งั้นทำยังไงครับ?”

ก็เพราะว่ารู้จักซ่างกวนหยวนดีพอ เขาถึงได้คิดที่จะเข้าไปแย่งเลย

ยังไงซะซ่างกวนเชียนก็ทำอะไรซ่างกวนหยวนไม่ได้

“ไปคุยกับซ่างกวนหยวนดีๆ เถอะ” ฟางเถิงพูด “ถ้าไม่ได้ล่ะก็ ให้ซ่างกวนเชียนออกหน้า”

ฟางยู่เชินหัวเราะ “พ่อครับ งั้นพ่อก็คิดผิดแล้ว ซ่างกวนหยวนไม่มีทางที่จะฟังพี่ชายเธอแน่”

“จริงเหรอ?” ฟางเถิงขมวดคิ้ว เขาคิดๆ พูด “เอางี้พ่อไปที่ตระกูลซ่างกวนเอง ไปหาซ่างกวนหยวน ไม่แน่เห็นแก่ที่พ่อเป็นผู้ใหญ่กว่า อาจจะให้หน้าพ่อบ้าง”

ความเป็นไปได้ก็ไม่ค่อยมี

แต่ฟางยู่เชินก็อยากจะลอง

“ครับ พรุ่งนี้เช้าพวกเราไปตระกูลซ่างกวนด้วยกัน”

ฟางเถิงพยักหน้า “ได้”

......

จิ้นเฟิงเฉินนั่งบนรถ สายตาก็ได้มองเจียงสื้อสื้อผ่านกระจกหลัง

ใจ ก็ได้เจ็บเล็กน้อย

“พอแล้ว ไม่ต้องดูแล้ว” ซ่างกวนหยวนก็ได้หันหน้าเขามา ยิ้มให้ “ต่อไปคนคนนั้นไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนาย รู้หรือยัง?”

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว “หยวนหยวน เขาเป็นอะไรกับฉันกันแน่? เป็นคนที่ฉันรักจริงๆ เหรอ?”

“ไม่ใช่ คนที่นายรักเป็นฉัน” ซ่างกวนหยวนก็ได้พูดออกไปทีละคำอย่างชัดเจน

“แต่ว่า......”

“พอแล้ว ไม่พูดแล้ว” ซ่างกวนหยวนก็ได้ปิดปากของเขา ก็ได้มองเขาอย่างลึกซึ้ง “นายก็แค่จำไว้ว่า คนที่นายรักเป็นฉัน ก็พอแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดอะไรต่อ

เขาก็ได้หันไปมองวิวที่ผ่านไปนอกหน้าต่างรถ ตั้งแต่ที่เขาตื่นมาแล้วก็เห็นซ่างกวนหยวนนั้น ก็ได้เชื่อเธออย่างไม่มีข้อแม้

แต่ว่าตอนนี้ เขาก็ได้เริ่มสงสัยในคำพูดของเธอ