ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1221

​เสียงด้านนอกเงียบไป

ซ่างกวนหยวนถอนหายใจอย่างโล่งอก ลืมตาขึ้น ก็สบตาเข้ากับสายตาที่มองมาด้วยความสงสัย

เธอยกยิ้ม “คุณมีเรื่องอยากจะถามฉันเยอะมากใช่​ไหมคะ”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า

เธอก้มหน้าลง แล้ว​เม้มปาก​ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ไม่ว่าคุณอยากจะถามอะไร ขอให้​จำไว้ว่าฉันไม่เคยคิดจะทำร้ายคุณ ฉันรักคุณจริงๆ​ รักคุณ​มาก”

อย่างที่เจียงสื้อสื้อพูดไว้ เขาไม่ได้ลืมความทรงจำ​ในอดีตไปทั้งหมด​ อย่างน้อยความทรงจำ​ในส่วนลึก​ของเขายังมีอดีตของเขากับเจียงสื้อสื้ออยู่

ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่พูดแบบนั้นออกมา

พอคิดได้แบบนี้​ เธอก็ยิ้มเยาะ​กับตัวเอง​

เจียงสื้อสื้อพูดถูก เธอกลัวแล้วจริงๆ

จิ้นเฟิงเฉินมองเธอ แววตาของเขาลึกล้ำสุดจะคาดเดา มองไม่เห็นอารมณ์ใดๆของ​เขาเลย

ไม่รู้ว่าเขามองผิดไปเองหรือเปล่า​ เขารู้สึกว่ารอบตัว​ของ​เธอครอบคลุม​ไปด้วยความเศร้าโศก หัวใจของเขาสั่นเครือ​เล็กน้อย​

เขาก้าวไปข้างหน้า แล้ว​เอื้อมมือออกไปและกอดเธอไว้

กลิ่นกายเย็นสบาย​ที่เป็นเอกลักษณ์​ของเขาพุ่งเข้ามาในจมูกของเธอ ขอบตาของเธอเริ่มร้อนผ่าว​โดยควบคุม​ไม่ได้

ซ่างกวนหยวนขยำเสื้อของเขาไว้แน่น ฝังใบหน้าของเธอไว้ในอ้อมกอดของเขา แล้วเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น​ขึ้นมา

เธอกลัวจริงๆ ว่าเขาจะจำเรื่องทุกอย่างขึ้นมาได้ แล้วทิ้งเธอกลับไปหาเจียงสื้อสื้อ

แม้ว่าเธอจะแย่งชิงความรัก​ครั้งนี้​มาด้วยวิธีไร้ยางอาย แต่เธอก็ไม่ยอมคืนเขากลับไปแน่ๆ​

“หยวนหยวน อย่าร้องไห้” จิ้นเฟิงเฉินยกมือขึ้น แล้วลูบหลังเธออย่างอ่อนโยน​

ซ่างกวนหยวนออกจากอ้อมกอดของเขา ยกมือเช็ดน้ำตาทิ้ง แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา

“คุณจะทิ้งฉันไปไหมคะ” เธอถาม

จิ้นเฟิงเฉินส่ายหน้า​“ไม่ครับ”

คำตอบนี้ ไม่ได้ทำให้เธอ​รู้สึก​มั่นใจเลย

เธอคิดอยู่สักพัก​ จึงถามออกมาอีก “คุณรู้สึกยังไง​ตอนที่เห็นเจียงสื้อสื้อคะ”

“รู้สึกยังไง​อะไรครับ” จิ้นเฟิงเฉินไม่เข้าใจความหมาย​ที่เธอถาม

“ก็หมายความ​ว่า​ตอนเห็นเธอคุณรู้สึกคุ้นเคยหรือเปล่า”

จิ้นเฟิงเฉินนิ่งคิดอย่างจริงจัง ก่อนจะตอบตามความจริง “รู้สึก​คุ้นเคยอยู่​เหมือนกัน​ครับ​”

หัวใจของซ่างกวนหยวนหดหู่​ ในความทรงจำ​ส่วนลึกของเขายังคงไม่ลืมเจียงสื้อสื้อไป

พอเห็นสีหน้าของเธอเปลี่ยนไป จิ้นเฟิงเฉินจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า​”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ซ่างกวนหยวนยิ้มแหย​ แล้วพูดต่อ “ที่จริงแล้ว ในบทสนทนา​ที่​พวกเราคุย​กัน​ คุณน่าจะพอเดาอะไรได้บ้างแล้ว​ใช่ไหม​คะ​”

“อืม” จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า “ผมรู้ว่าคุณ​เจียงสื้อสื้อกับผมเคยรู้จักกันมาก่อน และความสัมพันธ์คงไม่ธรรมดา​ด้วย”

ครั้งแรก​ที่​เห็นคุณเจียงสื้อสื้อที่สนามบิน เขาก็เดาอะไรได้บ้างแล้ว

แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ชอบเจียงสื้อสื้อเท่าไหร่​ เขาจึงไม่พูดถึงเรื่องนี้เลย

หลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ เขาจึงมั่นใจได้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับเจียงสื้อสื้อคงไม่ธรรมดา

ซ่างกวนหยวนยิ้ม แล้ว​ยอมรับอย่างตรงไปตรงมา “อืม พวกคุณเคยเป็นสามีภรรยากันมาก่อนค่ะ”

จิ้นเฟิงเฉินไม่แปลกใจเลย เขาแค่ถามออกมาเสียงเรียบ “ผมกับเธอรักกันมากอย่างนั้นเหรอครับ”

ซ่างกวนหยวนไม่ตอบเขา แต่ถามขึ้นมาแทน “ตอนนี้คุณรู้ความสัมพันธ์ระหว่าง​คุณกับเธอแล้ว คุณจะกลับไปหาเธอไหมคะ”

กลับไปหาเจียงสื้อสื้ออย่างนั้น​เหรอ​

คิ้วคมขมวดเข้าหากันแน่น ในสมองของจิ้นเฟิงเฉินปรากฏ​ภาพที่เจียงสื้อสื้อกำลังร้องไห้อย่างเศร้าเสียใจขึ้น​มา​ ทำให้​เขารู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก

“คุณจะกลับไปหาเธอไหมคะ” ซ่างกวนหยวนถามซ้ำขึ้นมา​อีก​ครั้ง​ พร้อมกับจ้องมองเขาอย่างจริงจัง​ ภายในใจรู้สึกตื่น​กลัวขึ้นมา

เธอกลัวที่จะได้ยินคำตอบที่บอกว่าจะกลับไปของเขา

“ไม่ครับ” จิ้นเฟิงเฉินวางมือไว้บนไหล่ของเธอ แล้วเอนตัวลงไปสบตากับแววตาที่หลงทางของเธอ และพูดอย่างอ่อนโยน​ “ชีวิต​ของ​ผมคุณเป็นคนช่วยไว้ แล้วผมเองก็ลืมเรื่องในอดีตไปแล้ว จะกลับไปหาเธอได้ยังไง​”

ซ่างกวนหยวนหลั่งน้ำตาด้วยความดีใจ เธอเอนตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น “เฟิงเฉิน ฉันรักคุณ​มากจริงๆ​ คุณ​อย่าทิ้งฉันไปนะคะ”