ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1226
ฟางยู่เชินเดินลงไปชั้นล่าง เตรียมจะเทน้ำดื่มในห้องครัว แล้วได้ยินเสียงกลอนประตูถูกเปิด
เขาหันกลับไปมอง จึงเห็นกู้เนี่ยนเดินเข้ามาพอดี
“ทำไมกลับมาดึกขนาดนี้ล่ะ”
กู้เนี่ยนนึกว่าทุกคนพักผ่อนไปแล้ว พอมีเสียงทักขึ้นมากะทันหันก็ทำให้เขาสะดุ้งตกใจ เขาเงยหน้าขึ้น พบว่าเป็นฟางยู่เชิน เขาจึงกล่าวทักทายอย่างสุภาพ “คุณชายยู่เชิน”
“ไม่ต้องพูดเป็นทางการแบบนั้นก็ได้” ฟางยู่เชินเดินเข้าไป “เฟิงเหราบอกว่านายจะมาถึงเมืองหลวงตอนบ่าย ทำไมนายถึงกลับมาถึงตอนนี้ล่ะ”
“ผมแวะไปหาเพื่อนมาครับ”
“เพื่อนเหรอ” ฟางยู่เชินเลิกคิ้วขึ้น “เวยเวยใช่ไหม”
“คุณรู้ได้ยังไงครับ” กู้เนี่ยนประหลาดใจ
ดวงตาของฟางยู่เชินเป็นประกาย “เดาเอาน่ะ”
พอเขาเดินทางมาถึงเมืองหลวง ก็ตรงไปหาเวยเวยก่อน เห็นได้ชัดว่าเขาจริงจังกับเธอมากแค่ไหน
แต่ไม่รู้ว่าเวยเวยคิดยังไงกับเขา
กู้เนี่ยนเห็นว่าเขากำลังเหม่อลอย จึงถามออกมา “คุณมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”
ฟางยู่เชินได้สติกลับมา แล้วยกยิ้มบางๆ “ไม่มีอะไร ขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นบนเถอะ”
พอพูดเสร็จ เขาก็หันหลังเดินตรงไปที่ห้องครัว
กู้เนี่ยนกุมมือตัวเอง ท่าทางดูลังเลเล็กน้อย “คุณชายยู่เชินครับ”
ฟางยู่เชินหยุดเดิน แล้วหันกลับมา “มีอะไรเหรอ”
กู้เนี่ยนก้าวไปข้างหน้า “คุณช่วยดื่มกับผมสักหน่อยได้ไหมครับ”
ฟางยู่เชินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ดื่มเหล้าอย่างนั้นเหรอ”
“อืม ได้ไหมครับ”
ฟางยู่เชินยกยิ้ม “ได้แน่นอนอยู่แล้ว”
ดังนั้นทั้งสองก็เดินถือแก้วกับไวน์ขึ้นมาที่ระเบียงบนชั้นสอง
ฟางยู่เชินวางไวน์ลงบนโต๊ะ แล้วนั่งลง “มีอะไรเกิดขึ้นกับนายหรือเปล่า”
กู้เนี่ยนไม่ตอบ แต่กลับเปิดไวน์ แล้วเทไวน์ลงในแก้วไวน์ทั้งสองใบ แล้วยื่นแก้วหนึ่งให้เขา “ดื่มกันเลยครับ”
พอดื่มไวน์ลงไป ฟางยู่เชินก็เงยหน้าขึ้นมองเขา มุมปากของเขาขยับเล็กน้อย
นี่เขากำลังหนีปัญหาของตัวเองอยู่อย่างนั้นเหรอ
กู้เนี่ยนนั่งลงบนเก้าอี้อีกด้านหนึ่ง ยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ แล้วพูดช้าๆ “คุณชายฟาง คุณเคยชอบใครไหมครับ”
ฟางยู่เชินก้มหน้าลง มองไปที่แก้วไวน์ในมือ “เคย”
“ผมก็เหมือนกัน” กู้เนี่ยนยกยิ้ม แล้วยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มอีกครั้ง “วันนี้ผมสารภาพรักกับเธอไปแล้ว”
พอได้ยินแบบนี้ ฟางยู่เชินก็หันกลับไปมองทันที แล้วเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ“นายสารภาพรักกับเธอแล้วอย่างนั้นเหรอ”
“ทำไมคุณถึงดูตกใจแบบนี้ล่ะครับ” กู้เนี่ยนงุนงงมาก
ฟางยู่เชินตระหนักได้ว่าอาการของเขารุนแรงไป จึงหัวเราะออกมาเบาๆ “ไม่หรอก ก็แค่คิดว่าทำไมนายลุกเร็วถึงขนาดนี้”
“ลุกเร็วอย่างนั้นเหรอครับ”กู้เนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย “บางทีผมอาจจะใจร้อนเกินไปจริงๆก็ได้ครับ”
พอนึกถึงตอนที่เหลียงซินเวยปฏิเสธตัวเอง เขาก็อดที่จะรู้สึกขุ่นเคือง ก่อนจะยกไวน์ขึ้นดื่มจนหมดแก้ว
พอเห็นแบบนี้ ฟางยู่เชินก็พูดปลอบใจ“อย่ารีบร้อนดื่มจนเกินไป ระวังจะเมาเอาได้”
กู้เนี่ยนยิ้มอย่างขมขื่น “เมาก็ดีเหมือนกันครับ จะได้ลืมเรื่องร้ายๆไปได้”
เขาดูแปลกไปจริงๆ
ฟางยู่เชินนิ่งคิดไปสักพัก แล้วถามอย่างไม่แน่ใจ“นายสารภาพรักไม่สำเร็จอย่างนั้นเหรอ”
กู้เนี่ยนที่กำลังเทไวน์ใส่แก้วหยุดชะงักไป ก่อนจะกลับสู่ท่าทางปกติ เขายกยิ้ม แล้วพูดเยาะเย้ยตัวเอง “เธอไม่ชอบผมครับ แน่นอนว่าต้องไม่สำเร็จอยู่แล้ว”
ถึงแม้จะเดาผลลัพธ์ได้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่พอมาได้ยินจริงๆ ก็ยังรู้สึกแตกต่างออกไป
นี่เขา... รู้สึกโล่งอกอย่างนั้นเหรอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！