ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1434

"หลี่ซีลูกสาวบุญธรรมของท่านประธานบริษัท JR จำกัดกำลังจะกลับประเทศในอีกไม่กี่วันนี้ พร้อมกับรับตำแหน่งประธานบริหาร ประจำภูมิภาคเอเชียของบริษัท JR จำกัด"

"ท่านประธาน บริษัท JR จำกัดรัก หลี่ซี มาก ดูแลปกป้องเธอเป็นอย่างดี โลกภายนอกรู้จักเธอน้อยมาก แต่ก็ยังสืบได้ว่าเธอเป็นนักศึกษาที่มีผลการเรียนสูงสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ มีไอคิวและอีคิวที่สูงมาก "

......

ช่วงระยะนี้ ไม่ว่าจะเป็นบนโลกโซเชียลหรือว่าข่าวเศรษฐกิจในโทรทัศน์ ต่างก็รายงานข่าวถึงหลี่ซีคนนี้เต็มไปหมด คงเป็นเรื่องยากที่จะไม่มีใครไม่รู้จักเธอ

"ยังจะบอกว่าปกป้องคุ้มครองอย่างดี ผมว่าไม่แน่ทั่วทั้งโลกคงรู้จักหลี่ซีคนนี้กันหมดแล้วมั้ง"

เห็นข่าวแบบเดียวกันในช่วงหลายวันมานี้ จิ้นเฟิงเหราอดไม่ได้ ที่จะบ่นออกมา

เจียงสื้อสื้อได้ยิน ยิ้มแล้วพูดว่า "คนเขาจะกลับมาเป็นประธานบริหาร ก็ต้องป่าวประกาศก่อนสิ ให้พวกบรรดาบริษัทที่อยากจะทำธุรกิจกับJRจะได้รู้ว่าควรจะต้องประจบเอาใจใคร"

"แม้ว่าJRจะเป็นบริษัทระดับนานาชาติ แต่ก็ยังสู้จิ้นกรุ๊ปไม่ได้" จิ้นเฟิงเหราเชิดหน้า พูดอย่างหยิ่งยโส

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของทรัพย์สินเงินทองหรือว่าอำนาจ JRจะเทียบกับจิ้นกรุ๊ปได้ที่ไหนกัน

"จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ผิด แต่พอJRกลับมาให้ความสำคัญกับภายในประเทศใหม่อีกครั้ง......" เจียงสื้อสื้อชะงักไป "มีเพื่อนเพิ่มดีกว่ามีศัตรูเพิ่มนะ"

ได้ยินดังนั้น จิ้นเฟิงเหราก็ส่ายหน้า "จุ๊ๆ" "พี่สะใภ้ครับ นับตั้งแต่พี่มาทำงานที่บริษัท ดูเหมือนว่าจะเก่งขึ้นมากเลยนะครับ"

เจียงสื้อสื้อหันหน้าไปมองจิ้นเฟิงเฉินที่ไม่ได้พูดอะไรเลยตลอดเวลา รอยยิ้มที่มุมปากกว้างมากขึ้น "ได้ฟังมาเยอะก็ต้องซึมซับเข้าไปบ้าง อะไรที่ควรจะรู้ก็รู้หมด"

"เฮ้อ!" จิ้นเฟิงเหราหน้าย่นเข้าหากันอย่างหมั่นไส้ "พวกคุณสามีภรรยารักกันมาก ก็ไม่ต้องมาโอ้อวดต่อหน้าผมก็ได้นะ"

เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้ว "ถ้านายอิจฉา ก็รอให้หวั่นหวั่นคลอดเสร็จแล้ว นายก็ให้เธอไปทำงานที่บริษัทก็ได้นะ"

"ช่างเถอะครับ" จิ้นเฟิงเฉินชอบที่จะให้ส้งหวั่นชีงอยู่บ้านดูแลลูกมากกว่า ไม่อยากให้เธอต้องกังวลอะไรมาก

เจียงสื้อสื้อเข้าใจความคิดเขา ได้แต่ยิ้มๆไม่ได้พูดอะไรอีก

......

วินาทีที่ลงจากเครื่องบินนั้น หลี่ซีมองเห็นภาพทุกสิ่งที่คุ้นเคย เกิดความรู้สึกเหมือนอยู่กันคนละโลกขึ้นมาทันที

วินาทีต่อมา มุมปากเธอกระดกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะอย่างดูถูก

ก็อยู่กันคนละโลกจริงๆ

เธอไม่ใช่ซ่างกวนหยวนแล้ว แต่เป็นหลี่ซี！

พอออกจากสนามบิน บรรดานักข่าวที่พากันมารออยู่นานแล้วก็กรูกันเข้ามา ขวางหลี่ซีเอาไว้

"คุณหลี่ ขอถามหน่อยค่ะว่าครั้งนี้ที่คุณกลับประเทศมีการวางแผนอะไรบ้างคะ"

"คุณหลี่ คุณกลับมาคนเดียวเหรอคะ"

"คุณหลี่ ทำไมคุณเลือกที่จะกลับประเทศแทนที่จะอยู่ที่สำนักงานใหญ่ของJRล่ะคะ"

......

