ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1384

"คุณเป็นอะไรไป?" จิ้นเฟิงเฉินเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอ ดังนั้นเขาจึงถามด้วยความเป็นห่วงไป

เจียงสื้อสื้อก้มหน้าลง และครุ่นคิดอย่างเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอจึงเงยหน้าขึ้นมา แล้วยิ้มให้เขา "ไม่เป็นไรนิคะ"

"จริงเหรอ?" ปฏิกิริยาเมื่อครู่นี้ของเธอมันดูเหมือนไม่มีเรื่องอะไรที่ไหนกัน

"จริงค่ะ" เจียงสื้อสื้อมองไปรอบๆ แต่กลับไม่มีคนที่จะเป็นที่น่าสงสัยเลย

บางทีอาจเป็นแค่ตัวเองหลอนไปจริงๆ แต่คงไม่ต้องพูดกับจิ้นเฟิงเฉินหรอก

จิ้นเฟิงเฉินมองเธอ ด้วยท่าทางครุ่นคิด

"ฉันเหนื่อย เรากลับบ้านกันเถอะ" เจียงสื้อสื้อพูด

"ได้เลย"

เมื่อกลับถึงบ้านก็เกือบจะห้าทุ่มแล้ว เจียงสื้อสื้อจึงอาบน้ำและเข้านอนไป บางทีอาจเป็นเพราะเธอเหนื่อยจริงๆ ไม่นานจึงเผลอหลับไป

จิ้นเฟิงเฉินช่วยห่มผ้าห่มให้เธอ แล้วหันหลังเดินออกจากห้องไป

ทันทีที่เข้ามาในห้องหนังสือ เขาก็รีบโทรหากู้เนี่ยนและอิ้งเทียนทันที โดยให้พวกเขามาที่นี่หน่อย

ผ่านไปประมาณยี่สิบกว่านาที คนทั้งสองก็มาถึงพร้อมกัน

"คุณชายครับ เรียกพวกเรามาดึกขนาดนี้มีธุระสำคัญอะไรหรือเปล่าครับ?" กู้เนี่ยนเป็นคนเอ่ยปากถามก่อน

เพราะตอนที่รับสาย เขาเกือบจะหลับไปแล้ว

เมื่ออิ้งเทียนเห็นว่าสีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินดูเคร่งขรึมอย่างมากนั้น เขาก็ถามไปว่า "ถามเรื่องไร้สาระอะไรกัน? มันต้องมีเรื่องที่สำคัญมากสิ ไม่อย่างนั้นคุณชายจะเรียกพวกเรามาดึกขนาดนี้กันทำไม?"

กู้เนี่ยนเอียงตามองเขาไปแวบหนึ่ง "ฉันถามคุณชาย ไม่ใช่ถามนายซะหน่อย"

"ฉัน..."

อิ้งเทียนอยากตีโต้กลับ แต่ในขณะที่เขากำลังจะเอ่ยปากพูดก็ถูกจิ้นเฟิงเฉินขัดจังหวะอย่างเย็นชาทันที "พวกนายช่วยฉันตรวจสอบสักเรื่องหน่อย"

เมื่อพูดถึงธุระสำคัญ กู้เนี่ยนและอิ้งเทียนก็เปลี่ยนสีหน้าขึ้นมาทันที

"คุณชายครับ คุณชายต้องการตรวจสอบอะไรครับ" กู้เนี่ยนถาม

จิ้นเฟิงเฉินนึกถึงปฏิกิริยาของสื้อสื้อบนยอดเขา เขาก็หรี่ตาลง "มีคนกำลังลอบติดตามสื้อสื้ออยู่"

"ลอบติดตามเหรอครับ?"

กู้เนี่ยนและอิ้งเทียนส่งเสียงร้องด้วยความตกใจพร้อมกัน

จิ้นเฟิงเฉินครุ่นคิดไปชั่วขณะหนึ่ง "คืนนี้ฉันรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังจ้องมองฉันกับสื้อสื้อ"

กู้เนี่ยนขมวดคิ้ว "มันเป็นเพราะคุณชายหลอนไปเองหรือเปล่าครับ?"

"เป็นไปไม่ได้หรอก" จิ้นเฟิงเฉินลืมตาขึ้น จากนั้นสายตาที่เย็นชาของเขาก็หยุดอยู่ที่ใบหน้าของเขา เขาพูดอย่างมั่นใจและละเอียดไปว่า "ฉันรู้สึกได้อย่างนั้นจริงๆ และทั้งสื้อสื้อเองก็สังเกตได้อย่างนั้นเหมือนกัน"

แต่เธอแค่ไม่ได้บอกกับเขาเท่านั้น

อิ้งเทียนก้มหน้าลง "คุณชายครับ ผมจะส่งคนไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้เลยครับ"

"ตรวจสอบต้องตรวจสอบอยู่แล้ว แต่จะต้องดำเนินการอย่างลับๆ เพื่อหลีกเลี่ยงการแหวกหญ้าให้งูตื่น"

และเขาก็ไม่อยากทำให้ผู้อยู่เบื้องหลังรู้ตัวด้วย

"ครับ" อ้งเทียนตอบรับด้วยความเคารพ

"คุณชายครับ ตอนนี้มีคนกำลังลอบติดตามพวกคุณอยู่ พวกคุณจะเข้าจะออกไปไหนต้องระวังหน่อยนะครับ และพยายามอย่าเข้าไปในที่เปลี่ยว" กู้เนี่ยนพูด

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า "ฉันรู้แล้วล่ะ พวกนายไปทำงานกันเถอะ"

"ครับ"

กู้เนี่ยนและอิ้งเทียนรับคำสั่งแล้วเดินจากไปอย่างรีบเร่ง

......

ซ่างกวนหยวนกดดันทนายความให้ซ่างกวนเชียน ช่วยเธอออกมาโดยเร็วอย่างไม่หยุดหย่อน

"ท่านประธานครับ ผมเกรงว่าถ้าคุณหนูยังอยู่อย่างนี้ต่อไป คุณหนูจะยิ่งสติแตกนะครับ" ทนายความเจียงพูดด้วยความกังวล

ซ่างกวนเชียนยกมือขึ้นลูบหว่างคิ้วที่เจ็บของตัวเอง แล้วพูดหัวเราะเยาะตัวเองไปว่า "ผมว่าผมต่างหากที่เป็นฝ่ายสติแตกไปก่อนเสียอีก"

ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องกับซ่างกวนหยวนมา เขาก็นอนไม่หลับเลยสักวัน

"ถ้าอย่างนั้นท่านประธานคิดจะมองดูคุณหนูติดคุกไปหน้าตาเฉยอย่างนี้เหรอครับ?" ทนายความเจียงถาม

"ผมพูดแบบนั้นไปเมื่อไหร่กัน?" ซ่างกวนเชียนวางมือลง พร้อมกับขมวดคิ้ว แล้วมองไปที่เขาด้วยสีหน้าสงบ

ทนายความเจียงจึงก้มหน้าลงด้วยความหวาดกลัว "แน่นอนว่าท่านประธานไม่ได้พูดอย่างนั้นครับ แต่ว่าท่านประธานจะนั่งดูเฉยๆ ไม่ได้นะครับ? สถานการณ์ของคุณหนูแย่มากจริงๆ นะครับ"

ทุกครั้งที่เขาไปเยี่ยมซ่างกวนหยวน เขาก็สามารถรู้สึกได้ถึงว่าสภาพจิตใจของเธอดูแย่ขึ้นทุกครั้ง ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไป คุณหนูคงจะอกแตกตายแน่เลยครับ