ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1228
เหลียงซินเวยนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน นิ่งคิดถึงคำสารภาพรักของกู้เนี่ยนซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เธอกับกู้เนี่ยนรู้จักกันได้ไม่นาน แต่เขาดีกับเธอมาก ถ้าเป็นไปได้ เธอควรจะใช้ถ้อยคำที่สุภาพกว่านี้ ไม่ควรจะปฏิเสธออกไปตรงๆแบบนี้
พอเธอมาถึงร้านอาหารตะวันตกกำลังจะเริ่มทำงาน ส้งหร่านก็ดึงเธอไปด้านข้าง แล้วกระซิบถามเบาๆ “เธอตอบรับพี่กู้แล้วหรือยัง”
เหลียงซินเวยส่ายหน้า “ไม่”
“ทำไมล่ะ” ส้งหร่านไม่เข้าใจ “พี่กู้ไม่ดีตรงไหนกัน”
“เขาเป็นคนดีมาก แต่ฉันไม่ได้ชอบเขา”
ส้งหร่านถอนหายใจออกมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ต่อความไม่เอาไหนของเพื่อน “ทำไมเธอโง่แบบนี้ ไม่ชอบตอนนี้ก็ลองคบหาดูได้ บางทีอาจจะชอบขึ้นมาก็ได้”
เหลียงซินเวยเม้มปาก “ที่จริงแล้ว…”
“ที่จริงแล้วอะไร” ส้งหร่านพูดขัดจังหวะเธออย่างใจร้อน “ฉันจะต้องโมโหเธอจนบ้าตายแน่ๆ ในกรณีของเธอหายากมากที่จะมีผู้ชายที่เต็มใจจะช่วยเลี้ยงลูกเธอด้วย ตอนนี้อุตส่าห์มีมาคนหนึ่ง เธอยังปฏิเสธอีก ฉันนี่อยากจะ ... “
ส้งหร่านโมโหมากจนไม่รู้จะพูดอะไร
เหลียงซินเวยมองเธออย่างขบขัน “ทำไมเธอถึงโกรธแบบนี้ล่ะ ฉันยังไม่รีบร้อนเลย ทำไมเธอถึงรีบร้อนแทนล่ะ”
“ฉัน...ก็ฉันเห็นเธอทำงานหนักขนาดนี้ รู้สึกปวดใจแทนเธอไง” ส้งหร่านหันไปด้านข้างด้วยความโมโห
“เอาล่ะ ฉันผิดไปแล้ว อย่าโมโหไปเลยนะ” เหลียงซินเวยกอดแขนเธอแล้วพูดออดอ้อนขึ้นมาทันที
ส้งหร่านหันไปมองที่เธอ “มาอ้อนฉันก็ไม่มีประโยชน์ ไปอ้อนพี่กู้จะดีกว่า”
“พูดอะไรบ้าๆ” เหลียงซินเวยถลึงตามองเธอ แล้วรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “คืนนี้เป็นงานเลี้ยงครบรอบของห้างสรรพสินค้า ดีใจหน่อยสิ อย่าโกรธเลยนะ”
“ฉันนี่ยอมให้เธอจริงๆ” ส้งหร่านส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ แล้วยิ้มออกมา
“ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉัน ฉันจะเอาสิ่งที่เธอพูดไปคิดดูนะ”
“ทางที่ดีทำให้ได้อย่างนี้” ส้งหร่านถอนหายใจอย่างแรง “ถ้ามีผู้ชายที่เต็มใจจะดูแลเธอ เธอจะได้หายเหนื่อยลงไปบ้าง”
เหลียงซินเวยเม้มปาก “ที่จริงแล้ว ฉันอยากพึ่งพาตัวเองมากกว่า”
“อย่าคิดว่าตัวเองเป็นยอดมนุษย์ รอวันไหนเธอล้มป่วยขึ้นมา ฉันจะคอยดูว่าเธอจะทำยังไง”
ส้งหร่านเห็นว่าเธอลำบากแค่ไหนในช่วงตลอดหลายปีที่ผ่านมา ดังนั้นเธอจึงคาดหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะมีผู้ชายที่ดีมาดูแลเธอสักคน
“เข้าใจแล้ว” เหลียงซินเวยเหลือบเห็นผู้จัดการเดินเข้ามา จึงรีบพูด “ผู้จัดการมาแล้ว ไม่พูดแล้ว”
เธอตบไหล่ส้งหร่านแล้วรีบกลับไปทำงานต่อ
ผู้จัดการเรียกทุกคนเข้าประชุม แล้วบอกพวกเธอว่าวันนี้จะเปิดร้านแค่ครึ่งวัน แล้วจะปิดร้านในตอนบ่าย
“ตอนเย็นเป็นงานเลี้ยงครบรอบของห้างสรรพสินค้า หวังว่าทุกคนจะสนุกกับงานนะ”
ทุกคนดีใจกันมาก ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใส
“เวยเวย ตามฉันมา”
เหลียงซินเวยที่กำลังสนทนากับเพื่อนร่วมงานหลายคน ได้ยินเสียงเรียกจึงหันไปมอง เห็นผู้จัดการกำลังกวักมือเรียกเธอไปหา
เธอรีบเดินตามไป “ผู้จัดการคะ คุณมีอะไรจะสั่งฉันเหรอคะ”
“งานเลี้ยงในคืนนี้ เราต้องส่งตัวแทนจากแต่ละร้านขึ้นไปพูดบนเวที เจ้านายให้ฉันตัดสินใจว่าจะเลือกใคร ฉันจึงแนะนำเธอไป”
“ผู้จัดการคะ ฉัน... ฉันกลัวว่าจะทำไม่ได้ค่ะ”
ฉันรู้เสมอว่าผู้จัดการเอ็นดูเธอมาก แต่ไม่จำเป็นต้องดูแลเธอถึงขนาดนี้ก็ได้
งานสำคัญแบบนั้น...
ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีความมั่นใจ แต่เธอทำไม่ได้จริงๆ อีกทั้งยังอาจจะทำให้ร้านอับอายด้วย
“ฉันบอกว่าเธอทำได้ เธอก็ต้องทำได้” ผู้จัดการค่อนข้างมั่นใจในตัวเธอมาก
เหลียงซินเวยไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ผู้จัดการคะ คุณให้คนอื่นไปแทนเถอะนะคะ”
“เวยเวย ถ้าเธอปฏิเสธอีก ฉันจะโกรธแล้วนะ” ผู้จัดการขมวดคิ้ว
“ฉัน…” เหลียงซินเวยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดปากตอบตกลง “ก็ได้ค่ะ ฉันจะทำตามที่ผู้จัดการสั่งค่ะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！