ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1432

เถียนเถียนหายตัวไป บรรยากาศในบ้านตระกูลจิ้นตึงเครียดอย่างยิ่ง

"ตกลงว่าใครกันแน่ที่เอาตัวเถียนเถียนไป" แม่จิ้นปาดน้ำตาพลางเอ่ยขึ้นมา "เถียนเถียนยังเด็กมากขนาดนั้น ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา ฉันก็ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว"

"พูดอะไรอย่างนั้น" พ่อจิ้นตะคอกเสียงดุ "เถียนเถียนจะเป็นอะไรได้ยังไง อีกไม่นานทางตำรวจก็ต้องหาตัวเจอ!"

"ใช่ครับ แม่ อย่าเพิ่งคิดฟุ้งซ่าน เถียนเถียนไม่เป็นอะไรหรอกครับ" ส้งหวั่นชีงเอ่ยปลอบใจ

แม่จิ้นพูดเสียงสะอื้นว่า "ตอนนี้สื้อสื้อก็เป็นลมเข้าโรงพยาบาลแล้ว ถ้ายังหาเถียนเถียนไม่พบอีก ฉันเกรงว่าร่างกายเธอจะรับไม่ไหว"

"แม่คะ ไม่หรอกค่ะ" ส้งหวั่นชีงลูบหลังเธอเบาๆ ถอนหายใจ พูดว่า "ชีวิตนี้จะมีวันที่อยู่อย่างสงบสุขสักวันไม่ได้เลย"

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เรื่องของซ่างกวนหยวนจะสงบลงได้ นี่เพิ่งผ่านไปได้ไม่นานก็เกิดเรื่องอีก

พอแม่จิ้น ก็รีบเช็ดน้ำตา พูดว่า "รอเถียนเถียนกลับมา ฉันต้องขอเครื่องรางคุ้มครองแคล้วคลาดปลอดภัยให้พวกเธอทุกคน"

ส้งหวั่นชีงกลั้นหัวเราะไม่อยู่ "แม่คะ แม่ยังเชื่อเรื่องแบบนี้อยู่อีกเหรอคะ "

"เชื่อในสิ่งที่มีอยู่แล้ว ดีกว่าเชื่อในสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง"

ไม่ว่าเครื่องรางจะสามารถคุ้มครองให้แคล้วคลาดปลอดภัยได้จริงหรือไม่ แต่อย่างน้อยก็เป็นเครื่องช่วยปลอบประโลมจิตใจ

"เอาล่ะ ไม่ต้องร้องแล้ว รีบให้คนครัวตุ๋นน้ำซุปเถอะ จะได้เอาไปให้สื้อสื้อดื่มที่โรงพยาบาล" พ่อจิ้นขมวดคิ้วแน่น สีหน้าแย่มาก

ช่วงนี้ จิ้นกรุ๊ปถูกซ่างกวนกรุ๊ปและบริษัทอื่นอีกหลายแห่งโจมตีอยู่ตลอด ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้ทำโครงการใหญ่ของต่างประเทศสักโครงการ ตอนนี้ก็มาเกิดเรื่องแบบนี้อีก

พ่อจิ้นอดที่จะเอาเรื่องทั้งสองมาเชื่อมโยงกันไม่ได้

พวกของเฟิงเฉินเพิ่งจะได้รับโครงการใหญ่ เถียนเถียนก็หายตัวไปเลย

อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น

พ่อจิ้นคิดเช่นนี้ จิ้นเฟิงเฉินและจิ้นเฟิงเหราเองก็ติดเช่นนี้

"พี่ ผมให้คนไปคอยจับตาดูพวกของซ่างกวนเชียนแล้ว ถ้ามีเบาะแสของเถียนเถียนให้มารายงานพวกเราทันที" จิ้นเฟิงเหราพูดพลางมองจิ้นเฟิงเฉินที่นั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้

สายตาจิ้นเฟิงเฉินจับจ้องอยู่บนใบหน้าที่ขาวซีดเล็กน้อยของเจียงสื้อสื้อ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสาร

