ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1214

เธอกลับมาแล้ว!

พอได้รู้ข่าวนี้ ซ่างกวนเชียนก็ได้รีบโทรไปหาฟางยู่เชิน รู้ว่าเขาได้อยู่ระหว่างทางไปสนามบินแล้ว

เขาวางสาย หันไปดูนาฬิกาที่แขวนบนกำแพง พึ่งสองทุ่มกว่า

ไม่รู้ว่าเธอจะมาถึงที่บ้านกี่โมง

“คุณชาย คุณไม่ไปรับคุณหนูที่สนามบินเหรอครับ?” พ่อบ้านที่อยู่ข้างๆ ก็ได้ถาม

“ไม่ไป” ซ่างกวนเชียนก็ได้นั่งลงบนโซฟา มุมปากยิ้มอย่างสมเพชตัวเอง “เธอไม่อยากที่จะเจอหน้าฉัน อีกอย่างถ้าฉันไป เรื่องมันจะวุ่นวายกว่าเดิม”

เขารออยู่ที่บ้านยังจะดีกว่า รอให้เธอกลับมา

ใกล้สี่ทุ่ม ซ่างกวนหยวนถึงได้กลับมาถึงบ้าน

“คุณหนูครับ ต้อนรับกลับบ้านครับ”

ตอนที่พ่อบ้านก็ได้เห็นจิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ข้างหลังซ่างกวนหยวนนั้น สายตาก็ได้ประหลาดใจไม่น้อย

นี่มันประธานจิ้นไม่ใช่เหรอ?

ทำไมถึงได้อยู่กับคุณหนู?

เขาก็เป็นแค่พ่อบ้าน ไม่กล้าถามมาก ก็ได้กดความสงสัยไว้ในใจ แล้วก็ช่วยขนของขึ้นชั้นบน

“นี่เป็นบ้านของฉัน” ซ่างกวนหยวนก็ได้พูดกับจิ้นเฟิงเฉินอย่างอ่อนโยน

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้มองไปรอบๆ “อืม”

“เขาทำไมถึงได้กลับมากับเธอ?” ซ่างกวนเชียนเดินมา มองจิ้นเฟิงเฉิน ถามด้วยความสงสัย

พวกฟางยู่เชินไปที่สนามบินแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่ได้พาตัวคนกลับไป?

“ตอนนี้เขาเป็นคนของฉัน กลับมากับฉันเป็นเรื่องแปลกเหรอ?” ซ่างกวนหยวนก็ได้มองหน้าเขาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

“เปล่า” ซ่างกวนเชียนขมวดคิ้ว ก็ได้ถาม “คราวนี้จะมาอยู่กี่วัน?”

“แล้วแต่สถานการณ์”

ซ่างกวนหยวนไม่อยากจะคุยกับเขามาก ก็ได้ไปพูดกับจิ้นเฟิงเฉิน “พวกเราขึ้นไปเถอะ”

“หยวนหยวน เขา......” จิ้นเฟิงเฉินก็ได้มองซ่างกวนเชียนด้วยความสงสัย

“เขาเป็นพี่ชายฉัน ไม่สำคัญหรอก”

พูดจบ ซ่างกวนหยวนก็ได้ลากเขาขึ้นไปชั้นบน

ซ่างกวนเชียนหันหน้าไปมองพวกเขา

จิ้นเฟิงเฉินหันกลับ

ได้สบตากัน

จิ้นเฟิงเฉินค่อยๆ พยักหน้า

แต่สีหน้าของซ่างกวนเชียนได้เรียบ มองความรู้สึกไม่ออก

ซ่างกวนหยวนลากจิ้นเฟิงเฉินไปที่ห้องนอนของตน ชี้ไปที่เตียงใหญ่กลางห้อง พูด “คืนนี้พวกเรานอนที่นี่”

“อ้อ” จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า จากนั้นก็พบว่ามันแปลกๆ “พวกเรา?”

“ใช่ นายเป็นแฟนของฉัน พวกเรานอนด้วยกันแปลกมากเหรอ?” ซ่างกวนหยวนสองมือกอดอก มองเขาเหมือนยิ้มแต่ก็ไม่

ถึงแม้เธอจะพูดออกมาว่าเขาเป็นคนของเธอ แต่ความเป็นจริง พวกเขาไม่เคยเกิดความสัมพันธ์อะไรทำนองนั้นเลยแม้แต่น้อย

ยิ่งอย่าพูดเรื่องนอนเตียงเดียวกันเลย

“ไม่ได้” สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้จริงจังขึ้นมา “พวกเรายังไม่ได้แต่งงาน นอนด้วยกันไม่ได้!”

ท่าทางที่จริงจังของเขา ทำให้ซ่างกวนหยวนขำ

“ทำไมนายที่เสียความทรงจำแล้วกลายเป็นคนหัวโบราณไปแล้วล่ะ?” ซ่างกวนหยวนก็ได้บ่นเสียงเบา

จิ้นเฟิงเฉินฟังไม่ชัด “เธอพูดอะไร?”

“ไม่มีอะไร” ซ่างกวนหยวนพาเขาไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อ “เดี๋ยวนายเอาเสื้อของนายแขวนขึ้นไปทั้งหมด อาบน้ำร้อนๆ แล้วก็นอนพักผ่อนดีๆ”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าอย่างว่าง่าย “ได้”

“เด็กดี” ซ่างกวนหยวนก็ได้ยื่นมือไปลูบหน้าของเขา ความอ่อนโยนในแววตาแทบล้นออกมา

จิ้นเฟิงเฉินจับมือของเธอ ถามเสียงเบาว่า “งั้นเธอนอนที่ไหน?”

“ห้องสำหรับแขกไง”

จิ้นเฟิงเฉินพูดเสียงอ่อน “นี่เป็นห้องของเธอ ควรที่จะให้เธอ ฉันไปนอนห้องสำหรับแขก”

พูดจบ เขาก็ได้ลากกระเป๋าเดินออกไปข้างนอก