ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1231

ฟางยู่เชินถูกเย่เสี่ยวอี้ลากไปตรงหน้าพ่อแม่ของเธอ "พ่อ แม่ ยู่เชินมาแล้วค่ะ"

ได้ยินดังนั้น พ่อเย่แม่เย่ก็พูดคุยกับคนอื่นเสร็จแล้ว หันหน้ามามอง

"ยู่เชิน ไม่เจอกันนานเลยนะ" พ่อฟางพูดพลางหัวเราะร่า

"คุณอาคุณน้าสวัสดีครับ" ฟางยู่เชินก้มศีรษะลงอย่างมีมารยาท

แม่เย่มองด้านหลังของเขา ถามอย่างสงสัยว่า "พ่อนายล่ะ ไม่ได้มาด้วยกันเหรอ"

"ดึกหน่อยพ่อของผมคงจะมาถึงครับ"

พ่อเย่มองเขาอย่างพินิจพิจารณา บนในหน้าเต็มไปด้วยความพอใจ "นายนับวันจะยิ่งเป็นคนที่เพียบพร้อมสมบูรณ์แบบใหญ่แล้วนะ"

ฟางยู่เชินยิ้มอ่อนๆ "ขอบคุณมากครับคุณอาที่ชม"

"พ่อคะ ยู่เชินต้องเป็นคนที่สมบูรณ์แบบแน่นอนอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นลูกสาวพ่อจะชอบเหรอคะ" เย่เสี่ยวอี้เชิดหน้าอย่างหยิ่งทระนง

พ่อเย่กลั้นหัวเราะไม่อยู่ "ใช่ ลูกตาถึงที่สุดแล้ว"

"แน่นอนค่ะ" เย่เสี่ยวอี้แนบชิดกับฟางยู่เชินอย่างสนิทสนม ยิ้มอย่างดีใจมาก

ฟางยู่เชินใจลอยเล็กน้อย บางครั้งเขาก็หันไปมองหาเหลียงซินเวยในห้องรับแขก

มีคนค่อนข้างเยอะ บางครั้งเขาก็มองไม่เห็นเธอ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว

พ่อเราสังเกตเห็น เอ่ยถามอย่างสงสัยว่า "ยู่เชิน นายกำลังหาใครอยู่เหรอ"

ฟางยู่เชินรีบเก็บอาการ ส่ายหน้าปฏิเสธ "เปล่าครับ ผมก็แค่มองเรื่อยเปื่อยเท่านั้นครับ"

แววตาของเย่เสี่ยวอี้ที่อยู่ข้างเขาฉายความเย็นยะเยือก เขากำลังมองหาเหลียงซินเวยคนนั้นสินะ  เขาคงไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนั้นจริงๆหรอกนะ

พอคิดว่าเขาอาจจะชอบเหลียงซินเวย ในใจเย่เสี่ยวอี้ก็หงุดหงิดขึ้นมา

เธอครุ่นคิด จงใจพูดว่า "พ่อคะ แม่คะ วันนี้พี่พาผู้หญิงที่พี่ชอบมาด้วยนะคะ"

ได้ยินดังนั้น พ่อเย่ แม่เย่ต่างก็แปลกใจมาก "ลูกพูดจริงเหรอ"

"จริงแท้แน่นอนค่ะ เมื่อครู่หนูยังเห็นอยู่เลยค่ะ ถ้าพวกคุณไม่เชื่อ ถามยู่เชินก็ได้ค่ะ" เธอหันหน้าไปทางฟางยู่เชิน ยิ้มสดใสถามว่า "ใช่มั้ย ยู่เชิน"

ฟางยู่เชินกำมือแน่น ตอบเบาๆ "อืม"

"งั้นก็รีบให้พี่คุณพามาให้พวกเราเห็นหน่อยสิ ผมก็อยากจะเห็นว่าเป็นลูกคุณหนูตระกูลไหน" ฟางยู่เชินทำท่าทางอดใจรอไม่ไหวอย่างนั้น

เธอกลุ้มใจเรื่องการแต่งงานของเย่เฉินหยุนมานานหลายปีแล้ว แต่เจ้าลูกคนนั้นบอกตลอดว่าไม่รีบๆ

เขาไม่รีบ แต่เธอรีบจนจะเป็นบ้าแล้ว

"หนูจะไปเรียกพี่มาเดี๋ยวนี้ค่ะ"

เย่เสี่ยวอี้ให้ฟางยู่เชินอยู่คุยเป็นเพื่อนพ่อกับแม่ตนเอง จากนั้นก็หมุนตัวไปหาเย่เฉินหยุน

พอเธอไป พ่อเยก็ถามว่า "ยู่เชิน นายคิดว่าเสี่ยวอี้เป็นยังไงบ้าง"

ฟางยู่เชินนัยน์ตาเปล่งประกาย ตอบเรียบๆว่า "ดีมากครับ"

คำตอบนี้ค่อนข้างเฉยเมยอยู่บ้าง

พ่อเย่ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ "แค่นี้เองเหรอ"

"คุณอาอยากได้ยินคำตอบแบบไหนครับ" ฟางยู่เชินเงยหน้า มองเขาเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

พ่อเย่ถูกถามจนอึ้งไป ไม่รู้จะตอบอย่างไรในตอนนั้น

เห็นชัดว่าถามความประทับใจของเขาที่มีต่อเสี่ยวอี้ ทำไมกลับดูเหมือนกำลังบีบบังคับเขาอย่างนั้น

บรรยากาศอึดอัดเล็กน้อย

แม่เย่รีบหัวเราะ สร้างบรรยากาศ "เอาละ เรื่องของเด็กสองคนนี้ จะดีจะร้าย พวกเขารู้ดีอยู่แก่ใจ จู่ๆคุณมาถาม เขาก็ไม่รู้จะตอบยังไง"

"ที่จริงก็ไม่ควรถาม" พ่อเย่เองก็รู้สึกถึงปัญหาของตนเอง "ยู่เชิน อาก็ถามเรื่อยเปื่อยไปอย่างนั้นเอง นายก็ทำเหมือนไม่เคยถามแล้วกัน"

ฟางยู่เชินยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร

......

เย่เสี่ยวอี้ตามหาเย่เฉินหยุนที่กำลังพูดคุยกับแขกเจอแล้ว ลากเขาไปข้างๆทันที

"เสี่ยวอี้ คุณทำอะไร" เย่เฉินหยุนมองเธออย่างแปลกใจ

"พ่อแม่ให้พี่พาเหลียงซินเวยไปหา"

"อะไรนะ" เย่เฉินหยุนคิดว่าตนเองหูฝาด "พ่อแม่อยากพบเวยเวยเหรอ"