ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1228
สรุปบท บทที่1228 คงจะเป็นความบังเอิญ: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
บทที่1228 คงจะเป็นความบังเอิญ – ตอนที่ต้องอ่านของ ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
ตอนนี้ของ ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ โดย เมียวเมียว ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายมนุษย์หมาป่าแวมไพร์ทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่1228 คงจะเป็นความบังเอิญ จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
เหลียงซินเวยนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน นิ่งคิดถึงคำสารภาพรักของกู้เนี่ยนซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เธอกับกู้เนี่ยนรู้จักกันได้ไม่นาน แต่เขาดีกับเธอมาก ถ้าเป็นไปได้ เธอควรจะใช้ถ้อยคำที่สุภาพกว่านี้ ไม่ควรจะปฏิเสธออกไปตรงๆแบบนี้
พอเธอมาถึงร้านอาหารตะวันตกกำลังจะเริ่มทำงาน ส้งหร่านก็ดึงเธอไปด้านข้าง แล้วกระซิบถามเบาๆ “เธอตอบรับพี่กู้แล้วหรือยัง”
เหลียงซินเวยส่ายหน้า “ไม่”
“ทำไมล่ะ” ส้งหร่านไม่เข้าใจ “พี่กู้ไม่ดีตรงไหนกัน”
“เขาเป็นคนดีมาก แต่ฉันไม่ได้ชอบเขา”
ส้งหร่านถอนหายใจออกมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ต่อความไม่เอาไหนของเพื่อน “ทำไมเธอโง่แบบนี้ ไม่ชอบตอนนี้ก็ลองคบหาดูได้ บางทีอาจจะชอบขึ้นมาก็ได้”
เหลียงซินเวยเม้มปาก “ที่จริงแล้ว…”
“ที่จริงแล้วอะไร” ส้งหร่านพูดขัดจังหวะเธออย่างใจร้อน “ฉันจะต้องโมโหเธอจนบ้าตายแน่ๆ ในกรณีของเธอหายากมากที่จะมีผู้ชายที่เต็มใจจะช่วยเลี้ยงลูกเธอด้วย ตอนนี้อุตส่าห์มีมาคนหนึ่ง เธอยังปฏิเสธอีก ฉันนี่อยากจะ ... “
ส้งหร่านโมโหมากจนไม่รู้จะพูดอะไร
เหลียงซินเวยมองเธออย่างขบขัน “ทำไมเธอถึงโกรธแบบนี้ล่ะ ฉันยังไม่รีบร้อนเลย ทำไมเธอถึงรีบร้อนแทนล่ะ”
“ฉัน...ก็ฉันเห็นเธอทำงานหนักขนาดนี้ รู้สึกปวดใจแทนเธอไง” ส้งหร่านหันไปด้านข้างด้วยความโมโห
“เอาล่ะ ฉันผิดไปแล้ว อย่าโมโหไปเลยนะ” เหลียงซินเวยกอดแขนเธอแล้วพูดออดอ้อนขึ้นมาทันที
ส้งหร่านหันไปมองที่เธอ “มาอ้อนฉันก็ไม่มีประโยชน์ ไปอ้อนพี่กู้จะดีกว่า”
“พูดอะไรบ้าๆ” เหลียงซินเวยถลึงตามองเธอ แล้วรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “คืนนี้เป็นงานเลี้ยงครบรอบของห้างสรรพสินค้า ดีใจหน่อยสิ อย่าโกรธเลยนะ”
“ฉันนี่ยอมให้เธอจริงๆ” ส้งหร่านส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ แล้วยิ้มออกมา
“ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉัน ฉันจะเอาสิ่งที่เธอพูดไปคิดดูนะ”
“ทางที่ดีทำให้ได้อย่างนี้” ส้งหร่านถอนหายใจอย่างแรง “ถ้ามีผู้ชายที่เต็มใจจะดูแลเธอ เธอจะได้หายเหนื่อยลงไปบ้าง”
เหลียงซินเวยเม้มปาก “ที่จริงแล้ว ฉันอยากพึ่งพาตัวเองมากกว่า”
“อย่าคิดว่าตัวเองเป็นยอดมนุษย์ รอวันไหนเธอล้มป่วยขึ้นมา ฉันจะคอยดูว่าเธอจะทำยังไง”
ส้งหร่านเห็นว่าเธอลำบากแค่ไหนในช่วงตลอดหลายปีที่ผ่านมา ดังนั้นเธอจึงคาดหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะมีผู้ชายที่ดีมาดูแลเธอสักคน
“เข้าใจแล้ว” เหลียงซินเวยเหลือบเห็นผู้จัดการเดินเข้ามา จึงรีบพูด “ผู้จัดการมาแล้ว ไม่พูดแล้ว”
เธอตบไหล่ส้งหร่านแล้วรีบกลับไปทำงานต่อ
ผู้จัดการเรียกทุกคนเข้าประชุม แล้วบอกพวกเธอว่าวันนี้จะเปิดร้านแค่ครึ่งวัน แล้วจะปิดร้านในตอนบ่าย
“ตอนเย็นเป็นงานเลี้ยงครบรอบของห้างสรรพสินค้า หวังว่าทุกคนจะสนุกกับงานนะ”
ทุกคนดีใจกันมาก ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใส
“เวยเวย ตามฉันมา”
เหลียงซินเวยที่กำลังสนทนากับเพื่อนร่วมงานหลายคน ได้ยินเสียงเรียกจึงหันไปมอง เห็นผู้จัดการกำลังกวักมือเรียกเธอไปหา
เธอรีบเดินตามไป “ผู้จัดการคะ คุณมีอะไรจะสั่งฉันเหรอคะ”
“งานเลี้ยงในคืนนี้ เราต้องส่งตัวแทนจากแต่ละร้านขึ้นไปพูดบนเวที เจ้านายให้ฉันตัดสินใจว่าจะเลือกใคร ฉันจึงแนะนำเธอไป”
“ผู้จัดการคะ ฉัน... ฉันกลัวว่าจะทำไม่ได้ค่ะ”
ฉันรู้เสมอว่าผู้จัดการเอ็นดูเธอมาก แต่ไม่จำเป็นต้องดูแลเธอถึงขนาดนี้ก็ได้
งานสำคัญแบบนั้น...
ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีความมั่นใจ แต่เธอทำไม่ได้จริงๆ อีกทั้งยังอาจจะทำให้ร้านอับอายด้วย
“ฉันบอกว่าเธอทำได้ เธอก็ต้องทำได้” ผู้จัดการค่อนข้างมั่นใจในตัวเธอมาก
เหลียงซินเวยไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ผู้จัดการคะ คุณให้คนอื่นไปแทนเถอะนะคะ”
“เวยเวย ถ้าเธอปฏิเสธอีก ฉันจะโกรธแล้วนะ” ผู้จัดการขมวดคิ้ว
“ฉัน…” เหลียงซินเวยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดปากตอบตกลง “ก็ได้ค่ะ ฉันจะทำตามที่ผู้จัดการสั่งค่ะ”
หลังจากยุ่งอยู่นานกว่าหนึ่งชั่วโมง เธอก็ยกโจ๊กมาวางที่โต๊ะ แล้ววางเครื่องเคียงที่ปรุงอย่างพิถีพิถันลงบนโต๊ะทีละจาน
เธอรู้ว่าของโปรดของจิ้นเฟิงเฉินคือไข่ดาว เธอจึงเตรียมไว้ให้เป็นพิเศษ
เธอมองดูโต๊ะอาหารเช้าที่ตั้งใจเตรียมอย่างดี ในใจก็รู้สึกอิ่มเอมมาก
ถึงแม้เขาจะลืมเธอไปแล้ว แต่เธอเชื่อว่าหลังจากเขากินอาหารที่เธอทำแล้ว เขาจะต้องรู้สึกคุ้นเคยแน่ๆ
“พวกคุณหนูจะลงมาแล้ว เธอรีบกลับไปซ่อนตัวในครัวเร็วเข้า” พ่อบ้านรีบเข้ามาพูด
เจียงสื้อสื้อยื่นหน้ามองออกไป จึงเห็นซ่างกวนหยวนกับจิ้นเฟิงเฉินเดินเข้ามาที่ห้องอาหารพอดี เธอรีบหันหลังแล้ววิ่งเข้าไปในห้องครัวทันที
หลังจากซ่อนตัวแล้ว เธอก็อดที่จะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกไม่ได้ วันเวลาแบบนี้จะต้องเป็นไปอีกนานแค่ไหนกัน
ทันทีที่เดินเข้าไปในห้องอาหาร ซ่างกวนหยวนก็ขมวดคิ้วเมื่อเห็นอาหารโต๊ะ “ทำไมวันนี้เตรียมอาหารไว้เยอะจัง”
พ่อบ้านรีบตอบออกไป “เมื่อวานนี้ดูเหมือนว่าคุณชายเฟิงเฉินจะไม่ชอบอาหารตะวันตกมากเท่าไหร่ ผมก็เลยสั่งให้ทางห้องครัวเตรียมอาหารเช้าแบบจีนมาครับ”
ซ่างกวนหยวนไม่สงสัยในสิ่งที่เขาพูดเลย เธอดึงเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลงไป
จิ้นเฟิงเฉินนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเธอ
พ่อบ้านสั่งให้พวกเขาตักโจ๊กแยกใส่ถ้วยเสิร์ฟ แล้วถอยออกมา เหลือไว้เพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น
จิ้นเฟิงเฉินตักโจ๊กใส่ปากหนึ่งคำ ก่อนจะคีบไข่ดาวใส่ถ้วย หลังจากกัดเข้าไปหนึ่งคำ เขารู้สึกแปลกใจขึ้นมาเล็กน้อย
“พวกเขารู้ได้ยังไงว่าผมชอบไข่ดาวครึ่งสุกครึ่งดิบแบบนี้” เขาหันไปถามซ่างกวนหยวน
ซ่างกวนหยวนเหลือบมองที่ไข่ดาวบนจานของเขา ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น “ฉันไม่เคยบอกพวกเขาค่ะ”
“อย่างนั้นเหรอครับ” จิ้นเฟิงเฉินไม่คิดมาก “คงจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้ครับ”
เจียงสื้อสื้อที่ซ่อนตัวอยู่ในครัวได้ยินคำพูดนี้ จึงยกยิ้มออกมา
ไม่ใช่เรื่องบังเอิญค่ะ แต่ฉันเตรียมให้คุณเป็นพิเศษต่างหากล่ะ
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！