ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1262

ซ่างกวนเชียนเหลือบมองจิ้นเฟิงเฉิน กระตุกมุมปากเล็กน้อย "หวังว่าจะเป็นอย่างที่เธอหวังนะ"

เมื่อได้ยินดังนั้น ซ่างกวนหยวนขมวดคิ้วแน่น นี่เขาหมายความว่ายังไง?

"ถ้าอย่างนั้นฉันไม่รบกวนพวกเธอแล้ว"

ทันทีที่พูดจบ เขาก็หันตัวเดินออกไปทันที

ในขณะที่ซ่างกวนเชียนกำลังหันตัว สายตาของเขากวาดผ่านตัวจิ้นเฟิงเฉินไป

วินาทีที่สายตาของทั้งสองคนประสานกัน เขารีบถอนสายตากลับทันทีอย่างรวดเร็ว และสาวก้าวยาวเดินออกไป

จิ้นเฟิงเฉินมองร่างของเขาลับหายไปจากประตู ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น

ไม่รู้ว่าเขามองผิดไปหรือเปล่าว่า เขามองเห็นความเกลียดชังในแววตาของซ่างกวนเชียน

ความเกลียดชังที่มีต่อเขา

อันที่จริงเขารู้มาตลอดว่าซ่างกวนเชียนไม่ชอบตัวเองเท่าไหร่ แต่คิดไม่ถึงว่าจะรุนแรงมากขนาดนี้

"เฟิงเฉิน คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?"

เมื่อซ่างกวนหยวนเห็นเขาเหม่อลอยไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ จึงถามด้วยความเป็นห่วง

จิ้นเฟิงเฉินได้สติ พลางฉีกริมฝีปากเบาๆ "ไม่เป็นไร"

"ถ้าอย่างนั้นพวกเราต่อกันเถอะ"

ซ่างกวนหยวนเชื่อคำพูดของเขาและไม่ถามอะไรให้มากความ

......

ซ่างกวนเชียนลงไปชั้นล่างและบังเอิญเจอกับเจียงสื้อสื้อที่เดินเข้ามาจากสวนหลังบ้านเข้าพอดี

ทันทีที่เห็นอีกฝ่าย ทั้งสองคนต่างตะลึงชะงักไปเล็กน้อย

ซ่างกวนเชียนได้สติกลับมาก่อน จึงเดินตรงเข้าไปหาเธอและยิ้มออกมาเบาๆ "ลำบากไหม?"

เสื้อผ้าบนตัวของเธอสกปรกไปหมด ผมเผ้ายุ่งเหยิง ดูแล้วนึกไม่ออกเลยว่านี่จะเป็นภรรยาของท่านประธานบริษัท

การให้เธอเข้ามาเป็นคนรับใช้ในบ้าน นับว่าทำผิดต่อเธอมากจริงๆ

แต่ว่าเธอเต็มใจยินยอม

มันคงจะเป็นสิ่งที่เรียกว่าพลังแห่งความรักล่ะมั้ง

เจียงสื้อสื้อจัดผมเผ้า ฉีกริมฝีปากยิ้ม "ลำบาก ลำบากแน่นอนอยู่แล้ว"

แต่ว่า เพียงแค่สามารถทำให้เฟิงเฉินจดจำเธอขึ้นมาได้ จะลำบากแค่ไหนมันก็คุ้มค่า

บางทีอาจเป็นเพราะคนหัวอกเดียวกันมักจะเห็นใจกัน ภายในใจลึกๆ ของซ่างกวนเชียนรู้สึกสงสารเธอขึ้นมาเล็กน้อย

"ที่จริงเธอจะแอบขี้เกียจบ้างก็ได้นะ ฉันจะกำชับพ่อบ้านให้ช่วยดูแลเธอให้มากขึ้น"

เจียงสื้อสื้อกล่าวปฏิเสธอย่างขี้ขลาด "อย่า อย่าเด็ดขาด ฉันไม่อยากให้น้องสาวของคุณจับจุดอ่อนอะไรได้อีก"

ทันทีที่เอ่ยถึงซ่างกวนหยวน ซ่างกวนเชียนก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที "ช่วงนี้หล่อนคงไม่มีเวลามาจับตามองเธอหรอก"

"ทำไม?"

ซ่างกวนเชียนเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นช้าๆ ว่า "เพราะงานแต่งงานจะจัดขึ้นสิ้นเดือนนี้แล้ว หล่อนต้องลองชุดแต่งงานและอะไรอีกหลายอย่าง คงไม่มีเวลาอะไรมากนักหรอก"

"สิ้นเดือนนี้?" เจียงสื้อสื้อเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง "คุณกำลังล้อเล่นใช่ไหม?"

ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้บอกว่าเป็นช่วงกลางเดือนหน้าแท้ๆ ทำไมถึงเลื่อนเร็วกว่ากำหนดมากขนาดนี้?

ถ้าอย่างนั้นเวลาที่ให้เธอมันก็ลดสั้นลงทันทีเลยน่ะสิ

ซ่างกวนเชียนชักมุมปาก "ไม่ได้ล้อเล่น มันคือเรื่องจริง"

น้ำเสียงของเขาฟังดูจนปัญญามาก

เจียงสื้อสื้อร้อนใจขึ้นมาทันที "เรื่องนี้ขัดขวางไม่ได้เลยเหรอ หรือคุณอยากจะเห็นพวกเขาแต่งงานกันจริงๆ เหรอ?"

"เธอคิดว่าฉันจะห้ามอะไรได้เหรอ?" ซ่างกวนเชียนหัวเราะเยาะตัวเอง

เจียงสื้อสื้อสูดหายใจเข้าลึกๆ กดความสับสนวุ่นวายภายในใจเอาไว้ พลางกล่าวว่า "ขวางไม่ได้ก็ต้องขวาง ไม่อย่างนั้นทันทีที่พวกเขาแต่งงานกันแล้ว มันจะไม่เหลือหนทางอะไรที่จะเปลี่ยนแปลงได้อีกแล้ว"

ซ่างกวนเชียนพยักหน้า "ได้ ฉันจะไปคิดหาวิธีดู"

"ฝากคุณด้วยนะคะ"