ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1220

เธอก้าวเท้าก็จะเดินไป

เวลานี้ ซ่างกวนหยวนก็ได้พุ่งมาตรงหน้าของเธอ กางมือสองข้างขวางเธอไว้ พูดเสียงดังว่า “เจียงสื้อสื้อ เธอโวยวายพอหรือยัง?”

เธอกำลังกลัว

เจียงสื้อสื้อก็ได้มั่นใจกว่าเดิมว่าจิ้นเฟิงเฉินได้อยู่ให้ห้องข้างหลังของเธอ

“นั่นเป็นสามีของฉัน” เจียงสื้อสื้อพูด “ต่อให้เธอเอาเขาไปซ่อน ไม่ให้เขามาเจอฉัน ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงที่เขาเป็นสามีของฉันได้”

ซ่างกวนหยวนก็ได้ขำแล้วพูดอย่างดูถูก “หรือว่าแต่งงานแล้วก็หย่าไม่ได้เหรอ?”

“แน่นอนว่าหย่าได้ แต่ว่าทะเบียนสมรสอยู่ที่ฉันทั้งหมด” เจียงสื้อสื้อก็ได้พูดออกไปอย่างไม่ร้อนรน

ซ่างกวนหยวนเงียบไป เธอก็ได้จ้องเจียงสื้อสื้อไม่ห่าง สายตาก็ได้มีความไม่พอใจเล็กน้อย

“หยวนหยวน ยอมแพ้เถอะ เขาไม่ได้รักเธอจริงๆ” เจียงสื้อสื้อก็ได้พูดเตือนเสียงเบา

เธอหวังว่าจะใช้วิธีนี้ ให้ซ่างกวนหยวนรู้ว่าเรื่องที่ตัวเองทำตอนนี้นั้น มันเกินไปขนาดไหน

“ไม่ เขารักฉัน!” ซ่างกวนหยวนเถียง

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ได้ ฉันยอมรับตอนนี้เขาอาจจะรักเธอ แต่ว่ามันไม่จริงสักหน่อย นั่นเป็นเพราะว่าเธอใช้วิธีสกปรกถึงได้ความรักนี้มา ต้องมีสักวันที่ต้องกลับไปเป็นปกติ”

“ไม่มีทาง!” ซ่างกวนหยวนรนไปเลย เสียงก็ได้แหลมขึ้น “เจียงสื้อสื้อ เธออย่าคิดว่าเธอพูดแบบนี้ ฉันก็จะกังวลและกลัว ฉันเข้าใจเฟิงเฉินที่สุด เขาบอกว่าจะรักฉันตลอดทั้งชีวิต งั้นก็จะต้องตลอดทั้งชีวิต”

ที่แท้เขาพูดกับซ่างกวนหยวนว่าจะรักเธอตลอดทั้งชีวิต

ถึงแม้พูดตอนที่ความจำเสื่อม แต่ว่าก็เหมือนบาดที่แหลมคมแทงไปที่ใจอย่างแรง

เจ็บ!

เจ็บมาก!

สีหน้าของเจียงสื้อสื้อก็ไม่น่าดูเล็กน้อย เธอก็ได้พยายามฝืนยิ้มออกมา “พอดีเลย เขาก็เคยพูดว่าจะรักฉันตลอดทั้งชีวิตเหมือนกัน แต่ว่าพูดในตอนที่เขายังเป็นจิ้นเฟิงเฉิน”

“เขาลืมเธอแล้ว!” ซ่างกวนหยวนก็ได้พูดพร้อมกัดฟัน

“เขาต้องจำเรื่องอดีตทั้งหมดได้แน่ ต้องจำได้ว่าคนที่เขารักที่สุดคือฉัน” เจียงสื้อสื้อก็ได้สวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้

ตอนที่ทั้งสองไม่มีใครยอมใครนั้น ประตูห้องก็ได้เปิดออก

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ลูบผมที่ได้ยุ่งเล็กน้อยเดินออกมา เขามีใบหน้าที่ง่วงแล้วก็หาว “ทำไมเสียงดังขนาดนี้?”

ตอนที่ได้เห็นเขานั้น ตาของเจียงสื้อสื้อก็ได้เต็มไปด้วยน้ำตาเลยทันที ริมฝีปากที่แดงก็ได้ยิ้ม “เฟิงเฉิน”

เสียงที่คุ้นเคยเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ทำตาโต มองไปตามเสียง ใบหน้าชายเล็กๆ ที่สวยก็ได้มาอยู่ในสายตา นัยน์ตาก็ได้มีความประหลาดใจส่งมาเล็กน้อย

คือเธอ!

“นายทำไมถึงตื่นแล้ว?”

