ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1395

"ขอแสดงความเสียใจด้วย"

สารวัตรเฉินตบไหล่ซ่างกวนเชียน จากนั้นก็ถอดลมหายใจออกมาจากริมฝีปาก "เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น พวกเราก็เสียใจเหมือนกัน"

คดีความดำเนินการมาถึงขั้นตอนสุดท้ายตรวจสำนวนและตัดสินคดี แต่จู่ๆ นักโทษกลับเสียชีวิต ทุกคนที่ร่วมรับผิดชอบคดีความนี้ก็มึนงงกันไปหมด

เรื่องราวมันเกิดขึ้นกะทันหัน แถมเผยถึงความแปลกประหลาดไปอีก

ที่สำคัญสุดในตอนนี้ก็คือต้องรีบสืบหาเหตุผลที่ซ่างกวนหยวนตายให้ได้

แต่ซ่างกวนเชียนจะตกลงหรือเปล่า?

สารวัตรเฉินลังเลไปสักพัก แล้วค่อยเปิดปากพูดหยั่งเชิง "เพื่อชี้แจงผลสรุปให้กับคุณและประชาชนทั่วไป พวกเราต้องสืบหาสาเหตุของการเสียชีวิตให้ได้"

"คุณหมอยังตรวจไม่เจออีกงั้นเหรอ?" ซ่างกวนเชียนหันข้างเอียงตามองเขา

"ไม่ได้ ก็เลย......" สารวัตรเฉินหยุดไปสักพัก "ครูหมออยากทำกายวิภาคของซากศพ......"

"กายวิภาค?!" ซ่างกวนเชียนเบิกตากว้าง "พวกคุณบ้าไปแล้วหรือไง? คิดอยากจะกายวิภาค?"

"คุณซ่างกวน คุณอย่าพึ่งตื่นเต้น หรือว่าคุณไม่อยากรู้สาเหตุที่น้องสาวคุณเสียชีวิตจริงๆ ?"

ซ่างกวนเชียนกำหมัดแน่น "ถ้าต้องทำกายวิภาคถึงค่อยรู้สาเหตุที่เธอเสียชีวิต งั้นฉันยอมไม่รู้ต่อดีกว่า"

ตอนที่หยวนหยวนของเขายังมีชีวิตอยู่ก็ไม่ได้รับความเป็นธรรมมากพอแล้ว ขนาดตายไปแล้วยังไม่ให้เกียรติกับเธอสักหน่อยเลยหรือไง?

"ถ้าเป็นแบบนี้ ทางตำรวจของพวกเราก็ไม่สามารถชี้แจงผลสรุปกับคนนอกได้ หวังว่าคุณจะพิจารณาอีกครั้ง"

ซ่างกวนเชียนหัวเราะเยาะเย้ย สายตาที่มองไปทางสารวัตรเฉินยิ่งเย็นชา "เธอตายอย่างไร้สาเหตุที่นี่ พวกคุณตำรวจก็มีส่วนที่ต้องรับผิดชอบ"

สารวัตรเฉินมองเขา

รอบบริเวณเงียบไปหมด

เงียบไปสักพัก สารวัตรเฉินถอดหายใจแรงๆ "ฉันเคารพต่อการตัดสินใจของคุณ คุณสามารถเอาศพไปได้เลย"

"ขอบคุณครับ" ซ่างกวนเชียนโค้งตัวลงกับเขา อุ้มซ่างกวนหยวนขึ้นมาแล้วเดินออกไปข้างนอก

แสงอาทิตย์ข้างนอกดีมาก แต่หยวนหยวนของเขาไม่มีโอกาสได้เจออีกแล้ว

ระหว่างทางกลับไป เขาหันหลังไปมองซ่างกวนหยวนที่นอนราบอยู่หลังเบาะบ่อยๆ มันมีความรู้สึกผิดแบบหนึ่ง ราวกับว่าเธอแค่นอนหลับไปงั้นเอง

ราวกับว่าวินาทีต่อมาเธอก็จะลุกขึ้นมานั่ง และด่าเขาเป็นชุดด้วยสีหน้าที่โหดเหี้ยม

ด่าเขาว่าไร้ประโยชน์ ไม่ได้ไปช่วยเธอออกมา เลยทำให้เธอก็เสียชีวิตไป

ความเสียใจราวกับคลื่นทะเลท่วมตัวเขาไปหมด ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เขาต้องหาทุกวิถีทางเพื่อที่จะช่วยเธอออกมาแน่นอน

แต่ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว

"ขอโทษ"

ซ่างกวนเชียนพูดเสียงสะอึก

......

การตายของซ่างกวนเชียน ตั้งแต่ต้นจนจบก็เต็มไปด้วยความแปลกประหลาด

ในใจลึกๆ ของจิ้นเฟิงเฉินรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แต่ก็พูดไม่ถูกว่าผิดปกติตรงไหน

ตั้งแต่ที่ได้ข่าวจากทางตำรวจ บอกว่าซ่างกวนเชียนได้รับศพกลับไปที่บ้านแล้ว

ในใจของเขาตระหนักขึ้นมาทันที

ซ่างกวนเชียนเอาศพกลับไปที่บ้าน งั้นก็หมายความว่าคดีนี้ได้ปิดคดีไปเรียบร้อย

และสาเหตุที่ซ่างกวนเชียนตายก็กลายเป็นปริศนาเลยทันที

"ยังคิดเรื่องของซ่างกวนหยวนอยู่เหรอ?" เจียงสื้อสื้อถือนมเดินเข้าไปในห้องสมุด แค่แวบเดียวก็สังเกตเห็นสีหน้าที่ตระหนักของจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินมองดูเธอเข้าใกล้ ริมฝีปากอันบางเม้มปากกลายเป็นเส้นตรงหนึ่งเส้น ไม่ได้พูดอะไร

