ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1264

เมื่อเย่เสี่ยวอี้เห็นฟางยู่เชินเดินเข้ามา ก็ดีใจมากจนอยากจะลุกขึ้นนั่ง

แต่กลับถูกซ่างหยิงห้ามเอาไว้เสียก่อน

"นอนอยู่เฉยๆ นี่แหละ ไม่ต้องลุกหรอก"

เย่เสี่ยวอี้ทำได้แค่นอนอยู่บนเตียง สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของฟางยู่เชิน

ความรักใคร่ชื่นชมในดวงตาแสดงออกมาอย่างชัดเจน

"เธอรู้สึกยังไงบ้าง?" ฟางยู่เชินถาม

"ฉัน......ยังรู้สึกไม่สบายอยู่นิดหน่อย แต่พอได้เจอคุณแล้ว ก็หายทันทีเลยค่ะ"

เย่เสี่ยวอี้ไม่สนใจคำห้ามปรามของซ่างหยิง ยันตัวลุกขึ้นนั่ง พร้อมจับมือเขาไว้ "ยู่เชิน ที่จริงแล้วคำพูดพวกนั้นที่คุณพูดมันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม?"

หลังจากถามเสร็จ เย่เสี่ยวอี้ก็มองฟางยู่เชินอย่างคาดหวังตั้งตารอ

"ฉัน......"

"อะแฮ่ม!"

ขณะที่ฟางยู่เชินกำลังจะตอบ จู่ๆ ฟางเถิงก็กระแอมขึ้นมาเบาๆ เพื่อขัดจังหวะคำพูดของเขา "เสี่ยวอี้ มันไม่ใช่เรื่องจริงแน่นอน"

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ฟางยู่เชินหันศีรษะไปมองเขา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ฟางเถิงทำเมินเหมือนมองไม่เห็น และพูดเกลี้ยกล่อมต่อ "หนูไม่ต้องคิดมากนะ เขาเป็นคนมีความคิดเป็นของตัวเองมาตลอด ไม่ชอบถูกใครมาบงการจัดการ เอาไว้พวกหนูค่อยๆ คบหากันไป เดี๋ยวความสัมพันธ์มันก็จะดีขึ้นเอง"

"พ่อ นี่พ่อกำลังพูดอะไร?"

ฟางยู่เชินไม่เข้าใจสิ่งที่เขากำลังพูดในตอนนี้

ทั้งๆ ที่เคยบอกเขาไปแล้วแท้ๆ ว่าตัวเองกับเวยเวยกำลังคบกัน แต่เขายังจะพูดคำพูดพวกนั้นกับเย่เสี่ยวอี้อีก

"ยู่เชิน ที่นี่คือบ้านตระกูลเย่เก็บอารมณ์ร้ายของแกเอาไว้ซะ!"

ฟางเถิงกระซิบพูดตำหนิเขา

ฟางยู่เชินรู้ดีว่าพ่อกำลังพูดเตือนเขาว่าอย่าพูดอะไรมั่วซั่ว แต่ถ้าเขาไม่ยอมชี้แจงเรื่องทุกอย่างให้ชัดเจนแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ปัญหาสัญญาการแต่งงานก็จะไม่มีทางแก้ได้

เขาเอ่ยปากพูดออกไปตามตรงว่า "เสี่ยวอี้ เรื่องการแต่งงาน ฉันคิดว่าพวกเราจำเป็นต้องปรึกษาหารือกันใหม่"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ถูกพ่นออกไป รอยยิ้มบนใบหน้าของเย่เสี่ยวอี้จางหายไปในทันที "คุณหมายความว่าไง?"

"ใช่ เธอหมายความว่ายังไง?" แม่เย่พูดถาม

"ความหมายตามตัวอักษรครับ" ฟางยู่เชินตอบกลับอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจ

เย่เสี่ยวอี้ขมวดคิ้วแน่น "คุณอยากยกเลิกสัญญาการหมั้นเหรอ?"

