ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1435

ช่วงนี้เจียงสื้อสื้อนอนไม่หลับตลอด ตอนกลางคืนมักจะอดนอน ต้องลุกขึ้นมาดูลูกทั้งสองชั่วคราว

ก่อนหน้านี้ไม่เคยเกิดอาการแบบนี้มาก่อนเลย

น่าจะหลังจากที่เถียนเถียนถูกจับตัวไป เธอก็ไม่เคยได้นอนหลับสนิทเลย

เหนื่อยเหลือเกิน

เจียงสื้อสื้อปิดดวงตาที่อ่อนล้า อยากจะงีบสักครู่ แต่สมองสับสนมาก ในใจก็กระวนกระวายมาก ทำอย่างไรก็สงบจิตใจลงไม่ได้เลย

แบบนี้จะนอนหลับได้อย่างไร

เห็นสีหน้าเธอแย่ลงทุกวัน จิ้นเฟิงเฉินก็สงสารมาก รู้ดีว่าเธอเป็นอะไร แต่ไม่เขาและคนอื่นจะปลอบเธออย่างไร ก็ไร้ประโยชน์

เธอก็ยังคงนอนไม่หลับอยู่อย่างนั้น

วันนี้ พอเจียงสื้อสื้อกลับมาถึงบ้านก็ตรงไปที่ห้องเลย

แม่จิ้นรีบตามขึ้นไป

"สื้อสื้อ เรียกคุณหมอประจำตระกูลมาตรวจดูสักหน่อยดีมั้ย" แม่จิ้นถาม

เจียงสื้อสื้อหมุนตัวมา เผยให้เห็นรอยยิ้มอับจนหนทาง "แม่คะ หนูก็แค่นอนไม่หลับ คุณหมอมาก็ไม่มีประโยชน์ค่ะ"

"นี่เธอเป็นห่วงลูกทั้งสองคนมองเกินไปแล้ว ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ร่างกายของเธอจะรับไม่ไหวเอานะ" แม่จิ้นมองเธออย่างสงสาร

"แม่คะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง หนูจะปรับตัวให้ดี"

ถ้าเธอปรับตัวได้จริง ก็คงปรับตัวไปได้นานแล้ว ไม่ต้องมีสภาพจิตใจย่ำแย่อย่างในช่วงหลายวันนี้

"ไม่ได้ ฉันว่ายังไงก็ต้องให้หมอมาตรวจดูสักครั้ง" ไม่รอให้เจียงสื้อสื้อมีปฏิกิริยาตอบโต้อะไร แม่จิ้นก็หมุนตัวเดินออกไปทันที

เจียงสื้อสื้อทั้งจนปัญญาทั้งรู้สึกผิด หลายวันมานี้เป็นเพราะเธอ ทำให้คนทั้งบ้านต้องเป็นกังวล คนนี้มาปลอบโยนเธอ คนนั้นก็คอยมาปลอบใจเธอ

ทุกคนต่างบอกเธอว่าอย่าคิดฟุ้งซ่าน ลูกทั้งสองคนจะไม่มีทางเป็นอะไร

ความจริงแล้วเธอก็ไม่ได้อยากจะคิดฟุ้งซ่านอะไร แต่ก็ควบคุมไม่ได้

ผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมง คุณหมอก็มา

ผ่านการตรวจจากคุณหมอแล้ว ร่างกายของเจียงสื้อสื้อไม่ได้เป็นอะไรมาก ก็แค่มีความเครียดในใจมากเกินไป จนทำให้นอนไม่หลับ

"ทางที่ดีที่สุดควรจะในที่สงบเงียบ พักผ่อนสักสองสามวัน หลังจากผ่อนคลายแล้ว สภาพจิตใจก็จะค่อยๆดีขึ้น"

นี่คือคำแนะนำของคุณหมอ

หลังจากจิ้นเฟิงเฉินรู้ ก็ตัดสินใจว่าจะพาเจียงสื้อสื้อไปเที่ยวพักผ่อนทันที

"แล้วบริษัทจะทำยังไงคะ" เจียงสื้อสื้อไม่อยากให้ตนเองเป็นสาเหตุที่กระทบต่อการทำงานของเขา

"มีเฟิงเหราอยู่" จิ้นเฟิงเฉินกุมมือของเธอไว้ พูดอย่างอ่อนโยน "เมื่อเทียบกับบริษัทแล้ว คุณกับลูกสำคัญที่สุด"

ความซาบซึ้งตื้นตันเข้ามาเติมเต็มหัวใจในทันที

แต่สิ่งที่ตามมาก็คือความรู้สึกผิดที่เต็มเปี่ยม

"ขอโทษนะคะ เป็นเพราะฉันที่ไม่สามารถจัดการสภาพจิตใจตัวเองได้"

"นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณ" จิ้นเฟิงเฉินเอาเธอมากอดไว้ในอ้อมอก พูดเบาๆข้างหูเธอว่า "อย่าคิดฟุ้งซ่าน มีผมอยู่ จะไม่เกิดเรื่องอะไร"

"อืม" เจียงสื้อสื้อหลับตา ฟังเสียงหัวใจเขาเต้นอย่างสม่ำเสมอ ความกระวนกระวายภายในใจค่อยๆจางหายไป

วันรุ่งขึ้น จิ้นเฟิงเฉินพาเจียงสื้อสื้อและลูกๆไปที่เกาะส่วนตัวแห่งหนึ่ง

เกาะนี้เป็นเกาะที่พ่อจิ้นแม่จิ้นซื้อไว้ในตอนแรก คิดจะมาใช้ชีวิตบั้นปลายบนเกาะนี้ ทั้งยังสร้างคฤหาสน์ไว้บนเกาะหนึ่งหลัง

เป็นครั้งแรกที่มาเกาะ เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนตื่นเต้นมาก ไปดูจนทั่ว บางครั้งก็ตั้งคำถามในบางเรื่อง

จิ้นเฟิงเฉินตอบแต่ละคำถามของพวกเขาด้วยความอดทน

"แด๊ดดี้ หนูชอบที่นี่ พวกเราอยู่นานอีกหน่อยได้มั้ยคะ" เถียนเถียนหันไปมองจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มอย่างอ่อนโยน "ได้แน่นอนจ้ะ อีกเดี๋ยวจัดข้าวของเสร็จเรียบร้อย แด๊ดดี้จะพาพวกหนูไปตกปลาที่ชายทะเล"

"ดีจังเลยครับ" เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนต่างพากันกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

มองเห็นลูกทั้งสองคนดีใจขนาดนี้ อารมณ์ของเจียงสื้อสื้อก็ค่อยๆผ่อนคลายลงมา

คฤหาสน์ไม่ใหญ่นัก สูงสามชั้น ผนังด้านหนึ่งเป็นกระจกบานใหญ่ หันหน้าเข้าหาทะเลกว้างใหญ่ เพียงแค่เปิดผ้าม่าน ก็จะมองเห็นพื้นน้ำสีคราม

พอเด็กทั้งสองเขามาในบ้าน ก็ยิ่งตื่นเต้นดีใจวิ่งไปทั่วบ้าน

จิ้นเฟิงเฉินและเจียงสื้อสื้อยืนอยู่ด้านหน้าของกระจก มองพื้นผิวทะเลที่พุ่งขึ้นเป็นเกลียวคลื่นแต่ละชั้นไม่ไกล