ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1232

หลังจากที่เหลียงซินเวยได้ยินเรื่องที่เย่เฉินหยุนพูดแล้ว ก็จะปฏิเสธตามสัญชาตญาณ แต่เมื่อเห็นสายตาอ้อนวอนขอร้องของเขา ก็เก็บคำปฏิเสธกลับไป

ก็แค่แกล้งเป็นแฟนเขาหน่อยเดียว น่าจะไม่มีอะไรนะ

ในเมื่อหลังจากครั้งนี้แล้ว เธอก็คงไม่ได้พบกับพ่อเย่แม่เย่อีกแล้ว

ดังนั้น จึงตามเขาไปตรงหน้าพ่อเย่แม่เย่

เธอมองเห็นฟางยู่เชินกับเย่เสี่ยวอี้ยืนอยู่ด้วยกัน มองแล้วดูเหมือนคู่ที่เหมาะสมกันอย่างยิ่ง

เธอก้มหน้า กลบเกลื่อนความอ้างว้างที่อยู่ในนัยน์ตา หัวเราะเยาะตนเองเบาๆ

เขาและเย่เสี่ยวอี้จึงจะเป็นคนที่อยู่ในโลกใบเดียวกัน เธอไม่อาจเอื้อมจริง

"พ่อ แม่ นี่คือแฟนผมครับ"

พอเย่เฉินหยุนพูดคำนี้ออกมา รูม่านตาของฟางยู่เชินก็หดตัว จ้องมองเหลียงซินเวยที่อยู่ข้างเขาอย่างแปลกประหลาดใจ

เธอกลายเป็นแฟนของเย่เฉินหยุนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ทำไมเขาไม่รู้

ส่วนเย่เสี่ยวอี้กลับมีสีหน้าสะใจ

เหลียงซินเวยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้าขึ้น แกล้งทำท่าทางเหมือนมองไม่เห็นฟางยู่เชิน มุมปากยกขึ้นทำมุมเป็นรอยยิ้มพอดี แนะนำตัวเองอย่างมีมารยาทว่า "คุณอาคุณน้า ฉันชื่อเหลียงซินเวยค่ะ เป็นแฟนของเฉินหยุน"

เธอกลับยอมรับแล้ว!

ไฟบางอย่างที่ไม่รู้ว่าคืออะไรลุกโชนในใจ ฟางยู่เชินไม่สนใจพ่อเย่แม่เย่ ก้าวไปข้างหน้าลากเหลียงซินเวยออกไปทันที

"คุณทำอะไร คุณบ้าไปแล้วเหรอ" เหลียงซินเวยพยายามดิ้นให้หลุดจากมือเขา

จะอย่างไรพละกำลังของชายหญิงก็ต่างกัน ดิ้นอย่างไรก็ไม่หลุด ได้แต่ปล่อยให้เขาลากไป

เธอหันไปมองพ่อเย่แม่เย่ พวกเขาต่างตกใจมาก ตั้งตัวไม่ทันว่าเกิดอะไรขึ้น

เย่เสี่ยวอี้คิดจะตามไปอย่างลนลาน แต่ถูกเย่เฉินหยุนรั้งตัวไว้

"พี่ พี่ทำอะไรเนี่ย" เย่เสี่ยวอี้มองเห็นฟางยู่เชินเดินไปไกลแล้ว ก็ร้อนใจจนแทบจะร้องไห้

เย่เฉินหยุนพูดเบาๆ "เสี่ยวอี้ เธอดูไม่ออกหรือไงว่าเขาไม่ได้ชอบเธอ"

"เขาไม่ชอบฉันแล้วยังไง" เย่เสี่ยวอี้ที่ถูกแทงใจดำพูดเสียงแหลมขึ้นมา เธอหัวเราะเยาะ "แม้ว่าเขาจะไม่ชอบฉัน แต่ฉันก็ไม่อนุญาตให้เขากับผู้หญิงคนนั้นอยู่ด้วยกัน!"

เย่เฉินหยุนหน้าบึ้ง ตะคอกว่า "พี่ไม่ให้เธอพูดกับเวยเวยอย่างนี้"

"ฉันจะพูด! เหลียงซินเวยก็คือนังแพศยา แพศยา แพศยา!" ตอนนี้เอง เย่เสี่ยวอี้ก็เหมือนผู้หญิงชั้นต่ำที่ด่ากราดไม่ฟังเหตุผลใดๆ

เพี๊ยะ!

เย่เฉินหยุนยกมือตบหน้าเธอไปหนึ่งฉาด

"เพื่อนังแพศยาคนนั้นพี่ถึงขั้นตบหน้าฉันเลยเหรอ!" เย่เสี่ยวอี้กุมใบหน้าไว้ เบิกตามองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ

ตั้งแต่เล็กจนโต แม้แต่พ่อแม่ยังไม่เคยตีเธอเลย วันนี้พี่ชายกลับตบเธอ เพียงเพราะนังแพศยาคนหนึ่ง!

เย่เฉินหยุนจ้องมองมือของตนเอง แทบไม่อยากจะเชื่อเช่นกัน

นี่เขาตบหน้าน้องสาวของตัวเองเหรอ

"เฉินหยุน ลูกตบน้องสาวของลูกได้ยังไง" แม่เย่พูดเสียงดุ เธอมองใบหน้าที่บวมแดงของเย่เสี่ยวอี้ สงสารจับใจ

พ่อเย่หน้าบึ้ง สายตาคมกริบมองไปที่ใบหน้าของเย่เฉินหยุน "เฉินหยุน เธอเป็นน้องสาวของลูกนะ ลูกตบน้องไปได้ยังไง"

"พ่อ ผม......" เย่เฉินหยุนเองก็คิดไม่ถึงว่าตนเองจะลงไม้ลงมือ

อาจจะเพราะถูกเย่เสี่ยวอี้ยั่วโมโห โกรธจนหน้ามืด

"ไม่ต้องอธิบายแล้ว ยังไม่รีบขอโทษน้องอีก มีแต่แขกทั้งนั้น อย่าทำบรรยากาศแย่ไปทั้งงาน ไม่อย่างนั้นคนที่ขายหน้าก็คือคนตระกูลเย่!"

ภายใต้คำตำหนิของพ่อเย่ เย่เฉินหยุนมองเย่เสี่ยวอี้อย่างรู้สึกผิด "เสี่ยวอี้ ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะตบเธอ......"

"พวกคุณทำกันเกินไปแล้วนะ เอาแต่รังแกฉันคนเดียว!" เย่เสี่ยวอี้ร้องไห้ออกมา "นังแพศยานั่นรังแกฉัน พี่ก็รังแกฉัน!"

นังแพศยาอีกแล้ว!

เย่เฉินหยุนขมวดคิ้วอย่างแรง "เสี่ยวอี้ เวยเวยไม่ได้เป็นอย่างที่เธอพูดแบบนั้น เธอ......"

"เธอทำไม" เย่เสี่ยวอี้ตัดบทเขาอย่างเยือกเย็น "ถ้าเธอไม่ใช่นังแพศยา แล้วทำไมเธอต้องแย่งยู่เชินของฉันด้วย"

พ่อเย่แม่เย่สบตากัน ทั้งสองต่างรู้สึกว่าเรื่องมันไม่ชอบมาพากล