ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1265

เมื่อได้ยินดังนั้น ฟางยู่เชินก็ยิ้มออกมา "วิธีการอ่อนโยนประนีประนอมอะไรกัน? ผลัดไปเรื่อยๆ เหรอ?"

"นั่นก็ไม่ใช่ นายสามารถหาโอกาสที่เหมาะสมพูดคุยกับเสี่ยวอี้อีก แต่แน่นอนว่าไม่ใช่วันนี้" เย่เฉินหยุนกล่าว

เขาเป็นกังวลเรื่องสภาพร่างกายของเย่เสี่ยวอี้ในตอนนี้ ทันทีที่เธอรู้ว่าฟางยู่เชินกับเหลียงซินเวยคบหากัน คงจะทนรับไว้ไม่ไหวแน่นอน

ฟางยู่เชินพยักหน้า "ได้สิ แต่นายบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าวันไหนถึงจะเหมาะ?"

ในความคิดของฟางยู่เชิน เย่เฉินหยุนก็แค่อยากจะยืดเยื้อเวลาก็เท่านั้น

ในเมื่อเย่เสี่ยวอี้เป็นน้องสาวของเขา เขาย่อมคิดหาทางช่วยน้องสาวของตัวเองอยู่แล้ว

เย่เฉินหยุนมองความคิดของเขาออก จึงหัวเราะออกมาเบาๆ และพูดว่า "อันนี้ฉันไม่รู้หรอก นายเลือกเอาเองเถอะ"

"ได้ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันกลับละ"

ฟางยู่เชินพยักหน้าให้เขาเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป

ด้านนอกห้องหนังสือ เย่เสี่ยวอี้แนบหูฟังกับประตูห้อง และฟังบทสนทนาอย่างระมัดระวัง เมื่อได้ยินฟางยู่เชินบอกว่ากำลังจะกลับ เธอก็รีบหมุนตัววิ่งกลับห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว

ฟางยู่เชินเปิดประตูเดินออกจากห้องหนังสือและเดินตรงไปที่บันได

ด้านหลังของเขา เย่เสี่ยวอี้โผล่หัวออกมาจากห้องของตัวเอง มองตามแผ่นหลังของเขา มือที่จับอยู่ตรงกรอบประตูค่อยๆ บีบแน่น สีหน้าบูดบึ้งมืดมน

คิดไม่ถึงว่าเขาจะคบกับเหลียงซินเวยอีนางคนชั้นต่ำนั่นจริงๆ

เมื่อนึกถึงเหลียงซินเวย เย่เสี่ยวอี้ก็แยกเขี้ยวยิงฟัน สีหน้าที่แสดงออกบนใบหน้าดูบูดเบี้ยวไปหมด

ต้องเป็นนางคนชั้นต่ำนั่นยั่วยวนยู่เชินแน่ๆ ไม่อย่างนั้นยู่เชินจะไปชอบหล่อนได้ยังไง

เธอไม่มีทางยอมให้ใครมาแย่งยู่เชินไปหรอก

หลังจากฟางยู่เชินเดินลงบันไดไปชั้นล่าง เขาก็เดินตรงเข้าไปหาพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายที่กำลังพูดคุยกันอยู่ทันที

"พ่อครับ แม่ครับ ได้เวลากลับกันแล้วครับ"

ทันทีที่พ่อเย่ได้ยิน ก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที "ทำไมแกไม่อยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวอี้ให้มากกว่านี้หน่อยล่ะ?"

"เสี่ยวอี้ไม่สบาย ผมอยากให้เธอรีบพักผ่อน"

ฟางยู่เชินพลั้งปากพูดออกไป พวกพ่อเย่ก็ไม่ได้สงสัยอะไร พลางทยอยพยักหน้า "ควรรีบพักผ่อนจริงๆ นั่นแหละ"

"คุณอา คุณน้า ผมยังมีงานต้องจัดการอีก ไว้วันหลังถ้ามีเวลาผมจะมาเยี่ยมพวกท่านใหม่นะครับ"

"ตอนนี้เธอควรจะให้ความสำคัญกับหน้าที่การงานจริงๆ นั่นแหละ" พ่อเย่เผยรอยยิ้มชื่นชมออกมา

