ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1227
เจียงสื้อสื้อมองหน้าเขาด้วยสายตาลึกซึ้ง
ฉันเป็นภรรยาของคุณ แน่นอนว่าต้องรู้จักคุณสิคะ
แต่ว่า คำพูดนี้ ฐานะของเธอในตอนนี้ไม่สามารถพูดออกไปได้
พอเห็นว่าเธอไม่พูดอะไรเลย จิ้นเฟิงเฉินก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ “คุณตอบมาสิ เราเคยรู้จักกันมาก่อนเหรอครับ”
เจียงสื้อสื้อยกยิ้ม “ไม่รู้จักค่ะ ฉันจะรู้จักคุณมาก่อนได้ยังไงกัน”
“ผมก็นึกว่าคุณจะรู้จักผมมาก่อนซะอีก” จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “ผมลืมเรื่องในอดีตไปจนหมด ผมก็เลยอยากรู้ว่าเมื่อก่อนผมเป็นคนยังไงกันแน่”
“เมื่อก่อนคุณเคยเป็นคนใจดีและอ่อนโยนมากค่ะ”
“หืม” จิ้นเฟิงเฉินมองหน้าเธออย่างสงสัย “คุณเพิ่งบอกว่าคุณไม่รู้จักผมมาก่อนไม่ใช่เหรอครับ”
“ฉันพูดตามความรู้สึกของฉันค่ะ” เจียงสื้อสื้อรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “เพราะคุณดูอ่อนโยนมาก”
“อย่างนั้นเหรอครับ” จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะ “อันที่จริงหยวนหยวนบอกว่าตอนนี้ผมอ่อนโยนขึ้นมาก เมื่อก่อนผมเป็นคนที่เย็นชามาก”
ไม่เลย คุณไม่เย็นชาเลยสักนิด
เจียงสื้อสื้อมองเขาด้วยสายตาลึกซึ้งอีกครั้ง
พอถูกเธอจ้องมองสายตาที่ลึกซึ้งมาก จิ้นเฟิงเฉินจึงถามอย่างขบขัน “ทำไมคุณถึงมองมาที่ผมแบบนี้ล่ะครับ”
“ฉันขอโทษค่ะ” เจียงสื้อสื้อรีบเคลื่อนสายตาหนีอย่างรวดเร็ว แล้วทัดผมที่หล่นอยู่บนแก้มของเขา แล้วพูด “คุณเหมือนสามีของฉันมาก”
จิ้นเฟิงเฉินเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “คุณแต่งงานแล้วเหรอครับ”
“อืม ลูกก็มีด้วยกันแล้วค่ะ”
“มองไม่ออกเลยครับ” จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองเธอ ก่อนจะมองขึ้นไปบนฟ้า แล้วยกยิ้ม “ผมเองก็จะแต่งงานแล้ว”
เขาจะแต่งงานอย่างนั้นเหรอ
เจียงสื้อสื้อตกใจมาก “คุณ... คุณจะแต่งงานอย่างนั้นเหรอคะ”
“ใช่ครับ แปลกมากเหรอครับ” จิ้นเฟิงเฉินไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงดูตกใจมากขนาดนี้ ท่าทางเหมือนกับเห็นผีมา
“คุณแต่งงานได้ยังไง” เจียงสื้อสื้อร้อนใจขึ้นมาทันที “คุณจะแต่งงานไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาดนะคะ”
นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา ทำไมเธอถึงดูต่อต้านมากขนาดนี้
“คุณเป็นอะไรกับผมหรือไง” จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยถาม
“ฉันกับคุณ…” เจียงสื้อสื้อสบตากับสายตาที่สงสัยของเขา ถึงได้รู้ว่าตัวเองมีปฏิกิริยาตอบสนองรุนแรงมากเกินไป “ขอโทษด้วยค่ะ”
เธอก้มหน้าลง แล้วรีบปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ
บรรยากาศรอบด้านเงียบลง
สักพัก เจียงสื้อสื้อก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “คุณชายเฟิงเฉินคะ คุณรักคุณหนูหรือเปล่าคะ”
“อืม...” จิ้นเฟิงเฉินนิ่งคิดอย่างจริงจัง “ผมเองก็ไม่รู้ว่าผมรักเธอหรือเปล่า แต่ผมคิดว่าผมจะทำผิดกับเธอไม่ได้ เพราะเธอช่วยชีวิตผมไว้”
“เธอบอกกับคุณว่าอย่างนั้นเหรอคะ” เจียงสื้อสื้อถาม
“อืม”
“เฮอะ” เจียงสื้อสื้อยิ้มเยาะเย้ย “เธอช่างกล้าพูดจริงๆ”
เสียงนั้นเล็กมาก จิ้นเฟิงเฉินได้ยินไม่ชัดเจน “คุณพูดว่าอะไรนะ”
“ไม่มีอะไรค่ะ” เจียงสื้อสื้อยกยิ้ม “ถ้าเมื่อก่อนคุณเคยแต่งงานแล้ว ตอนนี้จะแต่งงานอีกครั้ง จะไม่รู้สึกผิดกับอดีตภรรยาของคุณบ้างเหรอคะ”
“อดีตภรรยาของผม…” จิ้นเฟิงเฉินก้มหน้าลง มุมปากของเขาเหมือนจะกระตุกเล็กน้อย “แต่ผมลืมไปหมดแล้ว”
“เพียงแค่เพราะคุณลืมไปแล้ว ก็สามารถแต่งงานกับคนอื่นได้อย่างนั้นเหรอคะ”
เจียงสื้อสื้อรู้ว่าเขาลืมอดีตไปแล้ว แต่ก็ยังอดที่จะโกรธไม่ได้
จิ้นเฟิงเฉินนิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง “ที่จริงแล้วผมเคยพบกับอดีตภรรยาของผมแล้ว ภาพตอนที่เธอร้องไห้ยังไม่สามารถลบเลือนไปจากสมองจนถึงทุกวันนี้”
เขาพูดแล้วยิ้มอย่างขมขื่น “ทำไมผมถึงนอนไม่หลับ ก็เพราะว่าพอหลับตาลง ใบหน้าของเธอที่กำลังร้องไห้อย่างเสียใจก็ผุดขึ้นมาในสมองของผม”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！