ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1224
เล่นป้องกันเข้มงวดขนาดนี้ เจียงสื้อสื้อนึกว่าคงจะไม่ได้เจอจิ้นเฟิงเฉินในเวลาอันสั้นนี้แน่ๆ จึงรู้สึกกระวนกระวายใจ
แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ช่วงบ่ายเธอจะได้เจอกับเขา
ขณะที่เธอกำลังทำความสะอาดห้องอาหาร จู่ๆจิ้นเฟิงเฉินก็เดินเข้ามา แล้วถามอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่ทราบว่าน้ำส้มอยู่ตรงไหนครับ”
เธอหันหลังให้ประตู พอเธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ เธอรีบหันกลับไป ใบหน้าที่ตราตรึงเข้าไปในกระดูก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเธอ
“เฟิง...” เธอเรียกชื่อเขาโดยไม่รู้ตัว
“ไม่ทราบว่าน้ำส้มอยู่ตรงไหนครับ”
จิ้นเฟิงเฉินถามซ้ำ ขัดจังหวะเธอพูดพอดี น้ำเสียงที่เหินห่างและสุภาพของเขา ทำให้เธอได้สติกลับมาทันที
เธอควบคุมอารมณ์เศร้าของเธอไว้ แล้วเม้มปากยิ้มละไม “น้ำส้มอยู่ในตู้เย็นค่ะ ให้ฉันไปเอามาให้คุณไหมคะ”
จิ้นเฟิงเฉินยกยิ้มแล้วตอบ “ไม่เป็นไรครับ ผมไปเอาเองได้”
ยืนมองเขาเดินเข้าไปในครัว เจียงสื้อสื้อก็บีบฝ่ามือของเธอแน่น เพื่อระงับความรู้สึกไม่เจ็บปวดภายในอก
ดูเหมือนว่าเธอจะต้องมองเขาในฐานะเจ้านายของที่นี่ แล้วลืมไปชั่วคราวว่าเขาเป็นเฟิงเฉินของเธอ
จิ้นเฟิงเฉินเดินออกมาพร้อมกับน้ำส้มในมือ เขาเดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าเธอ ก่อนจะมองเข้าไปใกล้ๆ แล้วถามยิ้มๆ “คุณมาใหม่เหรอครับ”
เจียงสื้อสื้อรู้สึกประหลาดใจ “คุณรู้ว่าฉันมาใหม่เหรอคะ”
“ผมก็กำลังถามคุณอยู่นี่ไง” จิ้นเฟิงเฉินคิดว่าเธอซื่อบื้อเล็กน้อย
“อ๋อ” เจียงสื้อสื้อก็นึกขึ้นมาได้ทันที “ใช่ค่ะ ฉันเพิ่งมาใหม่”
“หยวนหยวนบอกผมว่ามีสาวใช้เข้ามาใหม่หลายคน ผมก็นึกว่าจะอายุค่อนข้างสูง คิดไม่ถึงว่าจะอายุน้อยขนาดนี้”
เจียงสื้อสื้อหุบยิ้ม “อย่างนั้นเหรอคะ”
“อืม” จิ้นเฟิงเฉินเปิดน้ำส้มขึ้นมาดื่ม แล้วถามออกไปลอยๆ “คุณเป็นคนเมืองหลวงเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ”
“แล้วคุณรู้ไหมว่าที่เมืองหลวงมีที่เที่ยวที่สนุกที่ไหนบ้าง”
“คุณอยากจะออกไปเที่ยวเหรอคะ” เจียงสื้อสื้อไม่ได้ตอบเขา แต่กลับถามลองเชิงดู
จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าตามความจริง “ถูกต้องครับ อยู่บ้านมันน่าเบื่อ ผมอยากออกไปเดินเล่น”
“คุณหนูยอมให้คุณออกไปเหรอคะ”
ดูจากความระมัดระวังของซ่างกวนหยวน ต้องไม่ยอมให้เขาออกไปข้างนอกแน่นอน เพราะตอนนี้ตระกูลจิ้นกับตระกูลฟางต่างก็รู้ว่าเขากลับมาแล้ว
“ไม่ยอม” จิ้นเฟิงเฉินเม้มริมฝีปากของเขา ดูไร้เดียงสาแต่กลับอ่อนโยนด้วย “เธอคงกลัวอะไรบางอย่าง จึงไม่ยอมให้ผมออกไปข้างนอกคนเดียว”
เพราะแย่งชิงคนรักของคนอื่นมา ซ่างกวนหยวนถึงได้กลัว
กลัวจะเสียเขาไป
เจียงสื้อสื้อแสยะยิ้ม “ถ้าคุณต้องการล่ะก็ วันหลังฉันจะแอบพาคุณออกไปเดินเล่นเองค่ะ”
ดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินเป็นประกายขึ้นมาทันที “คุณพูดจริงเหรอครับ”
“จริงค่ะ แต่ต้องรอให้คุณหนูไม่อยู่บ้านก่อน”
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ตกลงตามนี้นะครับ”
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ได้ค่ะ ตกลงตามนี้”
จิ้นเฟิงเฉินยิ้มราวกับเด็กไร้เดียงสา
ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่าเขาความจำเสื่อมก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเสมอไป เพราะเธอไม่เคยเห็นเขายิ้มได้สบายใจและมีความสุขขนาดนี้มาก่อน
เธอมองเขาอย่างลึกซึ้ง อยากจะจดจำท่าทางของเขาในตอนนี้ไว้ในสมอง
“เฟิงเฉินคะ”
เสียงของซ่างกวนหยวนดังมาจากข้างนอก
สีหน้าของเจียงสื้อสื้อเปลี่ยนไปทันที จะให้ซ่างกวนหยวนเห็นไม่ได้ว่าเธอกับจิ้นเฟิงเฉินเจอกันแล้ว
ดังนั้น เธอจึงพูดเสียงต่ำ “อย่าบอกว่าคุณเจอฉันนะคะ”
จิ้นเฟิงเฉินดูงุนงงกับคำพูดของเธอมาก“หมายความว่ายังไงครับ”
“ไม่ต้องสนใจหรอกค่ะว่าหมายความว่ายังไง ทำตามที่ฉันพูดก็พอแล้ว”
พอพูดจบ เจียงสื้อสื้อก็รีบเข้าไปซ่อนในห้องครัว
ซ่างกวนหยวนเดินเข้าไปในห้องอาหาร เห็นจิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่ในนั้น จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณมาทำอะไรที่นี่คะ”
“ผมหิวน้ำ อยากจะดื่มน้ำส้มครับ” จิ้นเฟิงเฉินยกน้ำส้มในมือขึ้นดื่ม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！