ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1222
ซ่างกวนเชียนเลิกงานกลับมา ได้ยินพ่อบ้านรายงานว่าวันนี้เจียงสื้อสื้อมาที่นี่
“หยวนหยวนเป็นอย่างไรบ้าง” ซ่างกวนเชียนถอดเสื้อสูทออก แล้วถามเสียงเรียบ
พ่อบ้านรับเสื้อสูทไปอย่างรวดเร็ว แล้วตอบว่า “คุณหนูไม่เป็นไรครับ”
“แล้วตอนนี้เธออยู่ไหน” ซ่างกวนเชียนดึงเนคไทของเขาออก
“ชั้นบนครับ”
ซ่างกวนเชียนลืมตามองขึ้นไปชั้นบน แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย “เธอไปเยี่ยมคุณย่าบ้างไหม”
พ่อบ้านพยักหน้า “ไปแล้วครับ”
“งั้นก็ดีแล้ว”
ซ่างกวนเชียนปลดกระดุมแขนเสื้อ แล้วดึงแขนเสื้อขึ้นทั้งสองข้าง เผยให้เห็นข้อมือที่ผอมบาง
เขาเตรียมจะเดินไปที่ห้องนั่งเล่น
“คุณหนูครับ” พ่อบ้านเรียกขึ้นมากะทันหัน
เขาหันกลับไปมอง จึงเห็นซ่างกวนหยวนที่ไม่รู้ว่ายืนอยู่ตรงบันไดตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอมองลงมา แล้วจ้องหน้าเขาด้วยแววตาเย็นชา
ซ่างกวนเชียนกระตุกยิ้ม ในรอยยิ้มแฝงได้ด้วยความเยาะเย้ย “ผมไม่ได้พูดอะไรไม่ดีเกี่ยวกับเธอนะ”
ซ่างกวนหยวนมองเขาเงียบๆ สักพัก เธอก็พูดขึ้นช้าๆ“ฉันมีอะไรจะคุยกับคุณ”
ซ่างกวนเชียนเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ นี่พระอาทิตย์ขึ้นจากทางทิศตะวันตกแล้วหรือเปล่า
นี่เธอยอมเอ่ยปากพูดกับเขาเองเลยเหรอ
“มีเรื่องอะไร” ซ่างกวนเชียนถามอย่างเฉยเมย พยายามระงับความตกใจภายในใจของเขาไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเฉยเมย
“ไปคุยกันที่ห้องทำงาน”
พอพูดจบ ซ่างกวนหยวนก็หันกลับเดินตรงไปที่ห้องทำงาน
ซ่างกวนเชียนยืนคิดอยู่สักพัก ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป
พอเขาเดินเข้าไปในห้องทำงาน เขาก็เห็นซ่างกวนหยวนยืนอยู่ริมหน้าต่าง เขาเดินไป แล้วถามเสียงเรียบ “เธออยากจะพูดอะไร”
ซ่างกวนหยวนหันกลับมา ดวงตาที่เย็นชาของเธอมองหน้าเขา แล้วพูดว่า “ฉันต้องการแต่งงานกับเฟิงเฉิน”
น้ำเสียงของเธอเหมือนสิ่งที่เธอกำลังพูดไม่เกี่ยวข้องกับตัวเธอเองเลย
“จะแต่งงานอย่างนั้นเหรอ” ซ่างกวนเชียนอุทาน “เธอบ้าไปแล้วเหรอ”
“ฉันไม่ได้บ้า” ซ่างกวนหยวนหยวนดึงสายตากลับมา แล้วมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง
ซ่างกวนเชียนยิ้มเยาะ “ถ้าเธอไม่ได้บ้า ทำไมถึงคิดที่จะแต่งงานกับผู้ชายที่แต่งงานแล้วกันล่ะ”
“เพราะคุณย่า”
พอพูดถึงคุณย่า ซ่างกวนเชียนก็นิ่งเงียบไป
ภายในห้องทำงานตกอยู่ในเงียบสงัด
ซ่างกวนหยวนหลับตาลง ปกปิดความเศร้าในดวงตาของเธอ แล้วพูดเบาๆ “คุณย่าเป็นญาติที่ฉันเหลืออยู่เพียงคนเดียวในโลกนี้ ท่านบอกว่าท่านอยากเห็นฉันแต่งงาน ฉันจะปล่อยให้ท่านผิดหวังได้ยังไง”
ญาติเพียงคนเดียวอย่างนั้นเหรอ
ซ่างกวนเชียนยกยิ้มเย้ยหยันตัวเอง แสดงว่าในใจของเธอเขาไม่ใช่ญาติของเธออีกต่อไปแล้ว
เธอช่างไร้ความเมตตาเหลือเกิน
“ดังนั้น เฟิงเฉินกับฉันจำเป็นต้องแต่งงานกัน” ซ่างกวนหยวนหันกลับมา แล้วสบตาเข้ากับแววตาปวดใจของเขาโดยไม่คาดคิด
หัวใจ เหมือนถูกอะไรบางอย่างทิ่มแทง
เธอรีบหลบตา แล้วพูดเสียงเรียบ “เรื่องนี้จำเป็นต้องขอให้คุณจัดการ”
ซ่างกวนเชียนเงยหน้าขึ้น แล้วยักยิ้ม “หยวนหยวน ผมเป็นอะไรสำหรับเธอ”
น้ำเสียงทุ้มต่ำ เต็มไปด้วยความอัดอั้น
เหมือนกำลังต่อว่า
เกี่ยวกับคำถามของเขา ซ่างกวนหยวนทำเหมือนหูหนวกไม่ได้ยิน แล้วพูดพึมพำกับตัวเอง “ถ้าเมื่อก่อนคุณย่าไม่ยืนกราน พ่อแม่ของฉันคงไม่รับคุณมาเป็นลูกบุญธรรม ดังนั้นสิ่งที่คุณมีทุกวันนี้เป็นคุณย่าที่ให้กับคุณ”
พอได้ยินแบบนั้น ซ่างกวนเชียนก็หัวเราะออกมา หัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง “คุณต้องการให้ผมตอบแทนอย่างนั้นเหรอ”
“หรือว่าไม่ควรล่ะ” ซ่างกวนหยวนหันกลับมา แล้วมองหน้าเขาด้วยแววตาเย็นชา
เขาไม่ได้คิดว่ามันไม่ควร
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！