ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1413

"คุณครูคนนั้นถูกนำตัวส่งไปที่สถานีตำรวจแล้ว"

จิ้นเฟิงเฉินกำลังกอดเธออยู่ก่อนจะกระซิบข้างหูของเธอเบาๆ "ไม่ต้องกังวลไปฉันจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว"

"ฉันเชื่อว่าคุณสามารถจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยได้อย่างแน่นอน แต่ฉันก็ยังโมโหมากๆ " เจียงสื้อสื้อพอคิดถึงว่าเสี่ยวเป่าต้องพบเจอกับอะไรมาบ้างในใจก็รู้สึกเหมือนมีก้อนสำลีเกาะกุมอยู่

รู้สึกแย่จริงๆ  

เธอยังอยากที่จะพุ่งเข้าไปหาครูคนนั้น แล้วตะโกนถามเขาว่าทำไมต้องทำแบบนี้กับเด็กคนหนึ่งด้วย

"ไม่ต้องโมโหแล้ว หลังจากนี้ไปเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก" จิ้นเฟิงเฉินรับรองกับเธอ

"มันจะไม่สามารถเกิดขึ้นอีกอย่างแน่นอน" เจียงสื้อสื้อสงบความรู้สึกในใจลงได้แล้วก็พูดว่า "หลังจากนี้ ถ้าหากจะหา คุณครูให้เสี่ยวเป่า หรือเถียนเถียน จะต้องตรวจสอบ อีกฝ่ายให้แน่ชัดก่อนว่าการปฏิบัติตัวต่อผู้อื่นของอีกฝ่ายเป็นยังไง"

จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม "ฉันรู้แล้ว"

เจียงสื้อสื้อไว้ใจเขา ก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า "เสี่ยวเป่านี่จะรู้ความมากเกินไปแล้ว เจอเรื่องแบบนี้แล้วยังไม่ยอมบอกพวกเราอีก ต้องมาทนรับเรื่องนี้คนเดียวเงียบๆ มัน…." พูดถึงตรงนี้ ตาของเธอก็เริ่มเดินขึ้น

"เฟิงเฉิน ฉันละเลยเสี่ยวเป่ามากเกินไปหรือเปล่า?"

เฟิงเฉินหัวเราะออกมาเบาๆ "ไม่หรอกเสี่ยวเป่าเองก็รู้ความตั้งแต่เป็นเด็กแล้ว แล้วยังเป็นเด็กที่เข้มแข็งและแน่วแน่ เขาจะทำแบบนี้ฉันเองก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่"

เจียงสื้อสื้อหลับตาลง ก่อนที่มุมปากจะยกยิ้มเบาๆ อย่างช่วยไม่ได้ "ไม่รู้จริงๆ นะเนี่ยว่าแท้จริงแล้ว การเป็นคนที่รู้ความนั้นเป็นเรื่องไม่ดี" เธอยอมให้เขาร้องไห้กลับบ้านมา แล้วมาร้องไห้โวยวายกับผู้ใหญ่แล้วฟ้องว่ามีคนรังแกเขา จะดีซะกว่าอีก

"พอแล้ว อย่าคิดมาก พักผ่อนเร็วขึ้นสักหน่อย พรุ่งนี้ยังต้องทำงานอีก" จิ้นเฟิงเฉินปล่อยเธออย่างนิ่มนวล

เจียงสื้อสื้อส่งเสียง "อืม" ออกมาเบาๆ หลังจากนั้นก็เอนตัวลงนอน

"พักผ่อนเร็วขึ้นสักหน่อย" จิ้นเฟิงเฉิน เอนตัวลงจูบบนหน้าผากของเธอ

"แล้วคุณล่ะ" เจียงสื้อสื้อมองเขา

"ผมยังเหลืองานอยู่อีกนิดหน่อย จัดการเสร็จแล้วค่อยมานอน"

"อย่าหักโหมมากเกินไปนะ"

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า "ราตรีสวัสดิ์"