เขากุมมือเธอไว้แน่น โทษตัวเองว่า "ต้องโทษฉันที่ช่วงนี้มัวแต่ยุ่งเรื่องงาน จนละเลยพี่สะใภ้นายกับเด็กๆ"

"พี่ อย่าพูดแบบนี้ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดพี่"

จิ้นเฟิงเหราเดินไป ยกมือขึ้นวางบนไหล่เขาเบาๆ ดวงตาเขาหรี่ลง เผยให้เห็นความดุร้าย "ถ้าเรื่องในครั้งนี้มีความเกี่ยวข้องกับพวกของซ่างกวนเชียนจริง ผมจะไม่ปล่อยพวกเขาแน่"

"ทางตำรวจเป็นยังไงบ้าง" จิ้นเฟิงเฉินถาม

"ยังหาคนไม่พบครับ" จิ้นเฟิงเหราขมวดคิ้วอย่างแรง "ตรวจสอบกล้องวงจรปิดทั้งหมดรอบๆโรงเรียนอนุบาลแล้ว แปลกมาก ที่ไม่เห็นแม้แต่เงาของเถียนเถียนเลย "

"ตรวจสอบอีก คนจะหายไปกลางอากาศไม่ได้"

จิ้นเฟิงเหราพยักหน้า "ครับ"

......

ฟางยู่เชินรู้ข่าวว่าเถียนเถียนหายตัวไป ก็รีบส่งคนมาช่วยค้นหาที่เมืองจิ่นทันที

เขาโทรหาจิ้นเฟิงเฉิน "น้องเขย มีเรื่องอะไรต้องการความช่วยเหลือ นายต้องบอกเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ"

"ขอบคุณมาก" จิ้นเฟิงเฉินนอกจากขอบคุณแล้ว ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

"ครอบครัวเดียวกันไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้"

หลังจากวางสายแล้ว จิ้นเฟิงเฉินถือโทรศัพท์มือถือยืนอยู่ข้างหน้าต่างครู่หนึ่ง แล้วจึงหมุนตัวไป

เจียงสื้อสื้อตื่นขึ้น พอลืมตาก็เห็นภาพหิมะขาวโพลน ความทรงจำก่อนหน้าที่จะสลบไปผุดขึ้นมาในหัวสมองไม่หยุด

เธอตื่นตกใจ ลุกพรวดขึ้นมานั่ง

จิ้นเฟิงเฉินหันมาพอดี เห็นเธอลุกขึ้นมานั่ง ก็รีบวิ่งไป

"สื้อสื้อ"

"เฟิงเฉิน เจอเถียนเถียนแล้วหรือยัง" เจียงสื้อสื้อจ้องมองเขา รีบถามอย่างร้อนใจ

จิ้นเฟิงเฉินหลุบตามองต่ำ "ยังไม่เจอ"

"ยังไม่เจอเหรอ" เจียงสื้อสื้อแทบไม่อยากเชื่อ "จะยังหาไม่เจอได้ยังไง คุณกำลังหลอกฉัน ใช่มั้ย"

จิ้นเฟิงเฉินโอบไหล่สองข้างเธอเอาไว้ ปลอบด้วยเสียงแผ่วเบาว่า "สื้อสื้อ คุณใจเย็นก่อนนะ ยังหาตัวเถียนเถียนไม่พบจริงๆ ทางตำรวจก็กำลังค้นหาอยู่ตลอด ผมเองก็ส่งคนไปหา เชื่อว่าอีกไม่นานก็จะหาเถียนเถียนเจอ"

"อีกไม่นานเหรอ" เจียงสื้อสื้อควบคุมอารมณ์ไม่อยู่เล็กน้อย "อีกไม่นานนี่คือนานแค่ไหน ฉันหมดสติไปนานขนาดนี้ คุณก็ยังหาไม่เจอ ฉันจะเชื่อคำพูดคุณได้ยังไง!"