หลังจากผ่านการเกลี้ยกล่อมโน้มน้าวต่างๆ นานาของฟางเถิงกับซ่างหยิงแล้ว ในที่สุดอารมณ์ของพ่อเย่แม่เย่ก็ดูอ่อนลงไปมากแล้ว

แม่เย่จ้องเขม็งใส่พ่อเย่อย่างไม่พอใจ "ให้ความสำคัญกับหน้าที่การงานหมายความว่ายังไง? อายุอานามเท่าเขาควรจะแต่งงานมีครอบครัวไปนานแล้ว เพียงแค่ครอบครัวมั่นคงแล้ว อาชีพการงานถึงจะมั่นคงได้"

ฟางยู่เชินแสร้งทำเป็นฟังไม่เข้าใจความหมายของแม่เย่ ได้แต่ยิ้มออกมาน้อยๆ "คุณอาคุณน้า พวกเราไปก่อนนะครับ"

จากนั้นเขาก็หันมองไปที่พ่อแม่ของเขา "พ่อครับ แม่ครับ ไปกันเถอะครับ"

ฟางเถิงกับซ่างหยิงมองสบตากัน ในใจของพวกเขารู้ดีว่าลูกชายของพวกเขารีบร้อนอยากจะออกไปจากที่นี่มากแค่ไหน และไม่สามารถตำหนิต่อว่าเขาต่อหน้าพ่อเย่แม่เย่ได้ จึงทำได้เพียงลุกขึ้นยืนและกลับกันออกไป

ระหว่างทางกลับ ซ่างหยิงอดเอ่ยปากขึ้นมาไม่ได้ "ยู่เชิน ลองพยายามยอมรับหนูเสี่ยวอี้ดูก่อนเถอะ บางทีลูกอาจจะเห็นว่าเธอดีมากจริงๆ"

"แม่ครับ เรื่องของความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้หรอกนะครับ" ฟางยู่เชินหันกลับมามองแม่ที่นั่งอยู่เบาะหลัง

"แม่รู้ว่าบังคับไม่ได้ แม่ถึงใช้คำว่าพยายามไง"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ซ่างหยิงก็ถอนหายใจออกมา "เห็นสภาพเสี่ยวอี้ที่เป็นแบบนั้นแล้ว แม่ทั้งรู้สึกผิดทั้งปวดใจ"

"เสี่ยวอี้พักผ่อนอีกไม่กี่วันก็กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมแล้ว" ฟางเถิงโอบไหล่เธอไว้พลางพูดปลอบใจ

"แล้วบาดแผลในใจล่ะ?" ซ่างหยิงมองไปทางฟางยู่เชินที่กำลังขับรถอย่างจริงจัง พลางพูดประชดประชันถากถางอย่างเคืองๆ "เป็นเพราะลูกชายผู้แสนดีของคุณนั่นแหละ ไม่รู้จักสงสารเด็กสาวอย่างเธอบ้างเลย"

เมื่อได้ยินดังนั้น ฟางยู่เชินก็อดรู้สึกจนปัญญาหมดหนทางขึ้นมาไม่ได้ "แม่ ผมบอกแม่ไปตั้งแต่เนิ่นๆ แล้วนะครับว่าผมไม่ชอบเธอ แต่เป็นพวกแม่เองที่ยืนกรานอยากจะทำสัญญาการแต่งงานระหว่างสองตระกูล จนทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น พวกพ่อกับแม่ต่างก็ต้องรับผิดชอบเหมือนกัน"

"ทำไม? ตอนนี้แกกำลังจะโทษฉันกับพ่อแกด้วยเหรอ?" ซ่างหยิงถามอย่างไม่พอใจ

"ผมเปล่า" ฟางยู่เชินปฏิเสธ

"เอาล่ะ หยุดพูดกันได้แล้ว" ฟางเถิงพูดไกล่เกลี่ยออกมาเสียงดัง "ยู่เชิน จดจำภาระที่แบกอยู่บนบ่าของแกให้ดี อย่าทำเรื่องที่มันไร้ยางอายน่าขายหน้าจนเกินเหตุ"