ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1323

ซ่างกวนหยวนยิ่งคิดยิ่งเศร้า สุดท้ายจู่ๆ เธอก็หัวเราะออกมา หัวเราะเสร็จก็ร้องไห้

เธอพยายามอย่างเต็มที่แล้ว เพื่อให้จิ้นเฟิงเฉินมาอยู่ข้างกาย

แต่เขากลับจากเธอไปเพราะเจียงสื้อสื้อผู้หญิงคนนั้น

ไร้ซึ่งความเมตตา

เธอรักเขาขนาดนั้น ทำไมเขาถึงดูถูกดูแคลนต่อความรู้สึกของเธอขนาดนี้?

พอคิดถึงตรงนี้ เธอก็กำมือแน่น ท่าทีค่อยๆ รุนแรงโหดเหี้ยมขึ้น แววตาที่เปื้อนน้ำตาเต็มไปด้วยความโกรธเกลียด

ในเมื่อจิ้นเฟิงเฉินไม่สนใจเธอ ถ้าอย่างนั้นก็อย่ามาหาว่าเธอใจอำมหิตก็แล้วกัน

......

นอนหลับสบายตลอดทั้งคืน

เจียงสื้อสื้อนอนจนใกล้เที่ยงกว่าจะตื่นขึ้นมา เธอหันหน้าไปมองคนที่อยู่ข้างๆ พบว่าว่างเปล่าไม่คนอยู่แล้ว

เธอตื่นตระหนกไปทั้งใจ รีบลุกขึ้นมานั่งมองไปรอบๆ หาร่างที่คุ้นเคย

แต่ในห้องเงียบมาก ไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของอีกคนหนึ่งเลยแม้แต่นิดเดียว

ไม่มีเวลาที่จะมานั่งคิด เธอรีบลงจากเตียง สับเท้าเปล่าวิ่งออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

พอเปิดประตู ก็ได้ยินเสียงของเถียนเถียนดังเข้ามา

"แด๊ดดี้ หม่ามี๊เป็นหมู ไม่อย่างนั้นจะนอนตื่นสายขนาดนี้ได้ยังไง"

เจียงสื้อสื้อพุ่งออกไป

เห็นจิ้นเฟิงเฉินจูงเถียนเถียนเดินเข้ามาในห้อง

พอเห็นจิ้นเฟิงเฉิน เจียงสื้อสื้อก็วิ่งเข้าไป กอดเขาเอาไว้

กลิ่นสะอาดของเขาเข้ามาเต็มโพรงจมูก จิตใจที่ตื่นตระหนกของเธอก็สงบลงอย่างช้าๆ

กอดเขาแน่นสุดแรง เหมือนกับกลัวว่าเขาจะหายไปอย่างไรอย่างนั้น

จิ้นเฟิงเฉินยกมือขึ้นตบลงที่ไหล่ของเธอเบาๆ พูดขึ้น"อย่ากลัว ผมอยู่นี่ จะไม่จากพวกคุณไปไหนอีกแล้ว"

ต่อให้เธอไม่ได้พูด เขาก็รู้ว่าเธอกำลังกลัวอะไรอยู่ รู้สึกเป็นห่วงเอ็นดู

เจียงสื้อสื้อรู้สึกผ่อนคลายลง จึงปล่อยเขาออก ถอยไปข้างหลังหนึ่งก้าว มุมปากโค้ง"ทำไมคุณตื่นเช้าจัง?"

เถียนเถียนที่อยู่ข้างๆ พอได้ฟังแล้ว ก็ทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย"หม่ามี๊ ใกล้จะเที่ยงแล้ว มันไม่เช้าแล้วนะ"

เจียงสื้อสื้อหันไปมองเธอ จงใจทำหน้าบึ้ง"เมื่อตะกี้หม่ามี๊ได้ยินลูกบอกว่าหม่ามี๊เป็นหมู"

"ก็หม่ามี๊เป็นหมูนี่นา ใครใช้ให้หม่ามี๊นอนตื่นสายขนาดนี้ล่ะ"

ท่าทางที่มั่นอกมั่นใจของเถียนเถียนทำให้เจียงสื้อสื้อหมดคำพูดที่จะต่อล้อต่อเถียง

เธอยื่นมือออกไปลูบหัวของเถียนเถียน"คารมคมคายดีเหลือเกินนะ"

จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม กวาดสายตาไปมองเท้าเปล่าของเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ คิ้วขมวดอย่างช่วยไม่ได้"ทำไมถึงไม่ใส่รองเท้าแตะ?"

เจียงสื้อสื้อพอได้ฟัง ก็ก้มหน้าลงทันที แลบลิ้นออกมาด้วยความเขินอาย"ฉัน......รีบร้อนไป ก็เลยลืมน่ะ"

"พื้นเย็น ระวังเท้าจะเย็นนะ"แม้ว่าสีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินจะเข้มงวดจริงจัง แต่น้ำเสียงกลับเป็นห่วงเป็นใยอย่างชัดเจน

"ฉันจะไปสวมเดี๋ยวนี้แหละ"

เจียงสื้อสื้อเดินเขย่งเท้ากลับเข้าไปสวมรองเท้าแตะผ้าฝ้ายในห้อง

จิ้นเฟิงเฉินให้เถียนเถียนไปเล่นกับเสี่ยวเป่าที่ห้องของเล่น ก่อนจะตามเข้าไปในห้อง

พอเห็นเขาเข้าไป เจียงสื้อสื้อก็เปิดปากถามขึ้น"เมื่อคืนนอนหลับไหม?"

เธอเป็นห่วงว่าเขาเพิ่งกลับบ้านจะนอนไม่หลับ

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มอย่างอ่อนโยน"ดีมาก ไม่เคยนอนหลับสบายแบบนี้มาก่อน"

เจียงสื้อสื้อปลายคิ้วยกขึ้น"หรือว่าก่อนหน้านี้คุณนอนไม่หลับเลยเหรอ?"

"อยากฟังความจริง?"จิ้นเฟิงเฉินไม่ตอบแต่ถามกลับ

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า"แน่นอนอยู่แล้ว"

จิ้นเฟิงเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง"ก็ไม่ใช่ว่านอนไม่ค่อยหลับหรอก ก็แค่หลับไม่ลึก มักจะตื่นมากลางดึกกลางดื่นบ่อยๆ โดยเฉพาะวันที่กลับประเทศ หลังจากที่เจอคุณที่สนามบิน ผมก็แทบจะสะดุ้งตื่นมาเพราะฝันทุกคืน"

"ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?"เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว