ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1223
ไม่นาน ทุกอย่างก็เป็นไปตามที่ฟางยู่เชินวางแผนไว้อย่างราบรื่น
เจียงสื้อสื้อก้มหน้าลง แล้วเดินตามหลังพ่อบ้านเข้าไปในบ้าน
พ่อบ้านหยุดเดิน ให้คนรับใช้ที่มาใหม่ยืนเรียงกันเป็นแถว แล้วพูดเสียงดังว่า “จากนี้ไป ที่นี่จะเป็นที่ที่พวกเธอทำงาน ทุกคนต้องตั้งใจทำงาน ทำอะไรต้องคล่องแคล่ว เข้าใจไหม”
“ค่ะ” สาวใช้มาใหม่ตอบพร้อมกัน
พ่อบ้านยิ้มอย่างพอใจ “ไม่เลว เชื่อฟังดีมาก”
จากนั้น เขาก็เดินหยุดอยู่ตรงหน้าเจียงสื้อสื้อ แล้วมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างพิจารณา แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย
คุณชายสั่งเขาไว้ ให้จัดหญิงสาวคนนี้ไปดูแลคุณชายเฟิงเฉิน
เขาถือได้ว่าตัวเองเฝ้าดูคุณชายมาตั้งแต่เล็กจนโต ส่วนใหญ่จะเดาความคิดของคุณชายได้ในระดับหนึ่ง แต่ในครั้งนี้เขาเดาไม่ออกจริงๆ ว่าคุณชายคิดยังไง
เพราะหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านั้นธรรมดาเกินไป ธรรมดามากถึงขนาดที่พาเธอไปอยู่ในกลุ่มฝูงชนคงจะหาเธอไม่เจอ
เจียงสื้อสื้อขยุ้มชายเสื้ออย่างประหม่า ไม่กล้ามองหน้าเขา
แม้ว่าเธอจะปลอมตัว จนมองไม่เห็นรูปลักษณ์ดั้งเดิมเลย แต่เธอก็อดที่จะกลัวไม่ได้ ไม่กล้ามองเขา เพราะกลัวว่าจะถูกจับได้ถึงความผิดปกติ
สุดท้ายสายตาก็มาหยุดอยู่บนใบหน้าของเธอ แล้วพ่อบ้านก็พูดขึ้นมา “เธอรับผิดชอบดูแลคุณชายเฟิงเฉิน”
พอได้ยินแบบนี้ ดวงตาของเจียงสื้อสื้อก็เป็นประกายขึ้นมา แล้วรีบตอบอย่างรวดเร็ว “ค่ะ”
ในที่สุดก็สามารถเข้าใกล้เฟิงเฉินได้สักที
เธอแทบจะร้องไห้ออกมา รีบบีบฝ่ามือของเธอไว้แน่น เพื่อกลั้นน้ำตาของเธอกลับเข้าไป
เธอจะร้องไห้ออกมาไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะต้องทำให้พ่อบ้านเกิดความสงสัยแน่นอน
ซ่างกวนหยวนเดินลงมา เห็นคนยืนเรียงกันเป็นแถว เธอจึงเดินเข้าไปดู “พ่อบ้าน นี่กำลังทำอะไรอยู่”
พอได้ยินเสียง พ่อบ้านก็รีบหันกลับมา แล้วตอบตามความจริง “นี่เป็นสาวใช้ที่คุณชายจ้างเข้ามาใหม่ครับ”
ซ่างกวนหยวนเหลือบมองสาวใช้ที่เข้ามาใหม่ แล้วขมวดคิ้ว “ที่บ้านไม่มีคนรับใช้แล้วเหรอ”
“กำลังคนไม่พอครับ อีกอย่างคุณหนูก็กลับมาแล้วด้วย แล้วยังมีคุณชายเฟิงเฉินเพิ่มเข้ามา ดังนั้นคุณชายก็เลยจ้างสาวใช้เข้ามาเพิ่มครับ”
ซ่างกวนหยวนพยักหน้า เพื่อแสดงให้เห็นว่าเข้าใจแล้ว เธอหันหลังกลับ กำลังจะเดินจากไป แต่เธอบังเอิญเห็นเจียงสื้อสื้อเข้า จากหางตา เธอหันกลับมา แล้วเดินตรงเข้าไปหาเธอ
“เธอชื่ออะไร?”
