ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1394

"เกิดอะไรขึ้นเหรอ?" เจียงสื้อสื้อเดินเข้าไป ไถ่ถามด้วยความเป็นห่วง

จิ้นเฟิงเฉินก้มลงมามองเธอ เงียบไปสักพักแล้วค่อยๆ เปิดปากพูด "ไม่มีอะไร ฉันไปที่บริษัทก่อนนะ คุณขึ้นไปพักผ่อนข้างบนเลย อย่าดื้อ" พูดจบ เขาก็หันหลังก้าวเท้าใหญ่เดินออกไป

มองดูแผ่นหลังของเขา เจียงสื้อสื้อก็ขมวดคิ้ว นัยน์ตาเผยให้เห็นถึงความกังวล

สภาพเขาดูเหมือนไม่ใช่คนที่ไม่เป็นอะไร

มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกหรือเปล่า?

จิ้นเฟิงเฉินออกมาจากบ้าน ไม่ได้ไปที่โรงพยาบาลแต่กลับไปที่ฐานที่มั่น

เขาพึ่งมาถึง กู้เนี่ยนก็รีบมารายงาน "คุณชาย หลังจากที่ตำรวจทำการตรวจสอบเสร็จ ซ่างกวนหยวนเสียชีวิตแล้วจริงๆ "

"ไม่มีอะไรผิดปกติ?" จิ้นเฟิงเฉินถาม

"ไม่มี"

"มีคนเสียชีวิตในสถานที่กักขังโดยไร้เหตุผลแบบนี้ ทางตำรวจก็คงต้องตรวจสอบรายละเอียดอย่างชัดเจนสิ" อิ้งเทียนพูด

กู้เนี่ยนขมวดคิ้ว คิดไปคิดมา "ถ้าอยากรู้เหตุผลของการตาย ก็มีแค่ทำกายวิภาค"

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มแห้ง "กายวิภาค? คุณคิดว่าตระกูลซ่างกวนจะตกลงงั้นเหรอ?"

"แล้วต้องทำยังไง? ซ่างกวนหยวนตายไปอย่างน่าแปลกประหลาด ในนี้มันต้องมีปัญหาอะไรสักอย่างแน่ๆ " น้ำเสียงของกู้เนี่ยนดูมั่นใจมาก

อิ้งเทียนถอดหายใจ "พวกเราก็รู้ว่ามันมีปัญหา แต่ถอดฟ้องร้องแล้ว พวกเราก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปขอให้ตำรวจหาผลสรุปที่พึงพอใจสักหน่อย และอีกอย่าง ทางตำรวจก็น่าจะปวดหัวไม่น้อย พวกเขาอยากสืบสวนสาเหตุการตายของซ่างกวนหยวนมากกว่าพวกเราเสียอีก"

กู้เนี่ยนหันไปมองทางจิ้นเฟิงเฉิน เห็นเพียงสีหน้าที่นิ่งสงบของเขา นัยน์ตาคู่สีดำที่ลึกจนมองไม่เห็นข้างล่าง ทำให้คนเดาไม่ออกว่าตอนนี้อารมณ์ของเขาเป็นยังไงบ้าง

"คุณชาย......" กู้เนี่ยนร้องเสียงออกมาอย่างระมัดระวัง

"ในเมื่อคนตายไปแล้ว งั้นก็ตายไปเถอะ" น้ำเสียงของจิ้นเฟิงเฉินไม่มีขึ้นมีลงเลยแม้แต่น้อย ราวกับกำลังคุยเรื่องที่ปกติธรรมดา

"แต่ว่าคุณชาย......" กู้เนี่ยนยังรู้สึกแปลกประหลาดอยู่ ถ้าไม่ตรวจสอบให้ชัดเจน เขากลัวว่าวันหลังจะมีปัญหาเกิดขึ้น

จิ้นเฟิงเฉินหันหน้าไปพูดกับอิ้งเทียน "ส่งคนไปตามส่องทุกการเคลื่อนไหวการกระทำของตระกูลซ่างกวน ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นรีบมารายงานฉันด่วน"

อิ้งเทียนก้มหน้า "ครับ"

กู้เนี่ยนโล่งใจ ที่แท้คุณชายก็มีแผนของตัวเอง

......

เจียงสื้อสื้อนั่งพิงอยู่บนหัวเตียง หันหน้าไปมองทางหน้าต่าง คิ้วบางขมวดติดกัน นัยน์ตาคู่ที่ใสสะอาดเต็มไปด้วยความกังวล

ทำไมเฟิงเฉินยังไม่กลับมา?

ไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงนะ?

ทันใดนั้น ประตูห้องถูกคนที่อยู่ด้านนอกเปิดเข้ามา เงาของร่างสูงเดินเข้ามาข้างใน

ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว เจียงสื้อสื้อหันไปมอง พอเห็นเป็นจิ้นเฟิงเฉินก็รีบลุกขึ้นมานั่งตัวตรง "เฟิงเฉิน"

เธอมองดูเขาเข้าใกล้ทีละก้าวทีละก้าว จากนั้นนั่งลงขอบเตียง

"ทำไมยังไม่นอน?" จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองเธอด้วยแววตาที่อ่อนโยน

เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า "นอนไม่หลับ?"

"เป็นอะไร?" จิ้นเฟิงเฉินยกมือขึ้นมาลูบแก้มเธอ และถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหม?" เจียงสื้อสื้อจ้องสบตาเข้าไปในนัยน์ตาของเขา

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มเบาๆ "ดูเหมือนว่าฉันมีเรื่องอะไรก็ไม่สามารถปิดบังคุณได้"

"เกิดอะไรขึ้นกันแน่?" น้ำเสียงของเธอรีบร้อนอย่างเห็นได้ชัด

จิ้นเฟิงเฉินก้มหน้าลง คิดไตร่ตรองไปสักพัก "......ซ่างกวนหยวนตายแล้ว"

"ตาย......ตายแล้ว?" หว่างคิ้วเจียงสื้อสื้อขมวดติดกัน "เธอถูกขังอยู่ในสถานที่กักขัง จะตายได้ยังไง?"

จิ้นเฟิงเฉินยกหน้าขึ้นมา "ตายแล้วจริงๆ "

สีหน้าของเขาจริงจังมาก ไม่เหมือนพูดล้อเล่น

ดวงตาของเจียงสื้อสื้อถูกปกคลุมไปด้วยละอองน้ำตา

ถึงแม้เธอจะเกลียดซ่างกวนหยวน แต่พอได้ยินข่าวว่าเธอเสียชีวิต ในใจก็อดที่จะเศร้าไม่ได้

เมื่อก่อน พวกเธอสนิทกันมาก

เธอคิดว่าพวกเธอจะเป็นเพื่อนสนิทกันตลอดชีวิต

แต่ซ่างกวนหยวนเป็นคนทำร้ายทั้งหมดเองกับมือ