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำถามของบรรดานักข่าวที่ถามกันต่อเนื่องไม่หยุด บนใบหน้าของหลี่ซีก็ยังคงยิ้มอ่อนๆ ตอบทีละคำถามด้วยความอดทนอย่างมาก

ตอนแรกคิดว่าเธอจะต้องเป็นคุณหนูผู้เย่อหยิ่งจองหอง แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเธอจะคนเรียบง่ายธรรมดาที่เข้าถึงได้ง่ายแบบนี้

นอกจากความตื่นตกใจของบรรดานักข่าวแล้ว ต่างก็รู้สึกละอายเล็กน้อยที่ทำให้เธออึดอัดใจ จึงไม่ได้ถามคำถามที่ล่อแหลมอะไรกับเธอ

"ไม่ทราบว่าคุณคุณหลี่มีบริษัทไหนในประเทศที่อยากร่วมงานด้วยหรือเปล่าคะ"

หลี่ซียิ้ม "ร่วมงานกับบริษัทไหนเหรอคะ อืม......"

เธอคิดอย่างเอาจริงเอาจัง พูดว่า "บริษัทในประเทศไม่น้อยต่างพัฒนาได้ดีมาก ถ้ามีโอกาส ก็อยากจะร่วมงานกับทุกบริษัทค่ะ"

"ฉลาดจริงๆ ตอบแบบนี้จะได้ไม่ต้องผิดใจกับใคร"

"คนก็หน้าตาสะสวย แล้วยังฉลาดแบบนี้ ช่างน่าอิจฉาจริงๆเลย"

เขาและหลี่ซีกลับมาด้วยเที่ยวบินเดียวกัน แต่เขากลับมารอหลี่ซีที่คฤหาสน์ก่อน

พอหลี่ซีกลับมา เขาก็รีบลุกขึ้นมาต้อนรับทันที ถามด้วยความเป็นห่วงว่า "เหนื่อยมั้ย"

"ไม่เหนื่อย" หลี่ซีเดินไปทางห้องรับแขกพลาง มองรอบๆตัวไปพลาง ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเอ่ยชื่นชม "ไม่เลวเลยนะคะ"

ได้ยินดังนั้น เจี่ยงฉือที่เดินตามหลังเธอก็ยิ้ม "ตกแต่งตามสไตล์ที่คุณชอบทุกอย่าง"

"ไม่รู้ว่าตระกูลจิ้นเห็นข่าวที่ฉันกลับประเทศหรือเปล่า" หลี่ซีนั่งบนโซฟา สีหน้าเขาดูงุนงง

เจี่ยงฉือขมวดคิ้ว "คุณสนใจมากเลยเหรอ"

หลี่ซีหันไปมองเขา "ฉันกลับมาก็เพื่อที่จะเล่นงานตระกูลจิ้น ฉันก็ต้องสนใจแน่นอน"

เจี่ยงฉือแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก เดินไปนั่งตรงข้ามเธอ "ไม่ว่าพวกเขาจะเห็นหรือไม่ ก็มีโอกาสที่จะให้พวกเขาได้เจอคุณ"

"อ๋อ" หลี่ซีขมวดคิ้ว ยิ้มพลางถามว่า "คุณมีแผนเหรอ"

"ไม่ได้มีแผนอะไรหรอก" เจี่ยงฉือเอนหลังพิงไปในโซฟา ขายาวไขว้กัน มุมปากยกขึ้น "ขอแค่ผมเต็มใจ จัดงานเลี้ยงสังสรรค์ทางธุรกิจหรือว่างานเลี้ยงอะไรสักอย่าง ส่งหนังสือเชิญให้จิ้นกรุ๊ป จิ้นเฟิงเฉินก็จะมา"

ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ได้ยินชื่อจิ้นเฟิงเฉินสามคำนั้น ภายในใจหลี่ซีก็ยังหวั่นไหวอยู่บ้าง

แต่ไม่ใช่ความรัก เป็นความเกลียด

เธอเกลียดผู้ชายคนนี้!

เกลียดความเย็นชาไร้ความรู้สึกของเขา

เพื่อเขาแล้ว เธอยอมทำทุกอย่าง แต่สุดท้าย ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอก็คือไม่เห็นคุณค่าทอดทิ้งอย่างไร้เยื่อใย ในสายตาเขามีเพียงเจียงสื้อสื้อนังแพศยานั่นคนเดียว!

มองเห็นความเกลียดชังที่ออกมาจากสายตาเธอ เจี่ยงฉือก็เผยให้เห็นรอยยิ้มพึงพอใจ "ซีซี คุณต้องจดจำไว้ว่าตอนแรกตระกูลจิ้นทำร้ายคุณให้ตกนรกอย่างไร "

"ฉันรู้" หลี่ซีเงยหน้ามองเขา "ฉันแทบจะทนรอเจอเจียงสื้อสื้อไม่ไหวแล้ว"