เขาปิดไฟในห้องเหลือไว้เพียงโคมไฟหัวเตียงที่เปิดอยู่ เจียงสื้อสื้อมองดูเขาออกจากห้องไป แล้วค่อยหลับตาลง อาจจะเป็นเพราะเหนื่อยเกินไป จึงหลับไปอย่างรวดเร็ว

จิ้นเฟิงเฉินเพิ่งเข้ามาถึงในห้องหนังสือครู่เดียว จิ้นเฟิงเหราก็เข้ามา

"พี่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเสี่ยวเป่า?" จิ้นเฟิงเหราถามออกมาด้วยความกังวล

จิ้นเฟิงเฉินเหลือบตาขึ้นไปมองเขา แล้วตอบกลับไปว่า "ไม่มีอะไร"

จิ้นเฟิงเหรา จ้องเขาอยู่แป๊บหนึ่ง "พี่ พี่คิดจริงๆ เหรอว่าผมจะเชื่อว่าไม่มีอะไร?"

ทันทีที่เขารู้เรื่อง เขาก็รีบร้อนออกจากบริษัทมา ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ หรือว่าเขากังวลมากเกินไป? 

จิ้นเฟิงเฉินไตร่ตรองอยู่ชั่วขณะหนึ่ง "คุณครูสอนไวโอลินของเสี่ยวเป่ามีปัญหาทางจิต ก็เลยลงไม้ลงมือทำร้ายเสี่ยวเป่า"

"ไอ้เวรนั่น!" จิ้นเฟิงเหราสบถออกมาอย่างช่วยไม่ได้ "ถ้าอย่างนั้นบาดแผลที่อยู่บนตัวของเสี่ยวเป่าก็เป็นฝีมือของมันหมดเลยใช่ไหม?"

"อืม เขาไม่เพียงแต่ทุบตีเสี่ยวเป่า แต่ยังตั้งใจพูดดูถูกเหยียดหยามเสี่ยวเป่าด้วย"

นั่นยิ่งทำให้จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกโกรธขึ้นมาอีกครั้งถ้าไม่ใช่ว่าเขารู้เรื่องนี้ได้ทันเวลา เรื่องแบบนี้ก็คงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ แล้วจิตใจของเสี่ยวเป่าเองก็คงจะต้องมีปัญหาและเปลี่ยนเป็นยิ่งอยู่ยิ่งใช้ความรุนแรงมากขึ้นอย่างแน่นอน

"แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน?" จิ้นเฟิงเหราถาม

"ตอนนี้ส่งไปที่สถานีตำรวจแล้ว"

จิ้นเฟิงเหราฟังแล้ว ก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโกรธแล้วพูดว่า "มันยังน้อยไป! ควรจะจัดการเขาสักทีก่อนถึงจะสมควร!" สามารถพูดได้เลยว่าเสี่ยวเป่านั่นเขาเฝ้าดูการเจริญเติบโตมาโดยตลอดทั้งรักและทะนุถนอมราวกับพ่อดูแลลูกอย่างไรอย่างนั้น ตอนนี้กลับถูกคนทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บไปทั่วทั้งตัว นอกจากเขาจะโกรธแล้วก็ยังปวดใจมากอีกด้วย

"เสี่ยวเป่าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" จิ้นเฟิงเหราถามอย่างเป็นห่วง

"แผลบนตัวล้วนเป็นแผลภายนอกไม่ได้รุนแรงอะไร แต่ว่า......"

พูดถึงตรงนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็หยุดพูดลง

จิ้นเฟิงเหราเห็นว่าเขามีสีหน้ากังวลใจก็รีบถามขึ้นทันที "ทำไมเหรอ หรือว่ามีปัญหาอย่างอื่น"

"ฉันกังวลเกี่ยวกับสภาพจิตใจของเสี่ยวเป่า" จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว "เขาเลือกที่จะปิดบังพวกเรา ก็เพียงแค่ต้องการพึ่งพาความสามารถของตนเองในการเอาชนะคุณครูคนนั้นก็เท่านั้น"

จิ้นเฟิงเหรายิ้มออกมา "สมเป็นคนตระกูลจิ้นอย่างแท้จริง ไม่ว่าเมื่อไหร่ ก็จะไม่ยอมแพ้"