ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1433

เถียนเถียนตื่นขึ้นมา พอเห็นเจียงสื้อสื้อ ก็ร้อง"ว้าก" ส่งเสียงร้องไห้ออกมาเลย

เจียงสื้อสื้อเอาเธอเข้ามาในอ้อมกอดอย่างสงสาร พูดปลอบอย่างอ่อนโยนว่า "ไม่ต้องกลัวนะลูก แด๊ดดี้หม่ามี๊อยู่ที่นี่แล้ว ไม่มีใครทำร้ายลูกได้

เถียนเถียนร้องไห้นานมากกว่าจะหยุด ร้องจนดวงตาทั้งสองข้างบวม

เพื่อปลอบประโลมความรู้สึกเธอ เจียงสื้อสื้อให้จิ้นเฟิงเฉินซื้อลูกกวาดที่เธอชอบกินมาให้โดยเฉพาะ

ฉวยจังหวะที่เธอกินลูกกวาดอย่างสงบเงียบนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็ลองถามเธอว่า "เถียนเถียน ลูกบอกแด๊ดดี้ได้มั้ยว่าใครพาตัวลูกไป"

เถียนเถียนเอียงคอ ย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น

"หนูวิ่งไล่ตามลูกบอลออกไปนอกโรงเรียนอนุบาล จากนั้นก็มีคุณอาช่วยหนูเก็บลูกบอลไว้......"

ได้ยินมาถึงตรงนี้ เจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินก็สบตากัน ที่แท้ความจริงแล้วเรื่องราวก็ไม่ธรรมดา

"จากนั้นล่ะ" เจียงสื้อสื้อถามเบาๆ

"จากนั้นเขาก็เอาลูกบอลให้หนู แล้วยังให้อมยิ้มหนูอันหนึ่งด้วย แต่หนูไม่ได้หยิบ"

"ทำได้ดีมากจริงๆลูก" เจียงสื้อสื้อลูบศีรษะเล็กๆของเธอ ถามว่า "แล้วยังไง"

"แล้วหนูก็จำไม่ได้แล้วค่ะ"

"งั้นลูกจำหน้าคุณอาคนนั้นได้มั้ยว่าหน้าตาแบบไหน" จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยถาม

เถียนเถียนส่ายหน้า "จำไม่ได้แล้วค่ะ"

ไม่ว่าเธอจะจำได้หรือไม่ การหายตัวไปของเธอต้องมีความเกี่ยวพันกับผู้ชายคนนั้นอย่างแน่นอน

จิ้นเฟิงเฉินนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปพูดกับเจียงสื้อสื้อว่า "คุณอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเถียนเถียน ผมจะกลับไปที่บริษัทสักรอบ"

"ค่ะ"

เจียงสื้อสื้อรู้ว่าเขารีบร้อนกลับไปที่บริษัทด้วยเรื่องอะไร ดังนั้นจึงไม่ได้พูดอะไรมาก

......

พอจิ้นเฟิงเฉินกลับมาที่บริษัท ก็เรียกจิ้นเฟิงเหราและกู้เนี่ยนมาที่ห้องทำงานของตนเอง

"สืบได้ความอะไรมั้ย" จิ้นเฟิงเฉินมองไปยังจิ้นเฟิงเหรา แล้วจึงเอ่ยถาม

จิ้นเฟิงเหราส่ายหน้า "ตอนนี้ยังไม่มีครับ หลายวันมานี้พวกของซ่างกวนเชียนไม่ได้อะไรผิดปกติ"

"แล้วนายล่ะ" จิ้นเฟิงเฉินเลื่อนสายตามามองที่กู้เนี่ยน

กู้เนี่ยนก้มหน้า ตอบตามความจริงว่า "ทางฝ่ายตำรวจนั้นยังสืบไม่ได้ว่าใครเป็นคนเอาตัวเถียนเถียนไป"

"อะไรก็ยังสืบไม่ได้" คิ้วคู่สวยของจิ้นเฟิงเฉินขมวดแน่น

ความรู้สึกที่หาต้นสายปลายเหตุไม่ได้แบบนี้ทำให้เราไม่พอใจจริง

"พี่ ถ้าเรื่องนี้เป็นฝีมือพวกของซ่างกวนเชียนจริง ไม่มีทางที่จะไม่เหลือร่องรอยอะไรเลย" จิ้นเฟิงเหรารู้สึกว่าเรื่องนี้มีอะไรชอบมาพากล

"ถ้าไม่ใช่ฝีมือของพวกเขาล่ะ" จิ้นเฟิงเฉินย้อนถาม

"ไม่ใช่พวกเขา จะเป็นใคร" ตอนนี้จิ้นเฟิงเหราก็คิดไม่ออกว่าจะยังมีใครคิดจะเป็นศัตรูกับตระกูลจิ้นอีก

ใช่แล้ว ถ้าไม่ใช่พวกซ่างกวนเชียน ยังจะมีใครอีก

แววตาจิ้นเฟิงเฉินยิ่งลึกล้ำขึ้น มีความคิดบางอย่างที่ไม่แน่ใจนักผุดขึ้นในหัวสมอง

"หรือว่ายังมีผู้มีอำนาจคนไหนที่พวกเราไม่รู้อีก"

"ไม่น่าจะเป็นไปได้!" จิ้นเฟิงเหราไม่กล้าจะเชื่อ "จะมีชีวิตที่สงบสุขบ้างสักวันไม่ได้เลยหรือ"

ช่วงหลายวันมานี้ต่อสู้ชิงไหวชิงพริบกับพวกของซ่างกวนเชียนนั้นมาตลอด เขาก็เหนื่อยทั้งกายและใจแล้วจริงๆ เขาเหนื่อยล้าอ่อนเพลียจริงๆไม่อยากให้มีศัตรูใหม่ปรากฏตัวขึ้นมาอีกจริงๆ

จิ้นเฟิงเฉินยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้ ออกคำสั่งว่า "กู้เนี่ยน รีบไปสืบเดี๋ยวนี้ ต้องสืบเรื่องนี้ให้กระจ่างชัด"

"ครับ!"

กู้เนี่ยนรับคำสั่งแล้วรีบออกไปทันที

"พี่ พี่คิดว่ามีผู้มีอำนาจอื่นตั้งตัวเป็นศัตรูกับตระกูลจิ้นจริงๆเหรอครับ" จิ้นเฟิงเหรายังคิดว่าพี่เขาอาจจะคิดมากไป

ความจริงแล้วเรื่องนี่ก็เป็นฝีมือของพวกซ่างกวนเชียน

"เพื่อสื้อสื้อกับลูก ฉันต้องระมัดระวังตัว" จิ้นเฟิงเฉินเงยหน้ามามองเขาแวบหนึ่ง พูดต่อไปว่า "แน่นอน ฉันก็หวังว่าฉันจะคิดมากไป"

"พี่ต้องคิดมากไปแน่นอน" จิ้นเฟิงเหราพูดด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ

"หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น"

จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรอีก

......