เจียงสื้อสื้อตอบอย่างกลัวๆ“ซูหยุนค่ะ”
ซ่างกวนหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอรู้สึกคุ้นมาก
โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น เหมือนเธอจะเคยเห็นจากที่ไหนมาก่อน
ทันใดนั้นเอง ดวงตาของเธอก็หรี่ตาลง เหมือนเจียงสื้อสื้อนั่นเอง
เจียงสื้อสื้อเองก็มีดวงตาแบบนี้ คมชัดใสสะอาด
ความเกลียดชังพุ่งเข้ามาในหัวใจของเธอ เธอหันศีรษะกลับ แล้วพูดอย่างเย็นชา “ไม่เอาคนนี้ ไล่เธอออกไปซะ”
พอพ่อบ้านได้ยินแบบนั้น ก็แปลกใจเป็นอย่างมาก “ทำไมล่ะครับ”
เจียงสื้อสื้อเองก็ตกใจเช่นกัน เธออุตส่าห์ได้เข้ามาในบ้านของตระกูลซ่างกวนแล้ว จะให้ถูกขับไล่ไปเร็วแบบนี้ได้ยังไงกัน
“ฉันไม่ชอบเธอ”
เหตุผลของซ่างกวนหยวนนั้นง่ายมาก ขอแค่เหมือนเจียงสื้อสื้อ เธอไม่เอาสักคน
เธอกลัวว่าจิ้นเฟิงเฉินเห็นเธอทุกวัน จะจำทุกอย่างขึ้นได้สักวันหนึ่ง
เธอจะต้องระมัดระวังให้ดี ขอแค่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเจียงสื้อสื้อ จะให้ปรากฏตรงหน้าจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้
“แต่ทุกคนเป็นคนที่คุณชายเลือกมากับมือเลยนะครับ” พ่อบ้านรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย
ซ่างกวนหยวนยิ้มเยาะ “ฉันไม่เอาก็คือไม่เอา เขาไม่มีสิทธิ์มายุ่ง”
ไม่ได้ เธอจะยืนนิ่งไม่ทำอะไรเลยแบบนี้ไม่ได้ เธอต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
เจียงสื้อสื้อกลอกตาไปมา แล้วพูดอย่างขลาดกลัว “คุณหนูคะ กรุณาให้ฉันอยู่ต่อเถอะนะคะ ฉันคนเดียวทำงานได้เท่ากับสองคน รับรองว่าฉันจะทำความสะอาดบ้านให้สะอาดหมดจดอย่างแน่นอนค่ะ”
“ฉันยอมจ้างคนเพิ่มอีกหนึ่งคน ก็ไม่ยอมให้เธออยู่ต่อ” ท่าทีของซ่างกวนหยวนหนักแน่นมาก
“คุณหนูคะ ขอร้องเถอะค่ะ ได้โปรดให้ฉันอยู่ต่อเถอะนะคะ แม่ของฉันยังรอเงินเดือนของฉันเพื่อประทังชีวิต” เจียงสื้อสื้อพูดขอร้องอย่างน่าสงสาร
พ่อบ้านเองก็ช่วยพูดเกลี้ยกล่อมด้วย “คุณหนูครับ ให้เธออยู่ต่อเถอะครับ จะหาคนใหม่ที่เหมาะสมเจอมันยุ่งยากมากจริงๆครับ”
ซ่างกวนหยวนเหลือบมองเจียงสื้อสื้ออย่างเย็นชา “ช่างเถอะ ให้เธออยู่ต่อก็ได้”
สุดท้ายเธอก็ใจอ่อนจนได้
พอได้ยินว่าตัวเองอยู่ที่นี่ต่อได้ เจียงสื้อสื้อก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วแสร้งทำสีหน้าซาบซึ้งใจมองไปทางซ่างกวนหยวน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！