น้ำเสียงของซ่างกวนหยวนก็ไม่ดีเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินคิดว่าตัวเองได้ทำอะไรผิดไป ก็ได้ทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย “ฉันถูกเสียงดังทำให้ตื่น”

การแสดงออกที่ไม่รู้ว่าทำอะไรผิดและตื่นตระหนกของเขา ก็ได้บาดตาของเจียงสื้อสื้อจนเจ็บ

เขาเป็นคนที่ภูมิในตัวเองขนาดนั้น ไม่เคยที่จะแสดงสีหน้าแบบนั้นออกมา ถึงแม้ว่าเธอกดดันก็ไม่เคยมี

นั้นไม่ใช่เฟิงเฉินของเธอ

“นายกลับไปในห้อง ตรงนี้ไม่นานฉันก็จัดการได้” ซ่างกวนหยวนคิดที่จะผลักจิ้นเฟิงเฉินเข้าห้อง

แต่ว่าขาของจิ้นเฟิงเฉินเหมือนมีรากงอกยังไงอย่างงั้น ไม่ว่าผลักยังไงก็ไม่ขยับ

เธอเงยหน้า ถึงได้พบว่าเขาก็ได้จ้องมองเจียงสื้อสื้อไม่ห่าง

“เธอ.....มาหาฉันเหรอ?” จิ้นเฟิงเฉินหันหน้าไป ลองถาม

ไม่รอให้ซ่างกวนหยวนพูด เจียงสื้อสื้อก็ได้ชิ่งตอบก่อนว่า “ใช่ ฉันมาหาคุณ”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม “ไหนๆ ก็มาหาฉันล่ะก็ งั้นเธอมีเรื่องอะไรเหรอ?”

“ต่อให้คุณลืมฉันไปแล้ว แต่เห็นฉันบาดเจ็บ ก็ยังปวดใจเพราะฉัน ใช่ไหม?” เจียงสื้อสื้อก็ได้มองเขาอย่างรอคอย

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้พูดประโยคที่ดูรักไคล้แบบนั้นออกไป

เขาก็ได้มองซ่างกวนหยวนอย่างทำตัวไม่ถูก ก็ได้ถามเธอออกไปว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างไม่มีเสียง

“นายกลับเข้าห้องไปเถอะ” ซ่างกวนหยวนพูด

เจียงสื้อสื้อมีผลกระทบกับเขามากเกินไป ให้พวกเขาเจอกันไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเรื่องราวก็จะดำเนินไปยังทางที่เธอไม่กล้าที่จะคิด

“แต่ว่า......” จิ้นเฟิงเฉินหันไป เจอกับสายตาที่ลึกซึ้งของเจียงสื้อสื้อ ในใจก็ได้มีความทำใจไม่ได้เกิดขึ้น

ต่อให้พูดว่าเขาลืมเรื่องอดีตแล้ว งั้นเมื่อก่อนเขากับเธอก็เป็นสามีภรรยากันจริงใช่ไหม?

ในใจมีความสงสัยมากไป เขายังไม่ทันได้ถาม ก็ได้ถูกซ่างกวนหยวนผลักเข้าไปในห้อง แล้วก็ปิดประตูอย่างแรง

แล้วก็ล็อก!

“หยวนหยวน” จิ้นเฟิงเฉินมองซ่างกวนหยวนด้วยความไม่เข้าใจ

ซ่างกวนหยวนก็ได้เอาหลังพิงประตู แสงในห้องมืดเล็กน้อย สีหน้าของเธอก็ได้มืดมิดเหมือนกัน

ตึ้งๆๆ ——

เจียงสื้อสื้อออกแรงเคาะประตู “ซ่างกวนหยวน เธอคิดว่าสามารถที่จะซ่อนเขาไปได้ตลอดชีวิตเหรอ? เธอสังเกตเห็นแล้วใช่ไหมว่าที่จริงเขาไม่ได้ลืมฉันไปจนหมด เพราะงั้นก็ได้กลัว!”

ไม่ว่าเธอเคาะยังไง ตะโกนยังไง ข้างในก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยสักนิด

จิ้นเฟิงเหราก็ทำได้แค่เข้าไปห้ามเธอ “พี่สะใภ้ ไม่ต้องเคาะแล้ว ต่อให้พี่เคาะจนประตูพังไป เธอก็ไม่มีทางเปิดประตู”

“หรือว่าจะยอมแพ้ไปแบบนี้เหรอ?” เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างข่มขืนสักพัก “พี่ชายนายอยู่ข้างในแท้ๆ ฉันกลับไม่มีทางที่จะเอาตัวเขากลับบ้านได้ ฉันมันไร้ประโยชน์จริงๆ”

“พี่สะใภ้ นี่ไม่ใช่ความผิดของพี่” จิ้นเฟิงเหรามองพ่อบ้านสักพัก ก็ได้พูดเสียงเบาๆ ว่า “พี่สะใภ้ พวกเรากลับไปที่บ้านก่อน แล้วก็ไปคิดหาวิธีดีๆ ต้องมีวิธีที่พาพี่ชายผมกลับบ้านได้แน่”

เจียงสื้อสื้อมองไปยังประตูที่ถูกปิดแน่น ก็ได้ยกมือค่อยๆ ไปวางบนนั้น พูดอย่างจริงจังและหนักแน่นว่า “เฟิงเฉิน ฉันต้องมาพาคุณกลับบ้านแน่”

พูดจบ ก็ได้กลับไปอย่างทำใจไม่ได้