ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1225
ในวันครบรอบของห้างสรรพสินค้า บรรยากาศดูครึกครื้นมาก มีลูกค้าเข้ามาเยอะขึ้นด้วย
เหลียงซินเวยตั้งแต่เช้าจรดค่ำ แทบไม่มีเวลาพักผ่อนเลย คอยยืนรับแขกตลอดเวลา
แม้ว่าเธอจะสวมรองเท้าส้นต่ำ แต่ทำงานหนักแบบนี้ก็ทำให้เธอรับไม่ไหวเหมือนกัน
รอจนลูกค้าเริ่มน้อยลง เธอจึงหลบอยู่ในห้องเก็บของ แล้วถอดรองเท้าออก
ซี๊ด
เธอสูดหายใจเข้า แล้วก้มหน้าลง แววตามองไปที่เท้าเล็กๆ ของเธอ ที่ถูกเสียดสีจนตุ่มน้ำแตก เจ็บจนทำให้เธอขมวดคิ้วแน่น
ถึงแม้จะเจ็บ แต่งานก็ต้องดำเนินต่อไป
เธอดึงพลาสเตอร์ยาออกมาจากกระเป๋าของเธอ แล้วฉีกมันออก ก่อนจะนำมาแปะที่บาดแผล
แบบนี้คงจะยืดเวลาได้อีกสักพัก
“เวยเวย”
เสียงของผู้จัดการดังมาจากด้านนอก เธอรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ค่ะผู้จัดการ ฉันอยู่ในนี้ค่ะ”
ผ่านไปสักพัก ผู้จัดการก็เดินเข้ามา พอเห็นเธอนั่งพักอยู่ จึงโกรธเล็กน้อย “เธอมาทำอะไรอยู่ที่นี่ ไม่รู้หรือไงว่าข้างนอกยุ่งมากแค่ไหน”
“ขอโทษค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
เหลียงซินเวยรีบสวมรองเท้าอย่างรวดเร็ว แต่ตอนที่แตะถูกบาดแผล เธอก็อดที่จะส่งเสียงซี๊ดอย่างเจ็บปวดออกมาไม่ได้
“เธอเป็นอะไร” ผู้จัดการรีบถาม
เธอยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมา “ไม่เป็นไรค่ะ ตรงปลายเท้ามีตุ่มน้ำพองขึ้นมา ตอนนี้ฉันติดพลาสเตอร์ยาเรียบร้อยแล้วค่ะ”
ผู้จัดการมองที่เท้าของเธอ แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไม่เป็นไรจริงๆเหรอ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ใส่ส้นสูงก็จะเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอคะ ชินกับมันแล้วค่ะ”
ผู้จัดการพยักหน้า “งั้นก็ดีแล้ว รีบออกไปช่วยงานข้างนอกเถอะ”
น้ำเสียงดูผ่อนคลายลงมากอย่างเห็นได้ชัด
เหลียงซินเวยพยักหน้า แล้วรีบเดินออกไป
การทำงานหนักยังคงดำเนินไปอีกหลายชั่วโมง จนกระทั่งห้างปิด ร้านอาหารปิดลง พนักงานทุกคนเริ่มทำความสะอาดร้าน
เหลียงซินเวยรู้สึกเหมือนร่างกายของเธอกระดูกเคลื่อนไปหมด ปวดเมื่อยไปทุกที่ เธอแทบอยากจะกลับบ้านไปพักผ่อนให้เร็วที่สุด
เธอกับเพื่อนร่วมงานเดินออกจากที่จอดรถชั้นใต้ดิน แล้วเดินตรงไปที่ป้ายรถเมล์
ทันทีที่เธอไปถึงชานชาลา ก็มีรถมาจอดตรงหน้าเธอพอดี
เดิมทีเธอคิดว่ามารับคนอื่น เธอจึงเดินเลี่ยงไปอีกหน่อย
“เวยเวย”
ทันใดนั้นเสียงที่คุ้นเคยก็ดังเข้ามาในหู
เธอหันกลับ แล้วมองไปตามเสียง จึงเห็นกู้เนี่ยนนั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับ
“เวยเวย นั่นเพื่อนของเธอไม่ใช่เหรอ” เพื่อนร่วมงานตื่นเต้นมากกว่าเธออีก เธอพูดพร้อมกับดึงชายเสื้อของเธอ
“เบาเสียงหน่อยสิ” เหลียงซินเวยมองไปรอบๆ อย่างเขินอาย ก่อนจะเดินไป แล้วก้มตัวลงมองเข้าไปในรถ “คุณมาที่นี่ได้ยังไงคะ”
กู้เนี่ยนยกยิ้ม “ถ้าผมบอกว่าขับรถผ่านมาพอดี คุณจะเชื่อไหมครับ”
ถ้าเป็นช่วงกลางวัน เธออาจจะเชื่อก็ได้
แต่ตอนนี้มันดึกมากแล้ว...
พอเห็นเธอนิ่งคิดอย่างจริงจัง กู้เนี่ยนก็ยิ้มกว้างมากขึ้น ก่อนจะลูบคาง “ขึ้นรถเถอะครับ ฉันจะพาไปส่ง”
เหลียงซินเวยเหลือบมองเพื่อนร่วมงานของเธอด้วยความลำบากใจ แล้วนิ่งคิด ก่อนจะถามอย่างเกรงใจ “คุณช่วยไปส่งเพื่อนร่วมงานฉันกลับบ้านด้วยได้ไหมคะ”
กู้เนี่ยนพยักหน้าโดยไม่ลังเล “ได้ครับ ขึ้นรถได้เลยครับ”
พอเพื่อนร่วมงานได้ยินแบบนี้ ทุกคนก็ดีใจมาก แล้วรีบผลักเหลียงซินเวยเข้าไปในรถ
ทันทีที่ฉันขึ้นขึ้นนั่งบนรถ เพื่อนร่วมงานของเธอก็อดที่จะถามออกมาไม่ได้ “คุณกำลังตามจีบเวยเวยอยู่หรือเปล่าคะ”
“ส้งหร่าน เธอกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่” เหลียงซินเวยตกใจจนเรียกชื่อเต็มของเธอ
และคุณก็ไม่สบอารมณ์ต่อความไม่เอาถ่านของเพื่อนตนเอง “นี่ฉันกำลังช่วยเธออยู่นะ ถ้าฉันจะไม่ช่วยถามให้ชัดเจน แล้วเขามีเจตนาไม่ดีขึ้นมาจะทำยังไง”
“พี่กู้ไม่ใช่คนแบบนั้นนะ”
เหลียงซินเวยกลัวว่ากู้เนี่ยนจะโกรธจึงรีบพูดอธิบาย “พี่กู้คะ เพื่อนร่วมงานของฉันแค่พูดล้อเล่น ไม่ต้องใส่ใจนะคะ”
กู้เนี่ยนเงยหน้าขึ้นมองกระจกมองหลัง แม้ว่ารถจะมืด แต่เขาก็ยังสามารถเห็นท่าทางตื่นตระหนกของเธอได้
เขาอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ “พี่ไม่ใส่ใจหรอก”
“เธอบอกว่าเขาไม่ใช่คนแบบนั้น คงไม่รังเกียจที่ฉันจะถามคำถามนั้นออกมาใช่ไหม” ส้งหร่านยิ้มแล้วมองกู้เนี่ยนที่นั่งตรงที่นั่งคนขับ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！