ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1431

วันถัดมา เสี่ยวเป่าเป็นปกติเหมือนที่ผ่านมา ไปรับการรักษาที่ห้องทำงานของเซิ่นมู่ป๋ายตรงตามเวลา

เซิ่นมู่ป๋ายเห็นสภาพจิตใจของเขาไม่เลว จึงให้เขาทำการทดสอบทางด้านจิตวิทยา

ผลการทดสอบก็คือสภาพจิตใจของเสี่ยวเป่าเริ่มดีขึ้นแล้ว

หลังจากเจียงสื้อสื้อรู้ ก็ตื้นตันจบเกือบจะร้องไห้ออกมา ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่หางตา ริมฝีปากโค้งเป็นรอยยิ้ม "หลายวันที่คอยอยู่เพื่อนในที่สุดก็เห็นผลอยู่บ้าง แล้วก็ลำบากคุณด้วยนะมู่ป๋าย"

หลายวันมานี้ พอเธอเลิกงานก็กลับบ้านมาอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวเป่า

อ่านหนังสือเป็นเพื่อนเขา ต่อเลโก้เป็นเพื่อนเขา

จะอยู่กับเขาทุกคืน จนกระทั่งเขานอนหลับ

สายตาจิ้นเฟิงเฉินมองเธอด้วยความสงสัย พูดเบาๆว่า "นี่เป็นเรื่องน่ายินดี ทำไมยังร้องไห้อีก"

"ฉันดีใจนี่!" เจียงสื้อสื้อยิ้มออกมา ขนตายังมีหยดน้ำตาเกาะอยู่

มุมปากจิ้นเฟิงเฉินยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ มองเธอด้วยสายตาที่ทั้งรักใคร่เอ็นดูทั้งจนปัญญาเล็กน้อย

ตอนบ่าย เสี่ยวเป่าถูกรับมาที่บริษัท

"หม่ามี๊ วันนี้ที่โรงเรียนเลิกเรียนเร็ว" เสี่ยวเป่ายังไม่รู้ว่าเจียงสื้อสื้อรู้เรื่องที่เขากำลังรับการบำบัดสภาพจิตใจ ดังนั้นระหว่างทางที่มาเขาจึงคิดหาเหตุผลมาปิดบังเธอ

เธอเข้าใจความคิดของเขา เจียงสื้อสื้อจึงไม่ได้ถามอะไรมาก ยิ้มแล้วส่งเสียงตอบว่า "อืม" จากนั้นก็พาเขาไปกินขนมที่โรงอาหารบริษัท

"เสี่ยวเป่า ไปรับเถียนเถียนกับหม่ามี๊มั้ย" เจียงสื้อสื้อมองเสี่ยวเป่าที่กำลังดื่มนมเปรี้ยวอยู่ ถามหยั่งเชิงเขาดู

"ได้ครับ" เสี่ยวเป่าพยักหน้า

ความจริงแล้วในใจเสี่ยวเป่ารู้สึกผิดต่อเถียนเถียนอยู่บ้างเล็กน้อย

เพราะว่าช่วงหลายวันมานี้เจียงสื้อสื้อคอยอยู่เป็นเพื่อนเขาตลอด ไม่ค่อยได้สนใจเถียนเถียน

แต่ว่า เขาก็แอบตัดสินใจในใจแล้วว่า รอจนเขาหายดีแล้ว จะต้องดีต่อเถียนเถียนให้มากยิ่งกว่าเมื่อก่อน

"งั้นอีกเดี๋ยวพวกเราไปรับเถียนเถียนด้วยกันนะจ๊ะ"

เสี่ยวเป่าไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ตอบตกลงเลย เจียงสื้อสื้อพึงพอใจมาก สายตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

พลบค่ำ เจียงสื้อสื้อขับรถพาเสี่ยวเป่าไปที่โรงเรียนอนุบาลที่เถียนเถียนเรียน

ที่โรงเรียนอนุบาลเพิ่งจะเลิกเรียน ตรงประตูมีแต่ผู้ปกครองมารอรับลูก คึกคักอย่างมาก

เจียงสื้อสื้อมองแวบเดียวก็เห็นคุณครูประจำชั้นของเถียนเถียน เธอจูงมือเสี่ยวเป่าเดินไป

มองเห็นเธอมา คุณครูประหลาดใจมาก "คุณแม่เถียนเถียน วันนี้ทำไมมารับเถียนเถียนด้วยตัวเองเลยเหรอคะ"

"มีเวลาว่างพอดีค่ะ"

เจียงสื้อสื้อมองไปยังแถวที่อยู่ด้านหลังคุณครู ไม่เห็นเถียนเถียนเลย คิ้วเรียวก็ขมวดมุ่นโดยไม่รู้ตัว "เถียนเถียนล่ะคะ"

"เถียนเถียนไม่ได้อยู่ด้านหลังเหรอคะ" คุณครูหันไปมอง ก็พบว่าเถียนเถียนไม่อยู่ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

"เถียนเถียนล่ะ" เธอคว้าแขนของเด็กที่อยู่ข้างๆ ถามด้วยความร้อนใจ

เด็กน้อยส่ายหน้า "ไม่รู้ค่ะ"

คุณครูถามเด็กๆอีกสองสามคน ต่างก็บอกว่าไม่รู้ว่าเถียนเถียนไปไหน

"อาจ อาจจะไปห้องน้ำ ฉันลองไปดูก่อนนะคะ"

พูดจบ คุณครูหมุนตัววิ่งเข้าไปในโรงเรียน

เสี่ยวเป่าสัมผัสได้ว่ามือของเจียงสื้อสื้อที่จูงมือตนเองอยู่นั้นจับแน่นขึ้น เขาเงยหน้ามองไปที่เธอ "หม่ามี๊ เถียนเถียนไม่มีทางเป็นอะไรหรอกครับ"

ได้ยินดังนั้น เจียงสื้อสื้อก้มหน้า ฝืนยิ้มออกมา "อืม"

ความจริงแล้วในใจเธอตื่นตระหนกมาก จนถึงขั้นเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง

ไม่นาน คุณครูวิ่งออกมา พูดอย่างหืดหอบว่า "เถียนเถียนไม่ได้อยู่ที่ห้องน้ำ ฉันยั้ง......"

เธอกลืนน้ำลาย พูดอีกว่า "ไปหาที่อื่นมาแล้ว ก็หาเถียนเถียนไม่เจอค่ะ"

เจียงสื้อสื้อหน้ามืด ร่างเซถลา

"หม่ามี๊!"

"คุณแม่เถียนเถียน!"

คุณครูไปประคองเธอไว้ได้ทัน

"เถียนเถียนยังเล็กขนาดนั้น ถ้าไม่อยู่ที่โรงเรียนจะไปอยู่ที่ไหนได้" เจียงสื้อสื้อมืดแปดด้านขึ้นมาเล็กน้อย

คุณครูก้มหน้า "ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ดูแลเด็กให้ดี ฉัน......"