ฟางยู่เชินไม่ได้ตอบคำถามออกไปตามตรง พูดเพียงว่า "เสี่ยวอี้ ฉันไม่ได้ชอบเธอ ถ้าให้พวกเราฝืนแต่งงานกันไป เธอจะต้องไม่มีความสุขแน่นอน"

"แต่ฉันชอบคุณนะ!" เย่เสี่ยวอี้อารมณ์ขึ้นเล็กน้อย "ฉันชอบคุณมากขนาดนี้ คุณไม่รู้สึกอะไรกับฉันสักนิดเลยเหรอ?"

ฟางยู่เชินก้มหน้า "ขอโทษนะ"

เย่เสี่ยวอี้ร้องไห้ออกมา เธอพลางร้องไห้พลางพูดตำหนิเขาไปด้วยว่า "คุณทำลายหัวใจของฉันแบบนี้ได้ยังไง? คุณทำเกินไปแล้ว เกินไปแล้ว ฮือ!"

พอเธอร้องไห้ออกมาแบบนี้ ผู้ใหญ่ทั้งสี่คนต่างตื่นตระหนกกันไปหมด คนปลอบก็ปลอบ คนด่าก็ด่า

"เสี่ยวอี้ อย่าร้องนะ ไม่ว่าเขาพูดอะไรก็ไม่นับทั้งนั้น" ซ่างหยิงช่วยเย่เสี่ยวอี้เช็ดน้ำตาพลางพูดปลอบใจ

ฟางเถิงลากฟางยู่เชินออกไปอีกทาง พลางร้องตำหนิเสียงเข้ม "แกรู้ไหมว่าแกกำลังทำอะไรอยู่? แกอยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองตระกูลแตกหักกันหรือไง?"

"พ่อ เจ็บสั้นดีกว่าเจ็บยาว" ฟางยู่เชินเหลือบมองเย่เสี่ยวอี้ที่ยังคงร้องไห้ตาแดงก่ำ "ยิ่งเธอรู้เร็ว ก็จะยิ่งปล่อยวางได้เร็ว"

ยิ่งเรื่องราวยืดเยื้อนานออกไปเท่าไหร่ ความเสียหายต่อเย่เสี่ยวอี้ก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

ฟางเถิงขมวดคิ้ว ไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเขา "นับตั้งแต่นี้ แกไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ปัญหานี้ฉันจะหาทางแก้เอง"

"แต่พ่อครับ......"ฟางยู่เชินอยากจะบอกว่าให้เขาเป็นคนแก้ปัญหาเอง และหยุดพูดเรื่องที่จะทำให้เย่เสี่ยวอี้เข้าใจผิดได้แล้ว

ฟางเถิงตบๆ ไหล่เขา เพื่อแสดงออกว่าเขาไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว

จากนั้นก็เดินเข้าไปพลางพูดกับพ่อเย่แม่เย่ว่า "ฉันคิดว่าเรื่องแต่งงานพวกเราควรจะมาปรึกษาหารือกันดูใหม่จริงๆ ปล่อยให้เด็กทั้งสองคนคุยกันเองตามลำพังก่อนเถอะ"

พ่อเย่แม่เย่มองหน้ากันแล้วพยักหน้าเห็นด้วย

พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายทยอยเดินออกไปทีละคน ขณะที่เดินผ่านหน้าของฟางยู่เชิน ฟางเถิงชะงักฝีเท้า พลางกระซิบพูดเสียงเบา "จำไว้ว่าอะไรควรพูด อะไรไม่ควรพูด จะทำอะไรก็ให้คิดถึงตระกูลฟาง ต่อให้แกจะไม่อยากแต่งงาน แต่ก็อย่าทำให้ตระกูลเย่ขุ่นเคืองเด็ดขาด"

ฟางยู่เชินใบหน้านิ่งเฉย ไม่พูดไม่จาอะไร

ฟางเถิงตบไหล่เขา "พ่อรู้ว่าแกเป็นเด็กฉลาด"

หลังจากพูดประโยคนี้จบ ก็เดินออกไปข้างนอก