"ดื่มนมหน่อยเถอะ" เจียงสื้อสื้อเอานมไปวางบนโต๊ะทำงาน ยกยิ้มมุมปาก "ในเมื่อคนมันตายไปแล้ว งั้นพวกเราก็ควรดำเนินใช้ชีวิตของพวกเราต่อไปสิ"

จิ้นเฟิงเฉินเงียบไปหลายวินาที แล้วค่อยเปิดปากพูด "อือ"

ถึงแม้ตระกูลซ่างกวนตั้งใจจะปิดข่าวที่ซ่างกวนหยวนเสียชีวิตแล้ว แต่สุดท้ายข่าวก็ถูกแฉออกมา

แทบจะทุกสื่อมวลชนกำลังรายงานข่าวนี้กันทั้งหมด

พ่อจิ้นและแม่จิ้นก็รู้กันหมด

หลังจากที่เห็นข่าว พ่อจิ้นและเม่จิ้นก็เงียบกัน

ผ่านไปเนิ่นนาน แม่จิ้นค่อยออกเสียงพูด "หรือว่าเป็นคนที่ชื่อและนามสกุลเหมือนกันหรือเปล่า?"

"ไม่ใช่" พ่อจิ้นส่ายหน้า "ตระกูลซ่างกวนในเมืองหลวง นอกจากตระกูลซ่างกวนบ้านนั้นแล้วยังมีตระกูลซ่างกวนบ้านไหนอีก"

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้?" แม่จิ้นไม่อยากจะเชื่อว่าซ่างกวนหยวนผู้หญิงคนนั้นจะเสียชีวิตไปแบบนี้

ได้ยินแบบนี้ เสียงร้องไห้ก็หยุดทันที นายท่านหญิงหันหน้าขึ้นมาถาม "หยวนหยวนกลับบ้านแล้ว?"

"อือ ฉันพาเธอกลับบ้านแล้ว"

ประโยคที่แผ่วเบา ทำให้นายท่านหญิงตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง เธอดึงผ้าห่มออกเตรียมจะลงจากเตียง "ฉันจะกลับไปดูหลานสาวที่รักของฉัน......"

ซ่างกวนเชียนรีบขึ้นไปห้ามเธอไว้ "คุณย่า หยวนหยวนเธอก็คงไม่อยากเห็นสภาพคุณย่าแบบนี้"

นายท่านหญิงได้ยินก็พยักหน้า "ใช่ ฉันให้หยวนหยวนเห็นสภาพแบบนี้ของฉันไม่ได้"

ระหว่างพูด เธอก็รีบจัดเสื้อผ้าหน้าผม จากนั้นเช็ดน้ำตา

"ตอนนี้ฉันเป็นยังไงบ้าง? สีหน้าดูแย่เกินไปไหม?" นายท่านหญิงถามซ่างกวนเชียน

"ไม่หรอก"

"งั้นรีบพาฉันกลับไปบ้าน"

"คุณย่า หยวนหยวนไปแล้ว" ซ่างกวนเชียนกลัวเธอกลับไปเห็นหยวนหยวนที่ตายไปแล้วจะเป็นลมอีก ก็เลยต้องบอกเธอก่อนล่วงหน้า

"ไปแล้ว? เธอจะไปไหน?" นายท่านหญิงถามด้วยความสงสัย

ตอนนี้เธอลืมเรื่องที่หยวนหยวนตายไปแล้วอัตโนมัติ

ซ่างกวนเชียนรู้สึกมีก้อนหินก้อนใหญ่ทับอยู่ตรงหน้าอก อุดตันไว้จนไม่สบาย

เขาหายใจเข้าลึกๆ "คุณย่า งานศพฉันให้พ่อบ้านไปจัดการเตรียมไว้แล้ว พวกเราไปส่งหยวนหยวนให้ไปโดยดีกันเถอะ"

นายท่านหญิงเงียบไปสักพัก จู่ๆ ก็ปล่อยโห่ร้องไห้อีกครั้ง

"หยวนหยวนของฉัน......"

"คุณย่า" ซ่างกวนเชียนรีบขึ้นไปกอดเธอไว้แน่น เงยหน้าขึ้นมา น้ำตาคลออยู่ในดวงตา

"หยวนหยวนไปแล้ว หยวนหยวนไปแล้ว......" นายท่านหญิงซ่างกวนร้องอยู่ร้องอยู่ จู่ๆ เสียงร้องไห้ก็หยุดกะทันหัน

"ตระกูลจิ้น! เป็นเพราะตระกูลจิ้นทำ พวกเราบีบบังคับจนทำให้หยวนหยวนตาย" เธอคว้าคอปกเสื้อของซ่างกวนเชียนไว้ ดวงตาที่แดงหมดจ้องไปที่เขา "นายต้องทำให้พวกคนในตระกูลจิ้นฝังเข้าไปในหลุมศพพร้อมน้องสาวนาย"

"คุณย่า ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือต้องให้หยวนหยวนเดินทางไปโดยดี ส่วยเรื่องความแค้น......"

นัยน์ตาของซ่างกวนเชียนมีทั้งความโกรธและความเกลียดชัง คุณย่าพูดถูก ตระกูลจิ้นบีบบังคับจนทำให้หยวนหยวนตาย

ก็เลย เขาไม่มีทางปล่อยตระกูลจิ้นแน่ๆ !